De arts heeft gebeld en aangegeven dat we niet in aanmerking komen voor IUI. Onze enige optie is ICSI... en ik heb altijd gezegd dat niet te gaan doen. Wat nu?
Ik wil niet gaan knoeien met de natuur. Dat voelt voor mij persoonlijk niet goed. Onze kansen zijn echter zo klein dat dat zeer waarschijnlijk betekend dat het niet meer gaat gebeuren.
Wat gebeurt er met je lijf als je de hormonen voor ICSI moet spuiten? Op wat voor manier verander je naar de mensen om je heen? Iemand die deze vragen voor mij wil en kan beantwoorden? Of iemand tips over hoe om te gaan met dit incomplete gevoel? Op een manier moet dit afgesloten gaan worden...
Ik heb 3 poging moeten spuiten. Ik had er naar mijn weten geen last van, volgens mij mijn omgeving ook niet van mij. Je moet even een heuveltje over met de spuiten maar na de eerste keer is dat ook prima te doen.
Maar goed het is maar net hoe je ermee omgaat en in staat denk ik. Ik hoor verhalen van mensen die het allemaal enorm heftig vonden etc maar ik heb het helemaal niet als heftig ervaren.
Je moet zelf afvragen hoe groot je wens is en of je het jezelf kan vergeven als je het niet hebt geprobeerd. (of blijven hopen op een wonder)
Hoewel voor ons iui uiteindelijk wel een optie was, heb ik gemerkt dat wanneer de wens groot is je wel grenzen gaat verleggen. Vooraf kan niemand je vertellen hoe jij je gaat voelen, dat is allemaal erg persoonlijk. De vraag die ik mezelf stelde was, als ik straks 50/60 ben en ik heb het niet eens geprobeerd, kan ik hiermee leven zonder spijt? Mijn antwoord was nee.
Praat samen over hoe groot de wens is en wat het waard is voor jullie. Het vergt wel wat van je relatie. 🍀 succes met het maken van een keuze.
reacties (0)