Bij de verloskundige

'Zo!' riep de verloskundige uit en ik staarde verschrikt naar de weegschaal. Drie-en-een-halve kilo er bij in 4 weken tijd. Pas thuis begon ik me zorgen te maken. Is dat echt zo veel, dat de verloskundige een kreet van verbazing niet kon onderdrukken? Opmerkingen van mijn omgeving dat ik elke dag een dikkere buik krijg dragen nou ook niet bepaald bij aan de vertwijfeling. Scenario's van 20 weken lang bruin brood met kipfilet, 2 stuks fruit, groene groenten forever en noooooooit meer een koekje of snoepje flitsten aan mij voorbij. Mijn vingers stonden op het punt om diëtist als zoekterm in te voeren op Google. Plannen om dagelijks 10 km te lopen schoten door mijn gedachten. Het zweet brak me uit. Ik besloot onmiddellijk een vraag te stellen aan de ervaringsdeskundigen hier op BB. Inmiddels ben ik wel enigszins gerustgesteld. Zo veel is het blijkbaar niet. Lang leve Babybytes en lang leve die stomme rothormonen die je zo super onzeker kunnen maken :).

Mijn bloeddruk was nog steeds niet goed. De bovendruk was wel iets lager dan de vorige keer, maar wederom verzuchtte de verloskundige dat het fijn zou zijn als mijn bloeddruk gewoon goed, of anders duidelijk te hoog zou zijn. Ik zit nog steeds op het randje. Waarschijnlijk zal dit de rest van mijn zwagerschap zo blijven en ik bereid me voor op het punt dat hij wel te hoog is. Ik moet over drie weken weer terug komen met een beetje urine. Ook mag ik binnenkort op consult in het ziekenhuis, vanwege het keizersneelitteken en over een week of 5 mag ik weer bloedprikken, omdat ik rhesus c negatief ben. Tot zover de perikelen bij de vk.

Tegenwoordig ben ik erg actief in de nachtelijke uurtjes. Het stadium waarin mijn blaas overuren draait is weer aangebroken. Een a twee keer per nacht is het raak en moet ik er uit voor een nachtelijk toiletbezoekje. Ik weet nog goed dat ik dit bij Jonathan ook had. Dit duurt nog wel tot het einde van de zwangerschap ben ik bang. Verder heb ik een ontzettend actief brein 's nachts. Laatst droomde ik dat ik mijn pasgeboren kind anderhalve dag was vergeten te voeden! Onze arme dochter (zou dit voorspellend zijn? ;)) was al helemaal koud en slap! Zwetend werd ik wakker, om me al snel te realiseren dat dit een absurde en onrealistische droom was geweest. Wederom: lang leve de hormonen!

Namen hebben we nog steeds niet. Wat een ramp! Jongensnamen vooral. We vinden niets leuk! Meisjesnamen hebben we ook nog niet, maar daar moeten we wel uitkomen denk ik. Straks wordt ons arme kind geboren zonder naam! Nog even namen struinen dus!

Tot de volgende keer!

X