Het leven als gezin van vier

Terwijl ik langzaam wakker werd voelde ik dat mijn borsten op knappen stonden. 'Ze zal zo wel van zich laten horen,' dacht ik en ik draaide me nog eens om. Plotseling hoorde ik de wekker van manlief gaan. Ik schrok wakker en keek naar buiten. Het was al licht! Huh? Snel stapte ik uit bed en spitste mijn oren om te luisteren of ze nog ademde en gelukkig! Mevrouw heeft gewoon van 22:00 uur tot vanochtend 6:30 uur geslapen! Een hele nacht slaap, wat een luxe! Ik was eigenlijk al blij datze 's nachts om de 4 uur kwam, maar dit overtreft alle verwachtingen. Ik maak me geen illusies, het zal vast niet elke nacht gebeuren, maar wat heerlijk dat ze ons deze nacht slaap heeft gegeven.

Mijn hubbie is weer aan het werk. Dat betekent dat ik deze week voor het eerst in mijn eentje de zorg over mijn twee  schatjes had. Dat is wel even wennen hoor! Voor je weer de deur uit bent, als je boodschappen wil doen, of naar een afspraak moet, duurt het wel even. Dat ben ik niet meer gewend. Gisteren had ik een afspraak in het ziekenhuis, waar ik met de auto naar toe moest. Kinderen een voor een in de auto en als die eenmaal zitten de wandelwagen nog inklappen en inladen. Daarna zelf nog installeren en net toen ik de straat uit reed, begon Zaartje natuurlijk onbedaarlijk te huilen. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis was ze zo kwaad dat ze echt helemaal over de rooie ging. Met zweet op mijn voorhoofd heb ik de auto op een heel krap plekje ingeparkeerd alwaar ik het hel spul weer uit kon laden, zodat ik zo snel mogelijk, mijn inmiddels gekalmeerde baby kon troosten. We zijn er inmiddels achter dat Zara geen fan is van autorijden, want bijna elke keer gaat ze enorm hard huilen in de auto. In het begin stopten we even om te kijken wat er aan de hand was, maar inmiddels weten we dat er niets is, behalve dan dat ze in protest is. Verder gaat het best aardig, het is gewoon weer even zoeken naar hoe ik mijn aandacht over twee kinderen verdeel.

Inmiddels ben ik ook begonnen met het afbouwen van de borstvoeding. Hoewel het voeden heel voorspoedig gaat, merk ik dat ik er erg gestresst onder ben en ik wilde sowieso stoppen als ik weer aan het werk ga begin oktober. Ik voel me wel erg schuldig over mijn beslissing, daarom heb ik besloten de tijd te nemen, ook om er zelf vrede mee te krijgen. Ze krijgt inmiddels al een week lang een flesje KV 's avonds en daar houd ik het voorlopig nog even op. Ze maakt er niets van, alhoewel ze er wel echt hele erge krampjes van lijkt te krijgen. Maar zodra we gaan slapen 's avonds zijn die weer over, dus misschien is ze gewoon wel onrustig  in de avond.

Jonathan is nog steeds even lief voor zijn kleine zusje, maar hij vraagt wel extra aandacht en dat neem ik hem niet kwalijk. Hij is drie jaar lang alleen geweest. Voor hem is het ook even wennen. Manlief en ik merken dat we meer op elkaar mopperen en we weten allebei dat dat komt door slaapgebrek en het intensieve zorgen voor twee kids. Binnenkort gaan we weer eens lekker met zijn tweetjes uit eten. Weer even aandacht voor elkaar.

Al met al gaat het hartstikke goed en heb ik geen klagen.

Tot blogs!