Het heeft niet zo mogen zijn.....
Drie jaar lang bezig geweest voor het krijgen van een kindje.. wat was ik blij toen ik in januari de eerste positieve test in handen had. Totaal onverwacht omdat de ronde al was opgegeven, maar zo verdomd gewenst! Zo blij dat ik was.. maar al snel ging de blijheid over in angst.. ik wist het zeker, ookal had ik nog geen bloedverlies of krampen.. dit zat niet goed. Zo eng hoe je gevoel gelijk kan hebben. Gister was het dan zo ver, de eerste echo om te zien of het hartje klopt... ik had smorgens al wat donker bloed verlies.. en tijdens de echo werd mijn grootste nachtmerrie werkelijkheid.. er was wel een zwangerschap te zien maar veel te klein... een zwangerschap van een week of 4 terwijl ik al zeker 7 weken moest zijn. De gynaecoloog had er nog hoop in en heb hcg moeten prikken.. maandag nogmaals prikken en dinsdag weer terug voor de echo. Ik had alle hoop al opgegeven... vandaag is het echte bloeden dan ook begonnen. Ik wist het... maar waarom? waarom ik!? Ik had zo gehoopt dat dit mij na die 3 jaar was gegund... maar helaas... Ik zal nu voorlopig even iets minder actief zijn hier op babybytes.. ik moet dit echt even een plekje geven en zit er nog middenin.. ik ben kapot.. gebroken.. zo verdrietig... Wat doe ik toch mis.. waarom mag ik geen kindje krijgen...
reacties (0)