Plannen in de toekomst

Hier ben ik voor een 2de keer vandaag. Zoals ik me nu voel, wil ik toch nog een 2de kindje. Dus ben ik vandaag weer aan het dromen. Ik wil ook concrete plannen maken. Op 26 april heb ik een afspraak bij de plastische chirurg om te praten over een borstverkleining. Ik wil zelf ook nog een 7 tal kilo afvallen en dit door op mijn eten te letten en aan sport te doen. 

Als het zou lukken tegen kerstmis 2017 een 2de kindje hebben, dan zal ik er toch volgend jaar in maart aan moeten beginnen. Ik zou een man willen vinden, die mij zwanger wil maken maar die afstand doet van zijn rechten. Het kindje zou dan ook niet erkend worden door hem en zal ook niet zijn naam dragen, maar mijn naam. Hij mag wel in overleg met mij, af en toe zijn kindje zien al is het via foto's of eens een bezoekje bij mijn thuis. Daar valt over te praten. Ofwel een 2de optie is een koppel vinden, mogen ook 2 mannen zijn die in co-ouderschap mijn kindje mee willen helpen opvoeden. Misschien is die 2de optie toch beter voor mij omdat ik dan ook momenten voor mezelf zal hebben. Ik wil wel graag op de gewone manier zwanger worden en niet via IVF.

Ook al is mijn familie tegen deze plannen, als het zover zou zijn zullen ze zich er toch bij moeten neerleggen. Het is MIJN leven. Waarom moet ik voor hun mijn droom/wens opbrergen?

Ik heb zoiets van als ik nog een 2de kindje krijg dan is dat Gods wil. Moest het niet meer lukken, dan leg ik me erbij neer maar dan heb ik nog altijd ergens in de overtuiging dat ik via mijn eicellen nog ergens een kind heb rondlopen en een koppel gelukkig heb kunnen maken. 

Het is heel goed mogelijk dat mijn leven er over een half jaar weer heel anders gaat uitzien, want ik wil me omscholen tot medische secretaresse en dan kan ik ook aan een vaste job geraken die voor mij fysiek niet zo zwaar zal zijn en dan verdien ik ook terug voldoende. Nu sta ik op ziekenkas omdat ik het poetsen niet meer aankan. De reumatoloog gaat een attest maken voor mijn werk. Ik heb allesinds een goede basis met mijn verpleegkundige achtergrond dus voor de 1 jarige opleiding heb ik geen schrik. Ik heb deze opleiding in 2005 al gedaan maar heb het toen niet tot een goed einde gebracht omdat ik toen pas de papa van mijn zoon heb leren kennen en ik mijn opleiding heb verwaarloosd. Misschien krijg ik nu na 11 jaar een 2de kans. Ik zal me dan ook voor de volle 100 procent inzetten want het bepaald mijn toekomst en dat van mijn kind(eren).

Het zou wel fijn zijn als ik ondertussen een vrouw zou leren kennen, waar ik dat geluk allemaal mee zou kunnen delen. Al weet ik nog niet of ik nog met iemand zou kunnen samen leven. Ik ben het zo gewoon om alles alleen te doen. We zullen dus wel zien. Wel fijn dat ik in mijn gedachten een datum van conceptie kan plannen... zolang er hoop is, is er leven. Ik ben gelovig. God zal mij belonen.