Onze bruiloft

Sinds 23 mei 2012 ben ik getrouwd met mijn superlieve Yahya. We trouwden in Marrakech, de stad van duizend en een nacht. We hadden een mooie bruiloft, alleen wisten we pas twee dagen voor ons ja- woord dat we zouden gaan trouwen. Ook was het niet makkelijk om te kunnen trouwen, we zijn ruim een maand iedere dag in de weer geweest om onze papierwinkel in orde te krijgen. Dan heb ik het nog niet over alle papieren die we daarvoor al bij elkaar gesprokkeld hadden voordat ik voor ons trouwens in marokko geariveerd was.

De 'leuke' bruiloft

We zouden om half tien s'ochtends in het huwelijk treden maar ook dat liep weer op zijn 'marokkaans', en nadat onze papieren in orde bleken te zijn waren we rond vier uur s'middags getrouwd. Helaas leverde dit onverwachtte wachten ( we zaten zo'n zes uur lang in de wachtkamer) wat stress, irritatie en tijdsdruk op. Dat zijn nou niet de ingredienten die je wilt hebben op je bruiloft. Na ons ja- woord moesten we opschieten om de bruilofttaart op te halen, maar daar ging het helaas even mis. Ik had duidelijk aangegeven hoe ik de taart wilde hebben; wit met een roze hart in het midden met engelenvleugels eraan vast. De engelenvleugels leken eerder kippenvleugels, en de taart was naar mijn idee veel te simpel met kant en klare eetpapieren roosjes erin ( ik had begrepen dat ze die wel iets delecater zouden maken, bijvoorbeeld van marsepein en zelf gemaakt) Ik had voor marokkaanse begrippen best wat geld voor die taart neergelegd, dus ik was behoorlijk pissig. Ook gaf Yahya op een moment dat mij niet aanstond, (namelijk vlak voordat we het ja-woord gaven) een compliment over de jurk van de vriendin van een van zijn vrienden. Wat gebeurde er: we kregen ruzzie. Met piepende banden vertrokken we met de auto richting Yahya's familie riad, waar on huwelijksfeest gehouden zou worden. We zouden nog naar de Hamam gaan en de riad versieren, maar omdat we zes uur lang moesten wachten hadden we ineens overal te weinig tijd voor. Bij aankomst verborgen we onze boosheid en deden mee in het feestelijke onthaal door Yahya's  familie. We gaven elkaar melk en dadels, zoals gebruikelijk is op een marokkaanse bruiloft. Daarna gingen we naar boven om te praten. Dat ging moeizaam, maar uiteindelijk waren we erover uit; we waren beide gestresst van het onverwachte wachten en de moeilijkheden rondom de papieren; ik draafde door en had beter anders kunnen reageren omdat je nou eenmaal maar een keer trouwt en het de mooiste dag van je leven moet zijn, en Yahya reageerde ook niet al te handig. We beschouwde onze ruzie maar als een symbool binnen het huwelijk: geen enkel huwelijk is perfect, problemen kom je altijd tegen, maar het is maar hoe je er mee omgaat en hoe je daarna weer verder gaat.

De mooie bruiloft

We aten een late lunch met zijn familie en toen gingen we samen wat drinken, de sfeer was nog niet goed, ik was erg moe en we moesten beide nog bijkomen van de ruzie. Het werd beter na de Hamam, die deed ons echt goed, ik had een heerlijk bad gehad. Yahya ging alleen naar de Hamam (een hete kamer, je wordt er schoongespoeld met zeep en water) want zwangere vrouwen wordt dit afgeraden vanwege de hitte. Allebei kregen we een uitgebreide massage die de spanning wegnam. Ik werd daarna nog door drie giegelende meiden leuk opgemaakt, en toen we weggingen kreeg ik een roos van een lieve mevrouw, waarvan ik niet begreep wat haar link was met de Hamam. We liepen de trap van de Hamam af onder het feestelijke bruiloftzang van de drie giegelende damens, en op dit moment voelde ik pas echt dat we getrouwd waren en dat dit onze bruiloft was. Ontspannen en blij  keerden we terug naar Riad Fantasia. Ik moest nog een hele poos bij Yahya's moeder in een kamertje wachten terwijl ik honger had en we elkaar niet konden verstaan, maar dat nam ik voor lief. Toen alles klaar was om aan het echte feest te beginnen werd ik door Yahya opgehaald en liepen we -eveneens onder bruiloftgezang, wat echt een heel feestelijk effect geeft- de feestzaal in. Wij mochten zitten op een speciale plek; een mooi versiert bankje achterin in de zaal. Iedereen kwam ons feliciteren en we kregen kado's waaronder een prachtig boeket bloemen. Er werd traditionele muziek gemaakt en het was ineens echt feest. Mensen zongen en dansten en dronken. We kregen een heerlijke gebraden kip in saus en ik at als een barbaar(wat niet erg was omdat mijn man Berber is, en ik nu met hem getrouwd). Tussendoor was ik in een prachtig, niet al te comfortabel  marokkaanse feestjurk gehezen en voor de derde keer die dag met Yahya aan mijn zijde onder bruiloftzang onthaald. Ook was het tijd om die 'mooie' taart die plotseling zo schattig leek, eens aan te snijden. Oprecht blij sneden we gezamelijk tijdens oogverblindend geflits van camera's, de taart aan stukken. Liefelijk voerde we elkaar de eerste stukken....,om daarna lichtelijk misselijk de rest te laten staan. Zoals ik al zei: mensen zongen, dansten en dronken. Kersverse mevrouw Fakhredine zat echter braaf nuchter op het bruiloftsbankje, vier uur lang ingekalkt te worden met Henna. Uiteindelijk erg laat in de nacht of vroeg in de ochtend, met wc-papier omwikkelde handjes en voetjes kon ik (na lang en vooral taalloos gediscussieer met de 'Henna-kunstenaares' die niet wilde dat mijn Henna zou beschaddigen tijdens mijn nachtrust) de huwelijksnacht in stappen. Uiteindelijk was het een zeer bijzondere, en ook mooie bruiloft. Het was het waard....... op die Henna na dan.