Werken is vermoeiend

Tja,…en dan na 7maanden lekker thuis gezeten te hebben, moest het er toch van komen. Ik is nu weer 4 weken aan het werk en het valt me niet mee. Pffff,…wat vermoeiend zeg ik moet er echt aan wennen.

7.30uur ’s Morgens moet ik mijn kleine meisje wakker maken. Zo’n lief klein poppetje wil ik helemaal niet wakker maken, wat zielig. Eenmaal wakker, kijkt ze mij met hele dikke oogjes aan en begint dan te huilen. Ik hoor haar denken: “mama laat me slapen”.

Hop in de maxi cosi met slaapzak en al aan in de auto. Dan rij ik naar opa of oma die met smart zitten te wachten op kleine ini mini kleindochter Kiara. Vol liefde word ze ontvangen.

Dan schop ik mezelf onder mijn kont want ik wil mijn meisje niet achterlaten. Ik schop mezelf nog een beetje harder en loop dan met een gebogen hoofd naar mijn auto. Met veel moeite zwaai ik naar mijn dochter, mijn hartje huilt want ooh wat ga ik haar missen vandaag.

Op school aangekomen verloopt alles in een snelvaart, koffie pakken, lokaal in, lesboeken uit mijn tas, absentielijsten erbij, de bel gaat en de kids stromen binnen. Ik geef mijn lessen.

Tijdens mijn lessen vraag ik me tegelijk af “wat doe ik hier”. “Maakt mij het nou uit dat de kinderen weten hoe de Bosatlas werkt, maakt mij het nou uit dat die kinderen moeten weten hoe een vulkaan werkt”. Want….IK MIS KIARA!!

Ik tel de lesuren af en bij mijn laatste lesuur wordt ik steeds vrolijker.

De bel gaat, ik ben klaar,…yes yes yes. De kinderen pakken hun tas in en die van mij staat allang ready voor vertrek. Als de laatste leerling mijn lokaal verlaat, sprint ik naar beneden en jump mijn auto in. Ik ga niet langs de docentenkamer, ik zeg de conciërges geen gedag.

Nee,..ik vlucht de school uit..op naar mijn meisje!

Aangekomen bij opa of oma ligt Kiara te slapen. Het maakt mij integendeel tot vanmorgen niks uit. Ik maak haar lekker wakker. Het hoofdje kijkt omhoog, ze wil gaan huilen omdat ze wakker wordt gemaakt maar…..Ze huilt niet want ze ziet ineens dat ik er sta! Een dikke lach krijg ik en we knuffelen breed uit.

Thuis gekomen stort ik in elkaar, ik ben zo moe, zo op, zo verrot. Maar ik moet nog even door. We moeten alle drie nog eten en Kiara moet in bad. Dan is het half 8 en ze ligt op bed.

Ik wil nog van alles maar het liefst wil ik slapen. Jammer dan maar dat de afwas er staat, dat overal de slabbers liggen,dat de vloer is bedekt met speeltjes en spuugdoeken, dat de vuilnisbak overvol zit, dat de was wel op de mount everest lijkt,jammer dat de strijk ligt te verkreukelen, dat de liga nog aan de kinderstoel zit geplakt, dat de overgebleven aardappels liggen aan te koeken in de pan, dat de Olvarit in mijn haar zit, Jammer dan…..ik ben moe en ga SLAPEN.

Morgen weer een dag, dan ben ik vrij en dan ruim ik alles op.