Ons geluk is over..
Gister was dan de dag.. DE dag van de echo.. Wat waren we zenuwachtig en wat waren we niet voorbereid op slecht nieuws..
Gelijk maar kijken zodat we niet langer in spanning zaten..
Ik zag het al direct.. Volgens mijn berekening zou ik 7.5 weken zijn, het vruchtje dat we zagen was veel te klein en er knipperde niks.. Helemaal niks..
Het is net als ik een klap in mijn gezicht kreeg.. Ondanks het feit dat ik er in mijn achterhoofd wel rekening mee hield was het een klap, een grote harde klap!
We hadden het helemaal uitgestippeld met zijn tweën, we waren zo gelukkig, zo trots.. Alles in één klap weg.. Mijn man is er kapot van, hij begrijpt het niet.. Ik blijf het uitleggen, maar hij blijft hoop houden..
Ik voel me nog zo zwanger, ik ben ook nog zwanger, maar het zit niet goed.. Het is niet goed, het vruchtje leeft niet!
Ik voel me lichamelijk goed, geestelijk ben ik één groot vrak.. Het is toch ingelofelijk, waarom?
Vrijdag moeten we terug komen om te kijken hoe het er dan voor staat en of mijn lichaam al bezig is met het afstoten van het vruchtje!
Ik hoop het wel, voor mijn gevoel wil ik het nu zo snel mogelijk kwijt zijn.. We moeten door!
Hierna even niks meer, eerst op vakantie, en dan.. Dan zien we wel verder..
reacties (0)