Een dochter!

Maandag om 7:00 uur stonden wij gereed met onze koffertjes bij de verloskamers. Ik zou worden ingeleid met een ballonkatheter. Spannend, want mijn ervaringen met een inleiding waren niet zo positief, maar vol goede moed begonnen we aan het avontuur. Inleiden met een ballon gaat vast heel anders dan met gel, zoals de vorige keer.

Het inbrengen van de ballon vond ik echt heel erg vervelend. Mijn baarmoedermond lag heel erg ver naar achter gekanteld en ze kon er niet zo goed bij. Maar goed, na wat zuchten en kuchen zat hij dan eindelijk. Nu was het afwachten geblazen. Ik moest drie keer per dag aan het ctg en verder konden we niet veel meer dan een spelletje spelen, of een bakkie koffie halen in het restaurant. Aan het einde van de dag was de ballon er nog steeds niet uitgevallen en manlief ging naar huis. Er was niets gebeurd, ik moest blijven en een klein vervelend gevoel bekroop me dat dit weer een heel lang verhaal ging worden.

Dinsdagochtend werd ik weer om kwart over zes gewekt. Ik werd aan het ctg gekoppeld en om 7:00 uur kwam de arts weer kijken bij me. Na toucheren bleek dat de ballon wel los zat, maar dat hij niets gedaan had, omdat het waarschijnlijk niet helemaal goed zat. Hij moest dus weer opnieuw geplaatst worden en het was allemaal weer een stuk gevoeliger, dus wat zuchten, kuchen en wat tranen zat hij weer, dit keer hopelijk op de goede plek. Nog een paar keer aan het ctg, manlief verscheen om een uur of tien, weer een paar spelletjes gespeeld en als hoogtepunt van de dag kwamen mijn moeder en Jonathan even op bezoek. Weer was er niets gebeurd, ik was het helemaal zat, ik heb even goed uitgehuild bij manlief en we besloten om de volgende ochtend even af te wachten. Als er weer geen vorderingen waren (de ballon zat overigens op de goede plek hadden ze gezien op de echo) dan zouden we er mee stoppen en mochten ze me naar de OK rijden voor een keizersnee.

Woensdagochtend was er weer niets gebeurd. Ze konden mijn vliezen niet dooorprikken. De OK werd gebeld, ik werd aangesloten op allerlei toeters en bellen en om kwart voor twaalf werd ik naar de OK gereden. Ik was heel erg nerveus, maar de sfeer op de OK was ontspannen. Het team stelde mij heel erg op mijn gemak en dat was erg prettig. Na het zetten van de ruggeprik viel mijn bloeddruk nog even weg en sjongejonge wat kun je daar beroerd van worden zeg! Maar toen dat weer verholpen was, begonnen ze met snijden. Ik werd keurig door de procedure heen gepraat en de spanning nam toe. Kregen we een zoon? Een dochter? Op de OK heb ik nog geroepen: ik ben echt heel erg verbaasd als het een meisje is, het is vast weer een jongen! Het duurde en het duurde maar en na flink wat duwen en trekken gevoeld te hebben, hoorde ik mijn man zeggen: 'het is een meisje!'. Wat een verrassing! Een meisje! Een dochter! Die had ik niet zien aankomen. De gyneacoloog vertelde mij dat ze veel moeite hadden om haar er uit te krijgen. Niet alleen heb ik een keizersnede gehad, het was ook nog eens een vacuumextractie. Dat had hij al in geen jaren meer meegemaakt. Ons lieve kleine meisje wilde er dus echt nog niet uit. Eventuele toekomstige bevallingen worden nu per definitie een keizersnede. Heel jammer, maar niets aan te doen. Een echte bevalling zal ik dus nooit meer meemaken, maar het is helaas niet anders.

Dolblij zijn we met de geboorte van Zara! Ze is prachtig! Ze lijkt ontzettend veel op mij. Ze heeft prachtige donkere haren en hele grote voeten :). Ik herken ook veel van haar grote (supertrotse) broer in haar trekken, maar er zijn ook zeker verschillen. Ze doet het heel goed. De eerste dagen was ze te erg van slag om te drinken, dus nu ligt ze eigenlijk non-stop aan mijn borsten. Vannacht kwam ze om de twee uur en dat was eigenlijk een hele goede nacht, want de twee nachten daarvoor heb ik zo goed als niet geslapen. Door het marathondrinken hebben mijn tepels het ook begeven. Die zijn helemaal kapot en doen echt heel erg veel pijn. Maar dat begint nu te herstellen. De slapeloze twee nachten, het feit dat ze te veel afviel en de kapotte tepels hebben mij doen zwichten voor toch een paar cupjes bijvoeding. Ze heeft twee keer 20 cc bij gehad en dat was een verademing. Nooit gedacht dat ik dat zou doen, maar anders houd ik het borstvoeden echt voor gezien en dat, terwijl ik er weer zo naar uit had gekeken.

Ik lig nu nog in het ziekenhuis, maar met een beetje goede wil mag ik vandaag naar huis! Joepie! Nog even een paar weken door de pijn van de keizersnede heen bikkelen en dan hopelijk pijnvrij verder genieten van ons prachtige gezinnetje!