Mijn kleine lieve wonder

Mijn geduld wordt nog 50 dagen op de proef gesteld. Ik ben zo nieuwsgierig naar MIJN kindje. Soms lijkt het zo onwerkelijk. 10 jarenlang gedroomd en gefantaseerd over een positieve test, een bolle buik, schopjes, golvende buik, de bevalling en mijn eigen kleintje. Ook al wist ik met pijn in mijn hart dat het nooit zou gebeuren. Dus nam ik maar genoegen met tante zijn en dat is oh zo leuk.

Die positieve test op 16.06.2013 was zo onwerkelijk maar ik was nog nooit zo blij geweest. De eerste echo gooide me van mn roze wolk af, er was niets te zien. Een andere test bevestigde dat het toch zo was. Na 3 lange ellendige weken kreeg ik nog een echo en ik durfde niet te kijken maar daar kwam mn lieve mooie ukkie tevoorschijn met 4 kleine zwaaiende stulpjes. De echoscopist sprak de mooiste woorden uit 'kijk JE kindje hier' en toen kreeg ik het meest geweldige geluid te horen een hartslag. Ik kreeg het gevoel alsof mijn hart zoveel niet aankon zo blij en gerust was ik. Ik was verliefd en oh wat hield ik al heel veel van mn 2 bolletjes met 4 stulpjes.

Nu zijn we 24 weken verder en dan nog kan ik niet geloven dat ik zo gezegend bent. Vaak zeg ik luid op tegen mezelf 'Ja je krijgt echt een baby'. Wanneer ik mn hand over mijn buik wrijf denk ik terug aan de ontelbare keren dat het helemaal leeg was en ik fantaseerde hoe het zou zijn als ik het eens mocht meemaken. Just once.... Elke dag word ik betrapt op in de ruimte staren en breed glimlachen.

De dokter zei dat ze niet vaak iemand ziet die zo sukkelt met hun zwangerschap maar ik zou het zo overdoen want ik krijg er een echte wonder voor. Ik ben gewoon altijd super verliefd en kan me niet voorstellen dat ik zoveel van iem houd die ik nog nooit gezien heb.

Ik heb een nieuwe kijk op het leven. Ik loop nu niet meer doelloos rond. Ik heb nu een doel in het leven. Ik dank God dan ook elke dag dat ik dit alles mag meemaken.