Een jaar geleden, mijn kindje mijn wonder

Een jaar geleden, de dag die ik mij herinner als de dag van gister. Een jaar geleden is de dag dat ik mijn grootste wonder heb moeten loslaten.  Wat was ik blij met de positieve testen, maar mijn gevoel die zei wat anders. Ik mocht niet blij zijn , ergens wist ik dat ik het los zou moeten laten. Mijn wonder, die na 3 jaar van proberen niet bij mij geboren mocht worden, Mijn wonder, mijn wens, mijn hartje, mijn eigen mens.. waarom, die vraag spookt nog altijd in mijn gedachten. Waarom, het wonder waarop ik zo lang had moeten wachten. Waarom moest dat wat ik het meeste lief had, mij als eerst ontnomen worden... Waarom..

Al is het nu een jaar geleden, er gaat geen dag voorbij dat ik er niet aan denk. Het wordt misschien wat minder heftig, het verdriet, de rouw en de pijn. Maar wanneer ik dit schrijf kan het ook nu nog niet zonder tranen zijn. 

Het filmpje speelt zich weer af in mijn gedachten.. het ondraagbare verdriet, de weeen, en het loslaten van. Mijn wonder die een mooi plekje in de hemel heeft, maar het mooiste plekje in mijn hart..

Mijn kindje, mijn wonder...

geen plekje hier op aarde maar toch zo bijzonder.

Je bent vrij om te fladderen als een vlinder,

te schijnen als een sterretje

Te spelen in het bloemenveld

Te stralen als de zon

Je bent vrij, maar in mijn hart ben je bij mij.

En als het dan eens mogelijk was,

zou ik wensen dat je nog eens komen kon

en dat je dan geboren werd en bij mij bleef

En altijd zal ik er dan voor zorgen

Dat je enkel liefde kent

Mama