Over de zeehond in onze badkamer

Nee, bovenstaande is geen uitspraak van onze 2 -jarige, maar eentje van mijn lieftallige echtgenoot.

Sinds twee weken, heb ik last van de beruchte ochtendmisselijkheid. Op het moment dat ik op sta, kan ik regelrecht naar de badkamer lopen, om aldaar eens flink gal te spuwen. Zo ook vanochtend. Aangezien de misselijkheid progressief van aard blijkt te zijn (het is nu niet zozeer ochtendmisselijkheid, maar meer de-hele-dag-doormisselijkheid geworden) wordt het elke ochtend heftiger. Nadat ik weer was bijgekomen liep ik weer terug de slaapkamer in, alwaar mijn man zei: 'Je klinkt als een zeehond.' Hij leeft erg mee.

Hoewel ik de misselijkheid echt verschrikkelijk vind en er echt niets uit mijn handen komt (help, ik heb bijna tentamen!) ben ik stiekem wel blij. Dit had ik niet bij beide miskramen! Natuurlijk hoop ik dat het een teken is dat het goed zit deze keer en ik kan niet wachten tot maandag, want dan hebben we de eerste echo.

J vindt het maar niets, al die rare geluiden die mama 's ochtends in de badkamer maakt. 'Mama niet hoesten' zegt hij dan. Ik hoop we hem snel kunnen vertellen dat hij een broertje of zusje krijgt. Dat hebben we nog niet gedaan, want als het dan niet door zou gaan, dat valt lastig uit te leggen. Ik hoop jullie maandag goed nieuws te kunnen brengen!

X