Eerste controle na ingreep

Terug naar ons eigen ziekenhuis, waar we tot 10 weken steeds goed waren behandeld. Maar helaas vandaag weer een nieuw gezicht, een arts-assistent. Op zich niets mis mee, maar de dame had zich niet ingelezen, had geen idee waarvoor we kwamen, dus moest ik opnieuw vertellen wat er was gebeurd en, ja hoor, weer tranen. Niet handig.
Ik geloof dat ze wel onder de indruk was en er kwam zelfs een "ik wist niet dat dat kon" uit - gaf allemaal niet veel vertrouwen, maar dat maakte ze goed door vooral erg aardig te blijven.
Toen eindelijk de echo. Intuitief wist ik wel dat ons kindje nog leeft, maar het blijft spannend. Helaas ook wel het andere kindje voorbij zien komen, maar daar heb ik nog wel mijn hoofd voor omgedraaid. Zag alleen dat er maar erg weinig vruchtwater meer bijzat.
Ons overgebleven kindje leek in orde; de arts zei: "goede hartaktie, goede hoeveelheid vruchtwater" dus dat is positief, maar hij lag wel heel erg stil. Erg schattig met zijn ene arm boven zijn hoofd - ik lag er op dat moment precies zo bij, dus wel typisch. Maar hij lag vooral erg stil dus, en met even kijken kwam er geen beweging in. Zegt mijn man ineens: "daar heb ik geen goed gevoel bij". Bah, dat wilde ik helemaal niet horen! Dat zinnetje zit nu dus al sinds de echo in mijn hoofd.
Gelukkig haalde ze nog wel even de gynaecoloog erbij, die heeft er verder weinig meer over gezegd, behalve dat hij me maandag (gelukkig best snel al) graag terug wil zien om dan een plannetje met me te maken, en zelfs al een 20 weken echo te plannen, de optimist.
De arts-assistente herhaalde nog wel een keer dat een goede hartaktie het belangrijkste is en voor een leuke, bewegende echo moet je een uur lang kijken, zei ze, dus daar doen we het dan maar mee.
Maar toch, helemaal gerust ben ik er ook niet op. Ik ga gewoon heel, heel hard hopen dat hij maandag wel weer even zijn benen wil strekken voor ons, net als een week daarvoor, dan maakt 'ie me een stuk gelukkiger!