Nog een keer???

zooo dit is lang geleden dat ik wat schrijf hier!

Kayla is nu 4 weken oud en het is echt een schatje. Ik en mijn man zijn helemaal weg van haar. Maar ondanks dat ik haar wel kan opvreten en ook het gevoel heb niet meer zonder haar te kunnen heb ik momenten dat ik in tranen uitbarst en het geduld niet meer kan opbrengen en dan ook nog is ga denken "heb ik het hiervoor allemaal gedaan??" Ze heeft sinds 2 weken erg veel last van haar darmpjes echt intense zielig!!! En ik weet het hoort erbij, het gaat over etc etc maar ik ben moe! 4 weken geleden ben ik bevallen en die bevalling viel niet mee... ik kreeg veels te snel persweeen gepaard met heftige rugweeen. Ik had nog maar 3 cm ontsluiting en mijn persweeen begonnen al gepaard met rugweeen. De ontsluiting bleef ook weg en uiteindelijk na uren te hebben geprobeerd perweeen tegen te gaan met behulp van medicatie is zij geboren met een knip en pomp en een hele grote gynacoloog die keihard op mijn buik aan het drukken was het leek wel alsof hij me ribben aan het breken was!!! Ook dat was niet fijn want ik kampte al weken lang met een gekneusde rib!!! Ja ja die dochter van mij was aan het kickboxen daarbinnen ;) Het ligt niet aan Kayla dat ik mij zo voel. Het is die bevalling. Elke keer als ik me ogen dicht doe zie ik de verloskamer, met die grote man op mijn buik, 2 zusters die mijn benen omhoog hielden, een andere verloskundige met een schaar en pomp en mijn man bij mijn hoofd die alleen maar kon zeggen "kom op schat ze is er bijna, je bent een bikkel" de arme jongen voelde zich daarna zo schuldig dat hij zei : als je dit nooit meer wilt doen dan snap ik dat helemaal!!! En dat terwijl hij zo graag 3 kinderen wil. Tja ik wilde er altijd al 2. Een kindje heeft recht op een broertje of zusje. Maar ondanks dat ik dat nog steeds denk huiver ik enorm aan de gedachte van een tweede! Ja zeggen mensen, een tweede zwangerschap is niet te vergelijken met een eerste.... de bevalling van een tweede gaat makkelijker.... nou ik durf de risico niet te nemen denk ik dan. Ja het is pas 4 weken geleden, en mijn lijf is nog steeds aan het herstellen en ik zou er nog helemaal niet aan moeten denken en gewoon nu lekker van mijn meissie genieten.... maar toch popt het steeds weer in mij op!!! En dan voel ik me schuldig. Kayla is echt me alles en toch kan ik soms zuchten van tja 41 weken heb ik jou gedragen... in het begin met gemak maar dat werd steeds zwaarder en ging gepaard met pijntjes... toen die helse bevalling waarvan de tranen nog in mijn ogen springen als ik mijn ogen sluit.... en dan nu eten, luier, darmkrampjes en een knip tussen me benen die nog steeds zeer doet, knieeen die niet willen meewerken en ga zo maar door waarom wilde ik dit zo graag.... en ja hoor dan zit ik weer te huilen pffff.

Al met al als ik dit zelf teruglees denk ik ach me hormonen zijn lekker met me aan het spelen en maken het me even moeilijk. Ik ga maar even kijken naar me kleine elfje want ze ligt nu zoooo lekker te slapen en dat verslaat die hormonen wel even ;)

Voor haar zou ik het zo nog een keer doen dat denk ik wel.... maar of ik dit voor een ander kind een kind die ik nog niet ken zou willen doen nee absoluut niet geen denken aan op dit moment... hopelijk over 2 jaar denk ik daar anders over en krijgt zij mischien als het ons wordt gegund een broertje of zusje.