Een stapje terug en realiseren!

Hey, nou vandaag is het alweer 24 weken YAY het schiet dus al aardig op.

Ik heb redelijke dagen gehad, en eigenlijk grotendeels hele goeie dagen dat ik me zoooo fit voel :) Maar dat is ook gelijk mijn valkuil! Ik doe dan teveel, en fulltime werken, en op me vrije dagen het huishouden, lekker met vrienden afspreken en op pad, verjaardagen, en zo lang op pad zijn dat ik veels te laat thuis ben om te eten..... Me vriend trok al bij me aan de bel, maar ik voelde me zo goed. Tot afgelopen weekend... ook toen moest ik werken en had ik na mijn dienst 2 verjaardagen en de volgende dag weer vroeg op! Toen voelde ik het, een keiharde buik en enorme steken ik kon amper opstaan, maar toch naar me werk en denken het zakt wel weer.... maar helaas het zakte niet de pijn was duidelijk zichtbaar als ik opstond, liep en ging zitten.. De dames op me werk zeiden "dat is niet goed, bel de verloskundige, ga naar huis, dat is niet goed zo vroeg in je zwangerschap" ik raakte helemaal in paniek! Mijn broer heeft namelijk vorig jaar een dochtertje gekregen met 27 weken, veels te vroeg en het is nog maar net goed gegaan. Ik moet er niet aan denken dat ons dat overkomt en zeker niet door eigen toedoen. Eerst mijn vriend gebeld in tranen hij heeft me wat gekalmeerd en gezegd niet panieken tot je de verloskundige hebt gesproken!. Ik de verloskundige gebeld en verteld wat er aan de hand was... Zij raadde me aan om me buik goed warm te houden, even douchen, een kruik en een warme deken en even rustig te gaan liggen. Gelukkig werk ik in een verpleeghuis dus dit was daar meteen te doen. Ik vertelde haar hoe mijn weken ervoor uitzagen, en toen werd ze toch wat streng ;) Ik moest echt een stapje terug doen, en me realiseren dat mijn lijf ( hoe goed ik me ook voel ) voor 2 werkt en niet alleen maar voor mij! Ze zegt nu heb je de keus om die stap terug te doen, als je zo doorgaat komt mischien de dag dat het echt moet! En ze heeft volkomen gelijk. Ik moest de boel warm houden en rusten en na een uur terugbellen. Na een warme douche, en een bedje met warme deken en kruik zakte de pijn wat! Echt een opluchting. Ondertussen was mijn vriend gekomen en ben ik naar huis gegaan en de verloskundige gebeld dat het weer wat ging. De rest van de dag heb ik op bed gelegen en alleen maar gehuild en boos op mezelf! Dat ik mezelf uitput is 1 ding, maar dat ik er niet bij stil heb gestaan dat ik daarbij ook mijn dochter pijn kon doen brak mijn hart!

Na een lang gesprek met mijn vriend hebben we gewoon wat regels opgesteld hoe gek dat ook klinkt hahaha. Op vrije dagen gewoon normale tijden thuis zijn, en eten en niet van hot naar her, maar 1 ding tegelijk! Pauzes inlassen etc. En als ik heb gewerkt, daarna gewoon naar huis en niet nog vanalles doen. We zijn allebei een beetje geschrokken het is ook allemaal nog een beetje vreemd die zwangerschap en de dingen die daar allemaal bij komen kijken.

Nu ik het een stuk rustiger aan doe geniet ik ook meer van me zwangerschap! Ik zie haar groeien elke dag, en ze wordt sterker en sterker, mijn vriend voelt haar nu ook dagelijks en we zien haar zelfs al bewegen! Ze is nu echt deel van ons. Ook al weten we niet hoe ze eruit ziet, en eigenlijk ook nog niet hoe ze gaat heten, we zijn al een gezin van 3 en genieten nu vollop!!!

Het was dus best even schrikken, maar ook een goeie schop onder onze kont om te realiseren dat het leven wat is veranderd en dat dat helemaal niet erg is, wel wennen maar zeker niet erg! Eigenlijk is het gewoon heel erg lekker :)