Bevallen!!

Vandaag was DÉ dag. Ik had echt gedacht/gehoopt deze dag te halen. In plaats van nu in de verloskamer te liggen, lig ik naast de 9 dagen oude allermooiste en meest perfecte mannetje die ik me ooit zou kunnen wensen. Een ieder zegt dat hij mijn mini-me is.

Op 6 Februari moest ik voor mijn wekelijkse controle bij de gyn.
Na de standaard vragen te beantwoorden, kwam mn BI ter sprake. Ik vertelde dat die erger werd (zag hij ook aan mijn manier van lopen), hij vroeg direct naar de kindsbewegingen. Ik zei dat ik hem inderdaad al 2/3 dagen veel minder voelde.
Ik kreeg een echo en daarop was te zien dat mn altijd zo flinke knul heel rustig lag. Toen zagen we dat zn hartslag flink gedaald was. In het begin was het lastig om zelf een duidelijke hartslag te registreren. Ik voelde de wereld onder onder mn voeten wegglijden!!
Er werd mij verteld dat ik werd opgenomen en 2 maal aan de ctg moest. De gyn vroeg of ik het erg zou vinden als de baby de volgende dag gehaald werd. Natuurlijk niet! Als hij maar gezond en wel ter wereld kwam. Ik werd gestuurd om onze tassen te pakken. Alles ging me een beetje te snel en ik zag een heleboel enge scenario's voor me.

In het ziekenhuis aangekomen werd ik aan de ctg gelegd en daar duurde het 5 min om een hartslag te vinden want er was niets te horen waar de gyn had aangewezen. Leek mij wel 5 eeuwen te duren. Aan de ctg met BI is geen pretje trouwens.
Ik heb nadien een beetje kunnen slapen, toen kwam de gyn binnen en zei dat de baby morgen zeker gehaald werd.

De volgende ochtend is heel snel gegaan.
Naar de OK, die verrekte infuus, ruggenprik die helemaal niet zo eng was als ik me voorstelde. Herinner me niet zoveel van die dag. Van de hele operatie herinner ik mij alleen het gehuil, zn mooie gezicht zien en dat iem zei dat mn bloeddruk telkens omhoog en dan weer omlaag ging. Wat is morphine toch een geweldig iets haha!
Daar was hij dan op 7-2-14 om 9:08, mijn zoon Ethan.
Dat eerste gehuil vergeet ik nooit meer! Verlichting, liefde, trots, geluk en Nog zoveel mooie gevoelens.

En toen was ik mama! Een titel die nooit meer verandert. Iets waarop ik jaren gewacht heb. En het valt reuze mee. Alsof ik nooit anders gedaan heb. Kan me niet eens meer heugen hoe het was zonder kindje. Ik mis uk in mn buik wel.
Wanneer ik naar hem kijk denk ik soms wat als ik die dag geen controle had?.....
Ik geef hem dan een zoen en een dikke knuffel en dank God dat ik hem bij me heb.

Liefs,
Een zeer gelukkige en verliefde MAMA!