Een Kleuter, een Speelgoedauto en een Groot Avontuur op de WC

Soms zijn er van die momenten waarop je als ouder denkt: “Dit had ik vanmorgen niet op mijn bingo-kaart staan.” Vandaag was zo’n dag. Een dag die ik niet snel zal vergeten en die ongetwijfeld een verhaal wordt dat we over twintig jaar nog steeds vertellen tijdens familiefeestjes.

Mijn lieve, ondernemende zoon van vier heeft een grote liefde voor zijn speelgoedauto’s. Overal waar hij gaat, gaat er minstens één mee. Naar bed, naar de supermarkt, naar oma, en jawel… ook naar de wc. Ondanks mijn herhaalde verzoeken (“Lieverd, laat je speelgoed nou even hier.”) was het autootje ook dit keer weer mee op avontuur.

Ik was nietsvermoedend bezig in de keuken toen ik een luid, dramatisch “NEEEEEEEE!” hoorde. Ouders herkennen dat soort kreten meteen: dit was geen “Mijn toren is omgevallen.” of “Mijn koekje brak doormidden.” Nee, dit was het geluid van pure paniek.

Ik sprint naar de badkamer en tref een tafereel aan dat ik nog even moest verwerken.

Daar stond mijn zoon. Wijdbeens op zijn krukje voor de wc, zijn ogen groot van schrik, zijn hand… druipend. En in die hand? Zijn speelgoedauto.

“Ik heb hem gered, mama!” riep hij opgelucht.

Mijn hersenen probeerden de puzzelstukjes bij elkaar te leggen. De auto. De hand. De wc… waarin hij net had gepoept.

Even stond ik stil. Wat zeg je in zo’n moment? Hoe ga je hier goed mee om? Ik wilde niet boos worden, want hé, hij zag dit als een heldendaad. Dus ik haalde diep adem en probeerde kalm te blijven.

“Lieverd,” begon ik voorzichtig. “Volgende keer… vraag je mama even om hulp, oké?”

Hij keek me onschuldig aan. “Maar mama, ik wilde niet dat hij zou verdrinken!”

Tja. Wat moet je dan nog zeggen? Zijn logica was waterdicht.

Wat volgde was een uitgebreide schoonmaaksessie. Handen werden gewassen met een precisie alsof hij een chirurg in opleiding was. De speelgoedauto onderging een volledige ontsmettingsprocedure die waarschijnlijk strenger was dan de hygiënevoorschriften van een ziekenhuis. En ik? Ik moest er uiteindelijk gewoon om lachen.

Want dit, lieve ouders, is het leven met een kleuter. Een aaneenschakeling van momenten waarbij je denkt: “Dit kan niet waar zijn.” Maar het is wél waar. En eerlijk? Het zijn precies dit soort verhalen die we later met een grote glimlach zullen herinneren.

Heb jij ook weleens zo’n typisch ‘kleuter-moment’ meegemaakt? Laat het me weten, dan kunnen we samen lachen (en misschien een beetje huilen😜).

Liefs,
Een moeder die voortaan een wc-speelgoedverbod invoert.