Heel heftig, die ingreep vandaag

Wat ben ik blij dat dat achter de rug is, want wat was het verschrikkelijk. En niet alleen emotioneel, maar ook fysiek een echte hel.
Wel ben ik nog steeds heel blij met de arts die ons heeft behandeld, wat een lieve vrouw. Heeft ons van begin tot het einde fantastisch begeleid, al onze vragen met rust en vertrouwen beantwoord en toen ik het zwaar had tijdens de ingreep kneep ze zachtjes in mijn been. Die krijgt zeker van mij een kaart en een bos bloemen; zij was voor mij een voorbeeld hoe een arts hoort te zijn!

Vanmorgen voelde ik me nog heel sterk. We staan 100% achter ons besluit en we gaan ervoor het gezonde kindje gewoon uit te dragen, daar heb ik alles voor over. Dus met een flink portie zelfvertrouwen nogmaals bevestigd voor de arts dat we door wilden met de procedure.
En toen de eerste echo, het kindje leefde nog en bewoog goed. Verdorie... Blijft cru om op te hopen, maar dat was niet irreëel om te hopen; arts zoveel (ben de tel ondertussen kwijt) bevestigde nogmaals dat dit niet zomaar een kindje met Down zou zijn, maar eentje met heel veel afwijkingen, waardoor de prognose er echt superslecht was. Niet het blije mongooltje, maar een ernstig ziek kind, als het al een zwangerschap overleeft. En de geruststelling bij de echo: absoluut geen restverschijnsel van de vlokkentest, geen bloedingen, niets, en dat was een goed teken voor het verloop van deze ingreep. En nog een vorm van geluk: het kindje lag goed aan de oppervlakte, lekker bovenaan, dus ze zouden er goed bij kunnen.
Wij ook eens mazzel.

Maar toch, ziek of niet, het was wel ONS kind, en het was sterk, groeide goed, bewoog fanatiek en het was welkom. Maar niet op deze manier... want wie hadden we daar een plezier mee gedaan, onszelf? Een ziek kindje? Zijn gezonde broer of zus waar we dan geen tijd voor hadden gehad omdat we voortdurend met zieke broer in het ziekenhuis zitten?
Nee het is beter zo, maar wat is dat moeilijk om toch voor die beslissing te moeten staan, een levend kindje laten inslapen... ik zou willen hopen dat NIEMAND ooit nog die keuze zou moeten maken, want het is verschrikkelijk!

Toen dus door naar de kamer waar het ging gebeuren. Drie artsen, inclusief onze eigen arts, eerst plannen, hoe, waar, wie zit waar. Gelukkig hingen ze een kleedje voor het scherm, ik hoefde het ook niet te zien, echt niet. Maar toen ik daar eenmaal lag, overviel het me toch, de tranen... Overmand door verdriet dat we dit moesten meemaken, dat dit echt ging gebeuren. Wat een hel!
Ik had me voorgenomen zo stil mogelijk te gaan liggen om het de artsen zo makkelijk mogelijk te maken, dus ik vermande me snel, had dat momentje verdriet blijkbaar even nodig.
En ik had verwacht dat het niet erger zou zijn dan de vlokkentest, maar helaas. De naald naar binnen was venijnig, echt naar. En dat duurde maar. Ook de echokop werd hard in mijn buik geduwd. En ik was gewaarschuwd dat het ene kindje stiller lag dan de ander, waardoor het soms wat sneller ging, en soms wat langer duurde, alles kon. Er werd heen en weer gesproken over waar heen geduwd moest worden, ik probeerde niet te luisteren. We probeerden elkaar af te leiden en moed in te spreken door lieve dingen te fluisteren naar elkaar.
En toen ineens zat mijn arme mannetje heel stil naast me te huilen, zo zielig - ik schiet er weer vol van terwijl ik zit te tikken. Maar toen wist ik echt: sterk zijn! Even stil blijven liggen nu, zo voorbij, dit kunnen wij! We bleven mooie verhaaltjes naar elkaar fluisteren over de mooie vakanties die we samen hebben gehad, witte stranden op tropische eilanden, waanzinnige adrenalinekicks als we samen bergen afsuisden op onze snowboards en dat onze spruit wel harder en beter zou worden dan wij tegen de tijd dat hij of zij 10 is. Zo werd de pijn ook dragelijker en tikte de tijd makkelijker voorbij.
Na een kwartier was het gelukt en zei de arts de naald weg te halen. Mijn hele buik verkrampte... de pijn!! Alsof het een hele, hele, hele heftige menstruatiekramp was. Duurde gelukkig niet lang, maar de napijn bleef wel zeuren. Vriendje kneep in mijn hand en aaide over mijn hoofd, de schat.
Ruim een kwartier blijven liggen, toen de controle. De ingreep was gelukt en de arts stelde me nog wat gerust. Hij had door de placenta heen moeten steken (vandaar zeker de pijn) door de ligging, maar daar was geen bloeding aan overgebleven. We hebben ook onze overgebleven baby nog even gezien, die leek het echt prachtig te doen. Het viel me ook op dat dit kindje nu al lange benen lijkt te hebben, geweldig, echt ons kindje! Het andere kindje niet meer gezien, gelukkig. Nog even wat koetjes en kalfjes gebabbeld over onze lengte en hoe lang
onze spruiten wel niet gaan worden, allemaal afleiding natuurlijk.

Ik moest nog ruim een half uur even rustig blijven liggen, toen mochten we naar huis. Ik voelde me eerst nog min of meer opgelucht, maar in de auto begon het toch weer. Verdriet wat heel diep van binnen zit kwam eruit. Wat kan een mens zich ellendig voelen zeg.

Nu dus afwachten. Onze kansen zijn goed volgens de arts, maar je weet maar nooit.
Vrijdag hebben we de eerste controle, dan weten we meer. In de tussentijd moet ik me opnieuw rustig houden - dus we gaan straks een hele stapel films huren voor de afleiding. Woensdag weer aan het werk, gelukkig. En heel hard hopen dat die tijd nu eens wat sneller wil gaan lopen.
Nieuw verzoek aan de het-zit-ook-eens-mee-goden?