Laatste werkweek

Afgelopen maandag begonnen aan mijn laatste werkweek.
Stiekem is het toch wel snel gegaan; hoewel ik lang heb geklaagd dat het mij niet snel genoeg kon gaan na al die ellende in het begin. Puntje bij paaltje komt de eindstreep nu wel in zicht!
En wat ben ik toe aan dat verlof... Ontzettend blij dat ik 6 weken van tevoren stop en niet 4, dat had ik toch niet helemaal getrokken geloof ik.
Ik krijg alleen wel steeds meer tegenstrijdige gevoelens. Enerzijds wil ik niets liever dan thuis op mijn gemak mijn eigen dingen gaan doen, anderzijds kan ik me zo ontzettend niet vóórstellen dat ik ruim 3 maanden niet meer op mijn vertrouwde stekkie kom!
Een vriend van me zei afgelopen weekend dan ook heel terecht tegen me: jij kan het ook niet loslaten. Bang dat het een grote puinhoop wordt als jij er niet meer bent - en dat is helemaal zo! Toen ik in januari 3 weken naar Florida ben geweest, was het bij terugkomst echt puinruimen. Achterstallige bestellingen, te laat genomen besluiten... echt ellendig. Dus met in mijn achterhoofd een, toen nog erg ver weg, maar redelijk onvermijdelijk verlof van mij, ben ik als een idioot protocollen gaan schrijven.
Niet dat mijn collega's zich daar aan houden, tuurlijk niet, maar ik hoop wel dat degene die mijn verlof gaat doen er iets mee kan.
Ware het niet dat die persoon nog immer niet geregeld is... Geweldig he, zo'n baas! Daar ben ik zelf de afgelopen maanden dus maar achteraan gegaan, helaas met nog wisselend succes. Ik heb de komende twee weken (inderdaad, ook volgende week dus nog) 'ontmoetingen' gepland staan met mogelijke invallers. Fijn dat ik dat zelf mag regelen. Heerlijk dat ik ZO betrokken ben bij de zaak dat ik dat inderdaad belangrijk vind, dat dat goed geregeld wordt.
Eigenlijk zou ik vrijdag daar de deur achter me dicht moeten laten vallen en denken: stik er allemaal maar in! En dat kan ik dus niet...

Ach, de gyn heeft al een paar keer lachend tegen me gezegd dat ik best nog op de koffie mag tijdens mijn verlof, want dat het leuke daaraan is dat ik zelf bepaal op wat voor tijdstip dat is, en dat ik dan ook helemaal ook zelf bepaal of ik dan nog een klusje ga doen daar. En dat zie ik wel zitten, haha!

En dan nog de kwestie 2 werkgevers (eigenlijk 3, als je de sportschool meetelt, maar dat telt niet echt voor verlof, vind ik). Eind van het jaar moet ik gaan kiezen tussen die 2, want ik kan geen 6 dagen blijven werken als die kleine er straks is, natuurlijk.
Afgelopen maandag was de laatste dag bij werkgever 2 (in chronologische volgorde; daar ben ik in januari bij begonnen). Was echt een leuk dagje, hoewel ik er 's morgens nog tegenop zag. Iedereen daar was erg lief voor me, ben overladen met complimenten voor de lekkere zelfgemaakte taart (gewoon, de MonChou-taart van DrOetker - ja ok, die is natuurlijk ook goddelijk!) en halverwege de dag kreeg ik ook een 'taart' gemaakt van luiers, rompers en andere leuke snuisterijen (kattenvoetjes-slofjes, ZO leuk!). Hadden ze zelf gemaakt, echt helemaal geweldig.
En toen de dag erop zat zeiden alle assistentes herhaaldelijk: wel terugkomen he! Je moet echt terugkomen na je verlof!
Slik, ik had eigenlijk de keuze al gemaakt voor die andere baan, dat kon ik nu niet zeggen natuurlijk...
Moet sowieso mijn opties open houden, want bij werkgever 1 moet ik eind van het jaar een vast contract krijgen en daar wil ik wel het een en ander goed in geregeld hebben, zoals natuurlijk het salaris; als we daar niet uit komen moet ik natuurlijk nog niet deze tweede al gedag hebben gezegd.
Maar dat is voor later zorg.
Bij mijn andere werk hoef ik niet op zo'n afscheid te rekenen, dat weet ik nu al. Totaal ander cultuurtje. En toch ligt mijn hart en ziel daar. Lang verhaal, maar ik heb het daar gewoon enorm naar mijn zin.

Nu dus dagen aftellen. Ik moet zeggen, het valt me enorm zwaar. Niet dat ik daar wegga, maar het werken zelf. Fysiek heb ik niet veel te klagen, maar het lijkt wel of alle horrormonen ineens tegelijk komen. Tot een paar weken terug was ik voortdurend het zonnetje in huis, óók met een 6 dagen per week werkweek, maar mijn energieputje lijkt toch echt leeg te raken nu, en heel rap ook nog.
Ik slaap slecht, alle frustraties van wat er misgaat komt er nu uit (waaronder dat gedoe met een opvolger voor mij, maar ook gezeur tussen de verschillende afdelingen en het idee dat ik alles noooooit goed afgerond krijg voor ik wegga) en daar ben ik goed chagrijnig van. Bijna depressief zelfs. Gisteravond lag ik vroeg in bed en was ik ZO moe dat ik graag wilde huilen, maar daar niet eens de energie voor had.
En zo kwam het ervan dat ik me vandaag, 3 dagen voor ingang van verlof, toch nog een keertje ziek heb gemeld. Voel me helemaal leeg en uitgeput.
Nu heb ik zo'n vermoeden dat daar ook een "vakantie-syndroom" aan meespeelt: als je vakantie hebt geboekt ben je vlak voor die vakantie vaak ook zo enorm aan vakantie toe, terwijl als je dat niet hebt gedaan, je ook gewoon kan doorwerken.
Vooralsnog, fysiek heb ik nauwelijks belemmeringen om door te werken, maar emotioneel zie ik het niet meer zitten.
Nog 2 dagen dan, daar ga ik me doorheen slaan, en dan ga ik naar huis en doe ik voorlopig NIETS meer.

Totdat de nesteldrang gaat toeslaan.
Of ik toch heel erg graag wel koffie wil gaan drinken met mijn collega's...