ICSI traject; ik voel me verschrikkelijk

Al meer dan 5 jaar zit ik iedere maand huilend op het toilet als het bloeden weer doorgezet heeft.
Al meer dan 5 jaar voelt mijn gezin niet compleet.
Al meer dan 5 jaar hoop ik met heel mijn hart dat mijn zoontjes nog een broertje of zusje krijgen.
En in al die jaren heb ik zo gezegd 'wij gaan de mallemolen van het ziekenhuis niet in'.

We hebben twee gezonde zonen. Als het niet meer lukt dan lukt het niet. En na al die jaren en rotmomenten en testen in het ziekenhuis kwamen we toch voor de keus. ICSI proberen of sowieso geen derde meer...

Tegen mijn ene gevoel in heb ik gekozen voor mijn andere gevoel. Toch gaan voor die poging. 'als ik het niet doe vergeef ik het mezelf misschien nooit...'
Toch begonnen met de pil. Enorm snel had dat impact op mij, zoals verwacht. Alle hormonen zijn mij snel te veel!
Toch begonnen met prikken... En wat voelt het verschrikkelijk. Na elke prik wil ik alleen maar op bed liggen. Het voelt onnatuurlijk en fout. Ik krijg dat gevoel niet uit mijn hoofd. En dat moet wel! Want we moeten nog 1.5 maand...

Ik weet het niet meer. Al die hormonen die door mijn lijf gieren maken me moe en verdrietig... Misschien was dit echt niet de juiste beslissing. Ik weet het niet meer...