Mijn miskraam, Mijn verhaal

Na 3 jaar was het eindelijk zo ver.. ik was zwanger!! Zo blij dat ik was, maar meteen al zo bang.. bang dat het mis zal gaan.. en dat gevoel bleek niet voor niks te zijn.

Op maandag 3 feb heb ik een onwijs slechte dag gehad op mijn werk, heel hard moeten werken en overwerken. Bij thuiskomst enorme buikpijn en toen zette de angst nog meer op en ben een paar uurtjes gaan slapen. De volgende dag 4 feb ben ik weer te werk gegaan. Bij de eerste pauze ging ik naar toilet en mijn grootste nachtmerrie was daadwerkelijk begonnen... ik zag bloed! Geen rood bloed.. maar donker en hoewel het maar een klein beetje was voelde het echt niet goed.. ik raakte in paniek.. kon mijn emoties niet meer onder controle houden en ben naar huis gegaan. Eenmaal thuis ben ik gaan slapen.. zo zal de tijd tot de echo sneller gaan.. die had ik namelijk dinsdagmiddag. Eenmaal bij de gynaecoloog gaf ik al aan dat ik er niet zeker over was.. ik ging liggen en daar kwam de echo... een hele mooie grote cyste van 6,5 cm en een hele kleine zwangerschap te zien... ondertussen bloedde ik ook al heviger. De gyn was er nog enigzins optimistisch over.. die wilde dat ik hcg liet prikken en dan maandags opnieuw en dinsdags een nieuwe echo om zo te zien of het zich nog zal ontwikkelen.. maar nee.. ik wist het zeker.. dit kan niet.. dit zit mis!

Woensdagmorgen werd ik wakker en het bloeden was inmiddels gestopt... opgelucht was ik niet echt want ik wist toch wel dat het niet goed zat! In de loop van de morgen begon de erge pijn... pijn en bloeden.. en het werd gedurende dag alleen heftiger. Rond een uur of 8 savonds werd de pijn echt ondragelijk, wist mijzelf helemaal geen houding meer te geven en merkte ik dat het gewoon echt weeen waren en niet zomaar wat pijn of kramp.. de pijn die ik de hele dag al had in mijn buik, rug en benen werd nu zo hevig dat ik de pijn echt weg moest puffen... rond 9 uur heb ik mijn vriend gebeld dat hij naar huis moest komen omdat ik de pijn niet hield en inmiddels werd ik zo gek van de pijn en was zo emotioneel dat ik alleen maar kon puffen, gillen en huilen... toen mijn vriend thuis kwam heeft hij gebeld met de huisartsenpost maar die wilden/konden mij niet helpen.... ik dacht ondertussen dat ik dood ging van de pijn en kon echt niet begrijpen dat ik dit moest ondergaan.. al die pijn en verdriet voor niks.. ik kreeg er niks voor terug!!! Om 22:30 savonds was het dan zo ver.. ha hevige pijn.. en zelfs persweeen kwam het er uit.. Dit was echt het meest heftige moment in mijn leven.. ik wilde dit niet! echt niet! ik was zo verdrietig en kon alleen maar huilen en huilen... Heb mijn 'kindje' uit de wcpot gepakt en een paar sec naar gekeken en gevoeld.. maar het was zo moeilijk, zo heftig en oneerlijk.. ik heb het teruggegooid in het toilet en meteen doorgespoeld... Daar ging mijn 'kindje'......

De volgende dag ben ik naar de gyn geweest voor een echo en die bevestigde de miskraam (ehm ja dat wist ik zelf ook wel)... ik heb daar een inwendig onderzoek gehad met eendenbek maar het onderzoek moest gestopt worden omdat ik teveel pijn had en heel erg bloedde. Wat was dat een hel!! Maar gelukkig had ik mijn lieve schoonmoeder mee aan wie ik veel steun heb gehad.

De rest van de dag en de dag erna nog veel last gehad van naweeen.. ik kon niet lang zitten en had continu pijn.. ik voelde dat er nog wat zat.. maar goed.. wanneer zal dat er uit komen? 

Zondagavond leek het ellende weer opnieuw te beginnen... weer die weeen en zag het al helemaal gebeuren.. maar gelukkig duurde het dit keer niet zo lang.. na weer weeen kwam er nog wat troep uit... vervolgens goed paracetamol geslikt en gaan slapen.. maandag ging het dan eindelijk een stuk beter!

Vandaag 13 feb heb ik weer een echo gehad en alles is schoon.. alleen de cyste zit er nog en moet nu aan de pil om mijn eierstokken rust te geven. Nog wel even hb geprikt omdat ik de hele week al onwijs duizelig ben.. de uitslag komt nog

Ik voel nogsteeds in mijn buik dat er wat is gebeurt en voel mij erg leeg... en ondertussen zijn er in 1 week tijd al 3 nieuwe zwangeren in mijn omgeving.. waarvan 1 gister bij mij op bezoek kwam om te vertellen dat zij 20 weken zwanger is, ze had het er moeilijk mee mij te vertellen en voelde zich schuldig..maar goed dat is natuurlijk helemaal nergens voor nodig!!:).. ben erg blij voor haar hoor, voor iedereen.. maar had het zelf ook zo graag gewild!:) Ik hoop echt dat ik zo'n miskraam nooit meer hoef mee te maken .. het was echt een helse week... en dan hoor en lees ik vaak van mensen dat zij alleen wat krampjes of bloedverlies hadden.. waarom het zo erg heftig heeft moeten gaan zal ik denk nooit snappen.. maar goed.. cest la vie...

ik kan nu alleen niet wachten tot ik van die verdomde pil en cyste af ben en weer verder mag... en hoop dat een kindje mij eindelijk eens gegund wordt!:)