Einde van een fantastische tijd?
Nou, gaan we dan. Eens kijken of ik het droog kan houden terwijl ik dit opschrijf - ik vrees namelijk van niet.
Dit wordt een verhaaltje over borstvoeding. Dat wat Jort en ik al bijna 9 maanden met veel plezier deelden, maar waar nu heel abrupt een einde aan lijkt te komen, want één van ons doet voorkomen alsof dat plezier maar voor één persoon geldt, en wel de andere.
Tja, borstvoeding... Daar waar ik jaren geleden tegen mijn (toen nog) vriend riep dat ons kind dat kon vergeten, dat dat niet in mijn leven zou passen. Wat ik in de loop der jaren ben gaan zien als noodzakelijk kwaad, waarvan ik dacht, nou vooruit, de eerste weken dan, maar zodra ik weer ga werken stop ik ermee.
En toen werd ik zwanger, en leek het vooral iets moois te kunnen worden, maar dan moest het wel gaan lukken en als het niet zou lukken, nou pech dan.
Tot het einde van mijn zwangerschap, toen was dat gevoel wel zo sterk dat ik het wilde gaan doen, dat ik helemaal om was. Zelfs toen ik na een rottige start in het ziekenhuis, waarbij iedereen om me heen dacht dat het wel niet zou lukken omdat ik EN teveel bloed verloren had EN daarvoor medicatie had gekregen waardoor ik minstens 24 uur lang niet zou mogen geven (achteraf denk ik zelfs dat de verpleging dat dacht want die vonden het niet nodig om in anderhalve dag tijd maar 2x het kolfapparaat te brengen, en alleen omdat ik het meermaals had gevraagd), daar heb ik direkt doorgezet toen het weer kon en is het nog gelukt ook.
Het jongetje groeide (en groeit) fantastisch op mijn melk, helemaal bovenin de curve voor lengte en dik boven het gemiddelde voor gewicht. Ik gloeide van trots en genoot van onze intieme momenten samen. Het kwam niet eens in me op om te stoppen toen ik weer ging werken. Ik moest wel zien hoe het kolven ging, want dat weet je ook niet van te voren, en met mijn chaotische werkplek, waar ik regelmatig moet vechten om een ruimte te krijgen, had het zo mis kunnen gaan.
Maar het ging heel makkelijk, dus het streven van 3 maanden werd 6 maanden. En toen Jort 6 maanden was, zag ik geen enkele reden om te stoppen. Dat eerste jaar zou ik zeker willen redden!
Pasgeleden zelfs nog een vrij luxe uitvoering van een dubbele kolf aangeschaft omdat ik ook na mijn kolfrecht door wil gaan met kolven zonder dat me dat teveel (pauze)tijd kost.
Mijn beste vriendin noemt me zelfs lactivist! Zo zou ik het zelf niet willen noemen, want ik voel me echt geen member van de maffia, maar ik merk wel dat ik het steeds belangrijker ben gaan vinden.
Overigens is ze zelf nog veel erger, is zelfs zo'n fervent aanhanger van "attachment parenting" ("natuurlijk ouderschap") - ook leuk, maar ik zou bijvoorbeeld niet langere tijd niet gaan werken om er maar te zijn voor die kleine. Vind ik m'n werk te leuk voor en die kleine heeft het ook ontzettend naar zijn zin op het KDV.
Maar nu?
Nu weigert het jongetje doodleuk.
En hij bijt me. Heel venijnig zelfs!
De 9 maanden zijn in zicht, en nu dit.
Het begon een kleine maand terug ook al op het KDV, daar wilde hij niets meer van mijn melk weten. Draait resoluut zijn hoofd weg, maar sap, yoghurt, en wat dacht je van brood, allemaal helemaal goed! Maar melk? Nee joh, da's voor baby's en kleine Jort is al groot.
Ach, niet zo heel erg, want ik wist dat op onze dagen samen Jort wel degelijk bij me wil drinken, ook al is dat dan alleen als hij erg moe is of zelfs slaapt, want als hij wakker is heeft hij er doodleuk geen tijd voor. Veel te veel leuke dingen te ontdekken.
En dan natuurlijk de nachtvoedingen nog. Daar heb ik het in het begin best moeilijk mee gehad, maar ondertussen heb ik dat gewoon geaccepteerd. Sterker nog, ik lig er min of meer op te wachten; als hij eens een uurtje later komt dan ik gewend ben, ben ik al 3x bij hem gaan kijken of hij al bijna wakker wordt, want dat momentje 's nachts is gewoon heel, heel erg fijn.
Sinds 2 dagen is ook dat weg. Hij had al eens overdag de neiging om doodleuk te weigeren, dan duwde hij me keihard weg en viel gewoon zonder te drinken in slaap, al dan niet met een speentje in zijn mond. En als ik dan net een minuutje te laat was als hij wakker werd, kon ik het ook vergeten.
Allemaal niet erg zolang ik mezelf voorhield dat hij 's nachts wel weer zou komen.
Maarja, zoals gezegd: nu duwt hij me ook 's nachts weg. Wil per sé niet meer drinken, wordt zelfs heel erg boos, en als ik pech heb bijt hij me eerst nog even. Dat is meestal nog vóór hij boos wordt; als hij half wakker is, dan weet ik het tegenwoordig al als hij eerst even in mijn tepel knijpt en daarna wat begint te geinen, dan volgt er geheid een ellendige harde hap. Dat is al niet leuk, ik word de laatste tijd al angstig als ik hem zie happen en niet zeker weet of zijn tong wel over zijn tandjes ligt!
Hard au roepen en nee zeggen geeft ofwel een hard huilend jongetje, of een jongetje dat misschien wel doet of hij zich van geen kwaad bewust is, want bij opnieuw aanbieden doet hij het weer.
En als hij dan uiteindelijk wel boos is geworden is hij met geen mogelijkheid meer te troosten. Behalve met een flesje met wat diksap...
Dus ben ik sinds 2 dagen zo goed als fulltime aan het kolven. Productie holt natuurlijk ook keihard achteruit nu.
Afgelopen nacht is het me welgeteld 1x gelukt om hem slapend uit zijn bedje te tillen en aan te leggen; toen dronk hij gelukkig als vanouds.
Maar de eerstvolgende keer dat hij zelf kwam was hij alweer net te wakker en had ik weer een paar tandjes in mijn tepel staan.
En dikke tranen in mijn ogen.
Je kunt je misschien wel voorstellen: ik voel me verschrikkelijk afgewezen! Ik wil heel graag wat het beste is voor mijn kind, maar op deze manier is het wat mij betreft snel afgelopen.
Ik heb ondertussen genoeg artikelen gelezen waarin staat dat een kind van zijn leeftijd zichzelf niet zonder reden 'speent' danwel de borst weigert, maar op deze manier is het absoluut niet leuk meer. Ik vind het niet heel erg om te kolven, maar ik heb al tegen mijn man gezegd: ik houd het nog 2 weken vol op deze manier, als het daarna niet goedkomt, stop ik ermee. Het doet me teveel verdriet.
Eergisteren postte ik een noodkreet op het BV-forum, had verwacht daar wel wat support te krijgen, maar helaas. Blijkbaar is wat mijn zoon doet iets wat (bijna) niemand herkent, dus dat helpt ook al niet.
Daarom heb ik vandaag maar even met een lactatiekundige gebeld. Dat was wel even heel fijn, de dame in kwestie ken ik vrij goed want zij is ook verpleegkundige op het CB en praktisch onze vaste helper daar. Bovendien ook iemand die het met haar eigen kinderen op precies dezelfde manier doet als wij met Jort, dus ik ga altijd met plezier naar het CB. Dat bestaat dus ook, haha!
Afijn, volgens haar komt het toch wel vaker voor, en is het een kwestie van volhouden, want het is meestal een fase.
Had zelf al wel bedacht dat er misschien wel weer een tandje aan komt - da's immers ook al bijna twee maanden geleden, sinds hij de onderste twee kreeg - maar misschien is mijn menstruatie ook wel weer in zicht.
Als dat nou zo blijkt te zijn kan ik over een paar weken vast weer opgelucht ademhalen, dan heb ik tenminste een oorzaak, en dat zou al een hoop rust geven.
Tot die tijd moet ik het jongetje vooral zoveel mogelijk slapend proberen aan te leggen, en overdag een aantal keer kolven om het op peil te houden. En dus geduld hebben.
De ellende is: het jongetje kan er misschien wel klaar mee zijn, maar deze mama was dat nog láng niet... en al helemaal niet op deze manier! Bah, stoppen met BV omdat ik gebeten word... ik dacht het niet!
Nou pfff daar zijn ze dan toch hoor, de waterlanders. Ik ga eens even lekker uitbrullen en kijken of er op tv nog wat afleiding is. Wáárdeloos! :(
reacties (0)