Weer lekker thuis.

Jaaa, gister laat in de middag kwam de arts eindelijk langs en die vond dat ik wel lekker naar huis mocht gaan! Dus heb ik Jochem gebeld, mijn spullen ingepakt, een broek aangetrokken (dat was vreemd, haha) en zijn we naar huis gegaan.

Hoewel ik heel blij was om naar huis te gaan, kreeg ik een beetje de 'slappe huil'. Dat klinkt dom, nou, dat was het ook. We reden nog even langs de Albert Heijn om wat boodschappen te halen en toen zei Jochem in de auto 'ik ga heel goed voor jullie zorgen de komende weken' en toen moest ik heel hard huilen, zomaar! Terwijl ik echt heel blij was om weer naar huis te gaan. Nou, snel tranen gedroogd en boodschappen gedaan. Maar thuis aangekomen kon ik ook alleen maar huilen. Ik denk toch een beetje alle emoties van de afgelopen dagen eruit ofzo, in het ziekenhuis heb ik welgeteld 10 seconden gehuild denk ik toen de gynaecoloog zei dat ik moest blijven, omdat ik me zo schaamde. Wat weer erg stom is, want ten eerste ben ik zwanger dus mag ik te pas en te onpas huilen en ten tweede is het niet zo heel vreemd om van schrik te huilen als je in het ziekenhuis moet blijven! Nouja, na dat gesprekje met de gynaecoloog natuurlijk weinig privacy meer gehad en ook een beetje meegezogen in alle nieuwe ervaringen die ik op deed in het ziekenhuis.

Dus, thuis eerst een uur zitten huilen. Echt zielig voor Jochem, die ook erg blij was dat ik weer naar huis mocht. Maar gelukkig begreep hij het wel en liet ie me lekker uithuilen met een kopje thee en een leuke film. Na een paar uurtjes voelde ik me weer normaal en uitgehuild en zijn we nog lekker even bij vrienden langs geweest voor een borrel. Nou ja, geen borrel voor mij natuurlijk, maar jullie snappen wat ik bedoel. Dat was wel lekker, ff gezellig weer over heel andere dingen praten.

Wat betreft de zwangerschap zijn er nu gewoon een aantal dingen veranderd. Ik heb medicijnen gekregen, die ik trouw 3 keer per dag in moet nemen. Deze zorgen er voor dat mijn bloeddruk iets zakt, ergens tussen de 80 en 90 is acceptabel. Dit is nog steeds redelijk hoog, maar niet zorgwekkend. Lager zou ik nu ook niet mogen komen, omdat de placenta dan kan gaan stoppen met voldoende voeding doorgeven.

Ik moet nu onder controle blijven in het ziekenhuis. Voor de komende weken heb ik al een aantal afspraken staan waarbij ze kijken of alles goed is: bloeddruk nog acceptabel (doen de medicijnen hun werk goed), geen eiwit in mijn urine en mijn bloed wordt nagekeken. Er werd dus in de gaten gehouden of ik geen zwangerschapsvergiftiging aan het ontwikkelen ben en vooral of de placenta nog wel goed werkt. Dus gaan ze dan kijken of de baby wel goed gegroeid is.

Toen ik naar het ziekenhuis toe moest, vond mijn verloskundige ook dat de baby erg klein aanvoelde en omdat ik ook echt een klein buikje heb vond de gynaecoloog dat ook niet meer dan logisch. In een boekje wat ik heb over zwangerschap, staat dat je nu regelmatig je kind in je ribben kan voelen trappen. Nou, daar zit ze nog lang niet! Ze komt net boven mijn navel uit! Gelukkig bleek onze kleine baby wel binnen de groeicurve te vallen, maar wel aan de onderkant. Dus vooralsnog een klein meisje. Hopen dat ze goed blijft groeien.

Nou ja, als een van deze dingen toch niet goed gaat (mijn bloeddruk blijft te hoog, de baby groeit niet, of mijn lichaam gaat haperen door de bloeddruk), dan moet ze waarschijnlijk gehaald worden. Je begrijpt dat het hele zorgeloze een klein beetje van de zwangerschap is. Ik heb nu maar alvast een ziekenhuistas ingepakt, want de kans bestaat dat ik na een gewone controle moet blijven omdat er iets niet goed is. Ik moet ook sowieso bevallen in het ziekenhuis en als de komende weken alles goed blijft gaan is zelfs de kans groot dat ze me met 37 a 38 weken al in willen leiden. Kortom: het aftellen is ineens begonnen!

Nou, in mijn hoofd ben ik weer rustig en ik heb er alle vertrouwen in dat het goed komt. Werken mag ik (helaas) niet meer, ook geen inspannende activiteiten of veel stress. Ik hoop zo dat het beter weer wordt, anders ga ik me verschrikkelijk vervelen ben ik bang!

Ik sluit af van een foto met mijn kleine buik, haha. Vanochtend gemaakt, dus 30+1!

En nog geen striae te zien... Zelfs mn navelpiercing zit nog onverstoord in mijn navel. Ik begin de voordelen van een klein buikje toch wel in te zien!

Tot snel weer!