24 uur verder in de nachtmerrie

Ruim 24 uur geleden dat we naar huis werden gestuurd met die ongelofelijke, extreem ongunstige uitslag van de 12 weken echo. Bij ons beiden heerst onwerkelijkheid, voel me als een soort verdoofd nu. Maar de nachtmerrie is duidelijk nog niet voorbij, ook al leven we in een soort van roes.

Gisteren natuurlijk eigenlijk alleen maar kunnen huilen, wat is dit toch ontzettend oneerlijk, we lijken echt niet voor het geluk geboren! Na alles wat we hebben moeten meemaken, dit ook nog eens.

In zo'n periode kom je er wel achter wat je aan je vrienden hebt en die ervaring is superpositief. Iedereen, inclusief de collega's die op de hoogte waren (vanwege mijn type werk moest ik het wel vertellen op de zaak) zijn ongelofelijk lief voor me. Veel sms-jes, berichtjes, krabbels op hyves, en ze staan allemaal achter ons. Niet 1 negatieve reaktie gehoord op ons besluit om de zieke zwangerschap af te breken, en dat doet me echt goed. Afgelopen weken heb ik namelijk wel gemerkt dat er in Nederland nog behoorlijk veel intolerantie leeft als het gaat om keuzes respecteren van mensen die niet een gehandicapt kindje op de wereld willen zetten, en dat verbaasde me echt. Maar wel duidelijk hoe onze vrienden in elkaar zitten, en waarom ze onze vrienden zijn. Ben ik ZO blij mee, en echt, het helpt!

Wat me verder als behoorlijk onbegrijpelijk achterblijft is dat we gisteren geen arts hebben gesproken, maar enkel echoscopisten, die weliswaar erg lief waren en echt hun best voor ons hebben gedaan, maar het zijn natuurlijk geen specialisten. Zelfs een goede vriendin van ons, werkzaam bij neonatologie in een ander ziekenhuis, vond het ongelofelijk dat er niet een arts was die ons met spoed ergens tussen heeft weten te zetten.
Wel is duidelijk waarom we nog 4 dagen moeten wachten voor we verder kunnen, zoiets heet natuurlijk bedenktijd, tijd om alles te laten bezinken, vragen opsparen. Geen arts zal meteen tot aktie overgaan bij zo'n idiote echo-uitslag, dat zou te overdonderend zijn zodat je je achteraf niet eens beseft wat er nou precies is gebeurd.
Vriendinnetje wist ons ook te vertellen dat in een academisch ziekenhuis een "selectieve abortus", zoals dat heet, waar wij tegenaan kijken, bijna aan de orde van de dag is en aangezien we een 2 eiige tweeling hebben die duidelijk gescheiden liggen zei ze ook meteen: dat gaat gewoon goed, maak je geen zorgen.
Dus het is goed dat we doorgestuurd zijn naar het Erasmus, en ik hoop ook echt dat we een goede, ervaren arts te spreken krijgen.
Wel kon ze ons ook vertellen dat als je naar een academisch ziekenhuis gaat, ze ook echt eerst nog een nieuwe echo maken, een zogenaamd "artikel 2" echo, waar ze op een andere manier kijken dan de nekplooimeting en heel misschien een oorzaak zien. Wel eerlijk: hydrops is geen goed teken; het zou nog weg kunnen trekken maar de oorzaak is over het algemeen toch echt ernstig. Dus niet willen hopen - en dat doen we dus ook niet.

Ik ben bezig het een plekje te geven, we gaan een tweede kindje verliezen. De waanzinnig mooie droom van een tweeling moeten we plaats laten maken voor iets anders. Gisteren riep ik nog hard: ik reken nergens meer op, ga er vanuit dat we gewoon weer opnieuw moeten beginnen, maar in de loop van de avond besefte ik me: we hebben ook nog een gezond kindje! En daarvoor moeten we door, moet ik sterk zijn. Dat kindje is nog niet opgegeven, we hebben minstens 96% kans dat die de ingreep wel degelijk overleeft!

Maandag dus opnieuw ziekenhuis bezoek. Ik kan alleen maar hopen dat er snel aktie komt, dat we niet hoeven wachten op de uitslag van een punctie of zelfs tot een 16 weken echo, dat kan ik niet en dat wil ik niet en is naar mijn (ons) idee ook verre van reeel.
De ingreep zelf schijnt reuze mee te vallen. Het zieke kindje wordt met kalium geeuthanaseerd en dat zou heel mooi moeten gaan. Vervolgens zouden ze dat vruchtje gewoon laten zitten en zou het verstenen, en dan samengaan met de placenta van het gezonde kindje. Die zou je dan vervolgens bij de geboorte tegen kunnen komen. Lijkt me een vervelende ervaring, maar als dat betekent dat we ons gezonde kindje mogen houden kan ik daarmee leven.

Nu dus weer verder met OVERleven, iets anders kan ik het niet noemen.
Ik moet sterk zijn voor ons gezonde kindje, en zo voel ik me ook. Natuurlijk ben ik ook enorm verdrietig over ons zieke kindje, dat is per slot van rekening ook een compleet, levend minimensje dat in feite geen schijn van kans heeft, en dat is zuur. Verdriet is goed, maar ik hoop dat dat verdriet snel plaatsmaakt voor blijdschap voor ons andere kindje. Ik hoop het zo...