Emotionele ontlading...

Gisteren tegen de avond een emotionele uitbarsting gehad..
Werd me even allemaal te veel...

Ik had smorgens nog energie voor 10 en smiddags lag ik te pitten op de bank (dacht even liggen voor de bekken)
en werd 2 uur later wakker en me dochter keek me lachend aan. Ik schaamde en voelde me zoooo rot...
Helaas was zij schijnbaar ook erg moe, want alles ging der mis en was erg huilerig.

Toen me man weer eens klagend over zijn buik thuis kwam, werd ik snauwerig. Schrok er wel een beetje van.
En vanaf dat moment kon ik niks meer hebben....
Mijn man heeft uit protest onze dochter na bed gebracht en mij flink laten uit huilen.....!
Voor dat ze naar bed ging heb ik nog gauw ff gedoucht en haar een dikke pakkerd gegeven.

Toen me man naar beneden kwam en ze sliep hebben we even gepraat...
Ik voel me zooooooooo enorm schuldig tegen over dochterlief, mama is 2 maanden thuis, prachtig weer en ik kan niks doen met der!!
Ze verveeld zich soms stierlijk en het enige wat we kunnen is een beetje winkelen, kleine wandeling, op visite of thuis een beetje ons vermaken...
Ik kan niet met der voetballen, naar de speeltuin of een simpel stukje fietsen.... overal moet ik der beuren of bij helpen en met haar 22 kilo wil dat helaas niet...

Ook maak ik me druk of we onze verbouwing wel klaar krijgen voor hij komt.. het is nog alleen maar schilder werk en nieuwe vloer leggen, maar alles
heeft al wel zon 5 jaar geduurt voor wat er nu is. Ik wil niet zeggen dat me man dom is, maar hij is wel erg lui... En vind alles wel een keer best.
En wil het graag stofvrij hebben.... we gaan verdorie de winter in met hem en niet de zomer waar de deur open kan blijven staan!!
Hij snapte het volkomen, maar de vrije weekenden raken een beetje op en je weet nooit wanneer hij zich meld??

Ben nu zo hulpbehoevend... en ben dat niet gewend van me zelf... over al moet ik vragen of ze me kunnen helpen en voor een perfectionist is dat ECHT moeilijk!

Nog even moet ik maar denken.....