En het verhaal krijgt een vervolg

Het lijkt wel een eeuwigheid geleden dat ik een blog heb geschreven... eigenlijk is dat wel heel goed want dat betekent automatisch dat alles goed gaat in huize den Bosch. Alles gaat goed heel goed zelfs goh wie had gedacht dat ik dat ooit nog zo kon zeggen nou ruim een jaar geleden niemand denk ik maar ik zeg het nu toch.

De APK van Kayla is alweer enige tijd geleden. De opname was zwaar. Kayla had duidelijk door dat het een en ander ging gebeuren en mama had het er zeer moeilijk mee om daar te zijn. Ik heb mij in een hoekje gehouden ik wilde geen zieke kindjes zien, hopevolle ouders en alle andere ellende die zich daar afspeelt. Dat heb ik genoeg gezien en draag ik nog voldoende met mij mee. Bij aankomst gingen wij gelijk bloedprikken met Kayla.... `16 buisjes bloed pikten zij in van mijn dame en oh wat was zij boos! 4 uur later was zij nog nuchter en gingen wij voor de echodoppler en punctie bepaling. Toen wij haar op de tafel neerlegde keek zij eerst naar haar buik en toen naar het scherm en bleef rustig liggen alsof ze het wist! Ze had het zo goed gedaan geen kick gegeven en rustig op het scherm meegekeken terwijl de arts alles grondig nakeek. Toen kreeg ze een stipje getekend waar de naald de volgende dag erin moest voor de punctie.

Eenmaal terug op de afdeling moest zij nog een catheter krijgen. Wat een drama! Dat wijf wist niet eens het juiste gaatje te vinden... en bij twijfel begin je toch niet zomaar te porren met zo een ding. Terwijl manlief Kayla geklemd hield met haar benen in de lucht en Kayla het uitschreeuwde begon mijn bloed te koken! En net als een jaar geleden ontplofte ik van woede en trok ik de zuster weg van mijn dochter. Het leek wel alsof ze haar verkrachte met dat ding... sorry maar het was echt verschrikkelijk! En ik zei dit ook tegen haar... ze moest van mij iemand anders halen die in ieder geval de gaten kon onderscheiden.... en zo was Mien weer even terug in Groningen hahahahaha. De broeder die kwam kreeg in 1 keer de catheter erin en toen was het voorbij pffffff. Kunstig hebben we de catheter op allerlei manieren geplakt zodat Kayla nog steeds kon rondlopen.

De nacht duurde lang Kayla wilde niet slapen en was helemaal hyper logisch na zo een dag... ik heb de ene helft van de nacht gedaan en lief de andere helft. Kayla was in de ochtend direct aan de beurt voor punctie en daar ging ze infuus erin, shotje erin en bam madam was weg... tenminste zo leek het maar het bekende van mijn dochter is dat zij dat niet zomaar accepteert en ze knokte zichzelf half uit de roes... daar hadden zij met haar al op gerekend en ze kreeg wat extra en toen was het voorbij. Nog geen 10 min later konden wij haar alweer halen... het moeilijke was dat zij na punctie 6 uur lang zo rustig mogelijk moest blijven ... ze is 2 hoe moeten we dat doen! Goed na haar getroost te hebben is zij rustig op bed gaan kleuren dit hield zij al zo een 2 uur vol... daarna is zij met papa op bed gaan liggen en heeft bijna 4 uur geslapen dus dat ging goed. Toen bloed geprikt om haar stolling te controleren ( evt kans op leverbloeding door punctie ) en om 18.00 kregen wij te horen dat wij naar huis mochten. De uitslagen die al binnen waren waren goed maar de verdere uitslagen waaronder punctie daar zou ik over gebeld worden een week later. Een week later word ik gebeld en alles was keurig in orde godzijdank. Nu ipv 1 keer in de 4 weken prikken hoeven wij nu nog maar 1 keer in de 6 weken te prikken.... alles wordt nu echt normaal.... alles is goed.... bij koorts hoeven wij niet meer op stelt en sprong naar het ziekenhuis we mogen gewoon naar de huisarts.... ongeloofelijk het is voor nu echt even helemaal voorbij!

En dus hebben wij bedacht dat het tijd word om de volgende stap te nemen in ons leven. Wij wagen de sprong in het diepe laten ons door alles niet uit het veld slaan. En ondanks de angsten die ik wel met mij meedraag na alle ellende die ik heb gezien ben ik dolgelukkig om te melden dat Kayla een grote zus gaat worden!

Als alles goed gaat komt er weer een hummeltje bij. Elke avond houd ik even mijn buik vast en zeg ik hardop, alles komt goed, jij komt in goede gezondheid. Elke avond nog 7 en een halve maand lang zal ik dit zeggen in de hoop dat ik het zelf ook echt ga geloven. Want hoe blij ik ook ben, zo bang ben ik ook.... daarin tegen kijk ik toch maar weer even om mij heen, mijn rijkdom Kayla en mijn Lief wij met zn drieen hebben zo hard geknokt.... en nu kunnen wij verder knokken wanneer evt nodig zal zijn met zn vieeren :)

Liefs Freya