Papa, basen

"Papa, basen" Een klein driftig mannetje staat naast me te wijzen naar een object in het keukenkastje. "O nee, hij heeft hem gevonden," Met een diepe zucht pak ik de bellenblaas waarvan ik dacht dat ik hem goed genoeg verstopt had.

Een paar dagen eerder had ik het briljante idee om een bellenblaas voor Jonathan mee te nemen. Het viel in zeer goede aarde bij het kleine meneertje. Enthousiast stortte hij zich op de bellen die ik voor hem blies, waarbij de nodige vreugdekreetjes geslaakt werden. Uiterst tevreden keek ik toe. Dit was een goede aankoop. Hij vond het leuk en dat voor een paar cent! Na een minuut of tien blazen voelde ik mij wat licht in het hoofd worden, dus ik zei: "Nog een keer en dan is het klaar." Ik blies en zette de bellenblaas weg. "Nee, nee, nee, nee!!!" Gillend stortte hij zich ter aarde en toen ik wegliep klampte hij zich jengelend aan mijn been vast. Geen haar op mijn hoofd die er aan dacht om toe te geven. Na een minuut of wat hield het gejengel op en kon ik hem afleiden, voor even dan. Elke keer als hij de bellenblaas zag, begon het weer. Dat ging de hele dag door, zelfs na zijn middagslaapje, na het boodschappen doen, na het eten en de volgende ochtend weer. Elke keer met evenveel drama en nog steeds gaf ik niet toe. Op een onbewaakt ogenblik heb ik de bellenblaas dus verstopt en zelfs in de dagen die volgden hoorde ik regelmatig "papa, basen" terwijl ik driftig aan mijn vestje getrokken werd.

Bij het opruimen van de vaat is de bellenblaas denk ik per ongeluk naar voren geschoven, want vanochtend toen ik het keukenkastje opendeed, zag hij hem meteen. Driemaal raden hoe ik dus mijn ochtend gespendeerd heb. Inderdaad, goed geraden! Ik ben inmiddels weer licht in mijn hoofd van het bellenblazen, maar boven ligt nu wel een uiterst tevreden mannetje te dromen van bellen, groot en klein. Waarschijnlijk hoor ik straks door de babyfoon: "Papa, basen"
Briljant idee, die bellenblaas.....