BEVALLINGSVERHAAL LARS

Het bevallingsverhaal van LARS

Nou het heeft even geduurd, maar nu mag ook ik een blog schrijven met deze naam.  Nooit gedacht dat het zover zou komen, wel gehoopt. En zo zie je maar.. de wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Ik zal me in deze blog enkel richten op de bevalling. Het verhaal van de periode erna volgt in een andere keer. Een waarschuwing vooraf. Het is heel uitgebreid en gedetailleerd. Het is mijn verhaal, het is recht door zee en eerlijk opgeschreven. Ik ga het niet mooier maken dat het is. Ja het is het mooiste wat je als vrouw kunt meemaken, maar ook het heftigste. Dit is het verhaal hoe ik het ervaren heb en voor mezelf heb opgeschreven. Het is niet mijn doel om mensen bang te maken, want iedereen ervaart het weer anders. Zelf kijk ik heel positief terug op mijn bevalling. Mooier had ik het me bijna niet kunnen wensen.

Nou daar gaan we…

Aanloop naar de bevalling

Zoals jullie in mijn laatste blogs konden lezen had ik het eigenlijk wel een beetje gehad met mijn zwangerschap. Alles begon pijn te doen en niets ging meer en de dagen duurden oneindig lang en de muren begonnen op me af te komen. Vrijdag 7 februari was (bleek achteraf) mijn laatste consult bij de verloskundige. Ik zou nog een groeiecho krijgen omdat men dacht dat de baby niet goed groeide omdat mijn buik zo bescheiden bleef. Dus een extra controle. Op de echo was te zien dat alles goed was en dat de baby rond 7,5 pond werd geschat. Ook zat hij nog ruim in het vruchtwater en werd ik al lachend gewaarschuwd voor een waterballet wanneer de vliezen zouden breken. Met de baby dus alles goed, die zat nog lekker. Met mama iets minder. Los van het feit dat ik er duidelijk doorheen zat  constateerde de verloskundige dat mijn bloeddruk wat aan de hoge kant was. Hierdoor moest ik meteen door naar het ziekenhuis voor bloed- en urineonderzoek en een ctg. Hier kwam eigenlijk niets uit en ondanks dat de bloeddruk en overige waardes goed waren moest ik maandag toch nog  een keer terugkomen. Die avond begon wat te rommelen in mijn buik. Ik heb een paar flinke oefenweeen gehad en wat harde buiken.. en toen stopte het weer.   Zondagavond heb ik (een stuk van) mijn slijmprop verloren. Gedurende het weekend continu pijnloze harde buiken en heel af en toe een oefenwee. Maandag 10 februari ben ik weer in het ziekenhuis geweest. Het lopen door de ellelange parkeergarage en het ziekenhuis is me toen niet zo goed gevallen. Ik had ontzettend veel bandenpijn waardoor ik erna helemaal niet meer fatsoenlijk kon lopen. Ik had alle symptomen van een zwangerschapsvergiftiging maar inmiddels geen hoge bloeddruk meer en geen eiwit in de urine. Dus voor de zekerheid moest ik woensdags nog maar eens een keer terugkomen… pffff…. Die avond heb ik een goede pot gejankt maar ook gelachen. En bij alles wat ik deed kreeg ik harde buiken.

Dinsdag had ik het echt he-le-maal gehad.. ik had zo’n pijn overal en voelde me zo nutteloos. Voelde me net een broedmachine met kortsluiting. Overdag kreeg ik nog wat telefoontjes (nee de baby is er nog steeds niet!) maar ook een telefoontje van mijn vader. Hij beweerde al een tijdje dat de kleine 12 februari zou geboren worden en wilde me nog even succes wensen hahaha. Nou voor mijn gevoel was er geen beweging in de kleine te krijgen dus ik heb nog even smakelijk gelachen.

Verder was ik overprikkeld en zag ik in alles een reden om ruzie te maken. Ook ergerde ik me dood aan mn eigen katten want ik vond alles wat ze deden irritant! ’s Avonds heb ik nog door een foute interpretatie van een opmerking van manlief een giga ruzie gehad. (nouja dat wil dus zeggen: ik was boos en manlief moest zich bedwingen niet in proesten uit te barsten en kreeg bijna medelijden geloof ik) en die sprak uit.. “wat is er nu.. echt?? Je bent er echt klaar mee he?” Manlief heeft maar weer eens zuchtend over mn buik gewreven en zn zoon toegesproken en gevraagd of hij alsjeblieft buiten wilde komen spelen. Ik heb ondertussen helemaal ontroostbaar zitten snikken (heerlijk die hormonen)en ondertussen nog wat harde buiken weggezucht. Na het douchen heb ik eens gevoeld daarbinnen en toen voelde ik dat mijn baarmoedermond iets zachter en wijder dan normaal was. Later verloor ik weer een flinke slijmprop (had inmiddels uitgevonden dat de slijmprop blijft doorgroeien en dat je dus meerdere malen een slijmprop kunt verliezen). Maar verder geen actie. Gefrustreerd streepte ik weer een datum door op ons whiteboard (had n aftelkalender gemaakt) ook 11 februari zou niet DE DAG zijn. Daarna hebben we het weer goedgemaakt (voor zover dat nodig was) en hebben we nog even gelachen om het telefoontje van mijn vader en hebben we een leuke lachfilm gekeken met René Zellweger. Ondertussen waren de katten gek aan het doen. Die waren zenuwachtig om me heen aan draaien en kwamen de hele tijd pontificaal op mn buik zitten en 1 kat zat raar te mauwen. Ook heeft 1 kat die NOOOIT iets doet mn man een flinke klauw gegeven toen hij haar wegpakte bij mij. (omdat ik me weer aant irriteren was)

De film was net afgelopen en toen kreeg ik weer een harde buik.. en toen een flinke oefenwee die ik echtwel moest wegzuchten (kon niet praten even) en manlief zei meteen.. EN?? Ga je beginnen??? Dus ik heb hem een vernietigende blik gegeven en gezegd.. NEEHEEE DAT ZIJN DIE SCHIJT OEFENWEEEN DIE IK AL SINDS VRIJDAG HEHEEEB! SNAP DAT DAN!!!
5 minuten later weer een oefenwee. 5 minuten daarna weer. De grijns op manliefs gezicht werd met de wee breder… haha. Hij : Weet je t zeker schat? Ik: JAH!!

Een half uur ging voorbij en zoals ik voorspelde, na een oefenwee of 4-5 ging t weer weg, net zoals alle andere keren. Dus toen gingen we maar slapen. Wel voelde ik een soort van opwinding die ik niet kon plaatsen. Ondanks dit alles was ik zo vertrokken in bed.. weet nog dat ik heb gezegd wellicht is dit 1 van de laatste nachten met ons 3tjes in bed. En mijn man zei: .. misschien wel de laatste...
Ben lekker tegen hem aangekropen en in slaap gevallen. Ik heb vrij licht geslapen want ik had weer eens last van mn rug. Die rugpijn werd steeds vervelender (vervelend, niet pijnlijk) en om kwart voor 4 was ik ineens klaarwakker. Ik dacht, ik ga eens even naar het toilet en even lopen dan zak het misschien een beetje. Dit was nog niet zo makkelijk want ik was weer eens met mn logge lijf tussen de 2 matrassen ingezakt en moest hendig stuntelen om zonder buikspieren met mn dikke buik omhoog te komen..  Net toen ik probeerde op mn zij te draaien voelde ik ineens water tussen mn benen uitlopen wat zekerr niet aanvoelde als urine.. Dus ik zo **Shiiiiittttshittshittshit..!!*** (want ik had de woorden van mn verloskundige nog in mn hoofd van die grote plens water die nog binnen zat en zag in gedachten mn dure matras al verdrinken..) Manlief schrok en vroeg.. waaat is?? En ik zo:  mijn vliezen zijn gebroken! Pak een handdoek!

12 FEBRUARI 2014 3.55u Vliezen gebroken (Start bevalling)

Hij springt uit bed en gaat een handdoek pakken, ikzelf spring uit bed om te gaan checken of het helder is. Ja dit ging ineens weer ondanks het gebrek aan buikspieren en een dikke buik, hahaha Handig  hoor: adrenaline ;) gelukkig kwam er geen plens water uit zoals voorspeld: De  baby fungeerde als kurk. Op de badkamer stond gelukkig een glas en kon ik een beetje opvangen. Doorzichtige wittige zoet ruikende vloeistof met witte vlokjes… YES!!! Roep ik! Helder dus ik mag thuis blijven! **vreugdedansje op de badkamer** OK zegt manlief… fijn, gelukkig. Mag ik dan nu weer verder slapen??  Ikzo: Jahoor :) Weltruste! En ik kruip met een grote euforische bigsmile het bed in (op de handdoek) Ik weet nog dat ik vroeg.. pfff en nu??!! En toen zei manlief: we gaan vandaag onze zoon ontmoeten! :) Tevreden kruip ik tegen mijn mannetje aan.. wat heb ik toch een heerlijke relaxte kerel… en binnen 5 min hoor ik al een snurk haha. En ook ik doezel in, want ja…. Heb nog geen weeën dus zal moeten wachten tot die beginnen tot ik kan zeggen dat ik “bezig ben”. Maar 1 ding is zeker… het is begonnen en het einde is in zicht!!! Langzaam val ik in slaap..

4.15u. Eerste wee (20 minuten bezig)

Voor mijn gevoel waren er al uren voorbijgegaan sinds het breken van de vliezen toen ik mijn eerste wee kreeg. Echter waren er pas 20 min voorbij! Tot zover mijn besef van tijd, haha.  Nou ik kan nu bevestigen wat iedereen zegt: een vrouw WEET wat een wee is, en wat niet. Die is niet te missen. JUP! Dat is dus echt zo. Niet bijzonder pijnlijk maar het voelt anders dan een oefenwee en ik voelde meteen een harde massa tegen mijn ‘onderkant’ drukken. Ik voelde echt druk op mijn baarmoedermond. Ik lag in bed als een blije stuiterbal te genieten van mijn wee. Want dat was een goed teken.. de bevalling komt vanzelf op gang. Wetende dat ik nog een lange weg te gaan heb naar de 10 cm sluit ik mijn ogen weer en doezel wat. Wee nummer 2 kondigt zich aan! Weer kijk ik meteen op de klok: 4.25u Hmm maar 10 minuten verder..dat is fijn, de bevalling gaat echt beginnen. Weer doezel ik in.. Wee nummer 3: 4.35u. Weer 10 minuten.. AHA! Regelmaat! MOOI!! Nou zo ging dit door tot 5.15u. Toen constateerde ik trots dat ik al een uur “bezig was”. Inmiddels merkte ik dat ik steeds minder goed ingedoezeld kwam. Ik kon het gewoon niet laten om even bij elke wee op de tijd te kijken en zo kwam ik ook al snel tot de conclusie dat de weeën om de 3 minuten kwamen. Mooi.. snel nog ff t weeenboekje erbij gepakt. Bellen bij 1e bevalling: als de weeën om de 3-4 minuten komen, minimaal 1 minuut aanhouden en dit 2 uur lang. Ok.. nou de 2 uur gaan nu dus in! Doezelend draai ik me om.

5.45u Liggen is niet meer fijn (1 uur en 55 minuten bezig)

Rond 5.45u merk ik dat ik niet meer zo lekker lig. Mijn rug doet pijn en de weeën beginnen krachtiger te worden. Ik begin te woelen van zij naar rug en rug naar zij. Ik krijg sterk de drang om te gaan lopen. Manlief is inmiddels ook weer wakker geworden door mijn gewoel en wil even bijgepraat worden.” Nou ik heb dus nu 1 uur en een kwartier weeën.. heb je al weeën dan???, ja schat… en sinds een kwartier om de 3 minuten en ik lig niet meer lekker dus ik ga me aankleden en naar onder, dan kun jij doorslapen” en “owja ik ga nu wat eten, straks mag het misschien niet meer en ik heb heeel erg honger!!”  Nou dat vond manlief niet gezellig dus die wilde mee naar onder. Ik ben uit bed gekomen en ben tot aan de deur gekomen, toen kwam ik niet meer verder.. de weeën werden staand ineens krachtiger! Dus toen maar arm in arm de trap af.

6.00u Poging tot ontbijten en kasthangen (2 uur en 5 minuten bezig)

Rond 6.00u waren we beneden. Manlief bood aan 2 boterhammen voor me te smeren zodat ik ongestoord mijn ding kon doen. Ik ging op zoek naar een goede manier om weeën op te vangen. Dit bleek niet lopend, maar “hangend aan een halfhoge kast de zijn..” Het zag best debiel uit en manlief heeft er lachend nog fotos van gemaakt. Ach, kon mij het schelen!  ik had in een boek gelezen dat je je zoveel mogelijk moet overgeven aan de pijn.
A) dan verloopt de ontsluiting vlotter en ongecompliceerder (flinke pijn wekt oxytocine op en dat wekt krachtige weeen op en enkel krachtige weeën zorgen voor goede onsluiting,jaaa je leert nog eens wat als je zwanger bent) en
 B) door de pijn ga je veel endorfine aanmaken zodat je een natuurlijke pijnstiller krijgt en in een soort roest terecht komt (waardoor je beter tegen de pijn kunt en die weer oxytocine opwekt etc. etc.. je snapt waar ik naar toe wil).
Dit is me altijd bijgebleven en had me voorgenomen conform dit plan te willen gaan bevallen. In mijn bevalplan stond ook heel duidelijk omschreven dat ik zoveel mogelijk met rustgelaten wilde worden zodat ik in mn roes kon blijven en het zo kon doen zoals ik zelf dacht dat juist was op dit moment. Manlief besloot een eitje te gaan bakken omdat het nog wel eens een lange dag kon gaan worden, en dan kunt je maar beter een goede bodem hebben.

6.15u  Weeentimen (2 uur en 20 minuten bezig)

Om het maar eventjes volgens het boekje te doen en om wat afleiding te hebben tijdens het weeenopvangfeest besloot ik voor de fun eens mijn weeen te gaan timen. Ik wist dondersgoed dat het goede krachtige weeen waren en heel regelmatig maar had zoiets van, als de verloskundige straks vraagt hoe en wat wil ik wel correcte gegevens kunnen geven en tja.. ik had weken geleden al een leuke weeentimerapp gedownload op mijn telefoon en het was toch ZONDE om die niet even uit te testen… (nu ik er zo bij nadenk, wetende wat nog ging komen daarna, denk ik echt bij mezelf.. waar was ik in godsnaam toen nog mee bezig??? haahahaha) Zelf dacht ik nog te zitten op “om de 3 minuten”, 1 minuut wee en 2 minuten rust, maar aangezien mn gevoel voor tijd ver te zoeken was… toch maar timen. Dus 6.15 ben ik gestart met timen. Na 10 minuten timen schrok ik toch wel een beetje: weeën om de 2-2,5 minuut, 1,5 min wee en maar zo’n 40 sec pauze! SLIK! Ik roep tegen manlief: uhhh is dit normaal voor het begin van de bevalling??? En hij zo: wat? Dus ik laat hem de gegevens zien en ook hij kijkt bedenkelijk. Hij kijkt op de klok en zegt. Om half 7 gaan we de verloskundige bellen, ik ga echt niet die 2 uur uit dat boekje afwachten. Das een mooie tijd. Nu eerst mn ei opeten.
Nou dat ei heeft hij naar binnen kunnen proppen want ineens werden mijn weeën heel heftig. En het enige wat ik tussen het puffen nog kon zeggen was.. BEL! BEL! NU!

6.30u Verloskundige gebeld (2 uur en 35 minuten bezig)

Om 6.30u heeft hij de verloskundige gebeld. Deze was aangenaam verrast met de gegevens en vroeg of de stagiaire mee mocht komen. Met name omdat ik thuis wilde bevallen en dit blijkbaar nog maar zelde voorkwam was ik een bijzondere bevalling zeg maar. Nou dat vond ik prima. Zolang die baarkruk maar meekwam!!! Hahaha. Ja ik wilde perse op de baarkruk. Nou die zou meekomen. Ze zouden er over ongeveer 3 kwartier zijn. Aangezien mijn man in mijn ogen ervaringsdeskundige was (heeft al 2 kids) vroeg ik aan hem hoe nu een en ander zou gaan verlopen. Hij vertelde dat ze zouden komen kijken hoe het ging, zouden toucheren en dan een schatting zouden maken en weer een paar uurtjes weggaan. OK prima, kon ik me daar op instellen. Ondertussen ging ik, nog steeds hangend aan de kast, door met mijn eigen mantra. Ik stuurde alle energie van de weeën en pijn naar mijn baarmoedermond en probeerde mij dit ook te visualiseren… Ik voelde me van onder als het ware opengaan als een bloem. (klinkt allemaal heel zweverig maar zo voelde het echt!!) Toen kreeg ik me ineens een giga persdrang en een fractie ging er door me heen.. shit, moet ik nu gewoon naar de wc of zijn dit persweeën?? Ik bedoel, hoe vaak hoor je niet dat een vrouw gaat poepen en daar ineens de baby krijgt??? Lang kreeg ik niet om na te denken want mijn darmen maakten een buitenaards eng geluid en heb kunnen rennen voor mn leven. Op de toilet werd ik gerustgesteld… ik had gewoon een giga darmkramp en het leek alsof mijn lichaam zich even helemaal wilde leeggooien voor de bevalling. (overigens: darmkramp + weeën + op een wc zitten = niet leuk!) Gelukkig ging dit allemaal snel en kon ik weer terug naar mijn kast. Ondertussen waren mijn weeën rugweeen geworden. Mijn vingers deden inmiddels al vreselijke pijn want die klapte tijdens het hangen bijna dubbel bij het opvangen. Langzaam begon ik toch te twijfelen aan mijn pijnstillerloze thuisbevalplannen. Ik zei tegen mijn man: Pff als dit pas het begin is.. wat is dan het einde..? weet niet of ik dat aankan. Doet wel heel erg pijn hoor! Maar goed het was mijn feestje zei manlief en als ik toch nog naar het ziekenhuis wilde, dan zouden we meteen gaan. Het koffer stond klaar.

7.15u Verloskundige + stagiaire arriveren (3 uur en 20 minuten bezig)

 Tegen de tijd dat de verloskundige kwam voelde ik me al een halve pro want volgens haar deed ik het geweldig (en dat zonder die stomme pufcursus waar ik niet heen wilde HA!) Ik heb haar nog de code van de WIFI gegeven en nog vragen gesteld als: moeten we het kraamcentrum de rommelmelding geven? Maar dit was nog niet nodig. Daarna hebben ze me met z’n tweetjes (VK+stagiaire) even zitten observeren en lieten me mijn gang gaan (heel fijn!) Wel ging de stagiaire meteen mijn rug masseren tijdens een wee, en dit was echt superfijn! Al snel kwamen ze tot de conclusie dat de bevalling toch wel heel goed op gang was en waren ze eigenlijk heel erg benieuwd hoever ik al was.

7.35u Eerste inwendige onderzoek (3 uur en 40 minuten bezig)

Doordat de stagiaire de bevalling zou gaan doen, maar de verloskundige de supervisie doet moest ik dus per keer 2x getoucheerd worden. Ik had zoiets van, doe maar, als het me niet bevalt of als het te veel pijn gaat doen dan kan dat nog wijzigen, dat was ook geen probleem. Die meiden moeten het ook leren en leren doe je nu eenmaal door het te doen. Nou het viel me 1000% mee! Beter nog, de stagiaire had een “zachtere hand” dan de verloskundige zelf. Het enige wat ik deed was duimen.. pleasssse laat het minimaal 3 cm zijn.. Weet niet waarom maar ik had iets met 3 cm. Na even voelen kwamen ze tot de conclusie dat de baarmoedermond verstreken was (yeahh) en… dat ik al 6 cm ontsluiting had!! WTF??? Hoe kan dat nu?? Heel even was ik in shock.. dit had ik niet verwacht. Ik was net 3,5 uur aan het bevallen en was nu al over de helft heen. Wat ze ook voelde is dat het hoofdje van de kleine niet helemaal goed lag en dat er nog een flinke vochtblaas voor het hoofdje zat. Mijn vliezen waren blijkbaar hoog gebroken en onder waren ze nog intact. 6 cm al... Nou dit geeft de burger moed… :)
 Ik kon weer verder met puffen en langzaam begon ik in de eerder genoemde roes te komen. (heerlijk!)

* de volgende tijdstippen komen uit het bevallingsverslag en wat mijn man me vertelde, ik ben hierna in een roes terecht gekomen en had geen besef van plaats en tijd meer) *

Inmiddels begonnen de verloskundige en stagiaire spullen uit de auto te halen en werd er om me heen vanalles gedaan wat ik niet helemaal meekreeg. Ik hing lekker in mn dikke pumatrui en onderbroek aan de kast te hangen en liet de boel de boel. We hadden boven de babykamer al bevallingsklaar gemaakt dus als het nodig was kon ik naar mn baarbed. Omdat op onze eigen kamer te weinig plaats was en mijn bed niet op klossen kon had ik een 1 persoons bed op klossen in de babykamer staan. Onder in de woonkamer ging niet ivm onze(binnen) katten. En hun naar buiten doen ging niet. Op een gegeven moment kwam het nieuws dat de baarkruk niet op de kamer paste… en ook niet op een andere kamer (best een groot ding hoor!) Tja.. en nu?? Toen toch maar besloten om de katten naar buiten te bonjouren en onder in de woonkamer te gaan bevallen. Dus toen werd het hele circus naar onder verplaatst.

8.30u Tweede inwendige onderzoek (4 uur en 35 minuten bezig)

Rond 8.15 uur begon ik langzaam door mijn benen te gaan en kon ik steeds slechter staan/kasthangen. Geadviseerd werd om even op de knieën te gaan zitten aan de bank en hangend over de leuning de weeën op te gaan vangen. Nou geweldig was dat, binnen 2 minuten had ik 2 slapende benen en wist ik al niet meer hoe ik moest hangen en weeenopvangen. Ineens kreeg ik persdrang. Om me heen werd de woonkamer verbouwd en toen riep ik ineens: Ik heb persdrang!! Daarop besloot de verloskundige weer te onderzoeken. Inmiddels had ik 7 cm ontsluiting alleen het hoofdje lag niet goed en daarom kreeg ik al eerder persdrang dan wat de bedoeling was. En zonder volledige ontsluiting heb je niets aan die persdrang want je mag absoluut niet persen. Daarop werd me gevraagd om te gaan plassen voor de blaas leeg te krijgen (extra ruimte voor de baby om te draaien) en daarna kreeg ik de keuze: of op bed op de rechterzij gaan liggen of op handen en voeten de weeën opvangen. Ik gruwelde bij het idee van op bed liggen ivm de rugweeen die ik zo totaal niet goed kon opvangen, maar aangezien ik niet kon zitten op handen en voeten had ik weinig keuze. Ik ben gaan proberen te plassen maar dit ging totaal niet. Toen ik hoorde dat ik anders een katheter kreeg heb ik geplast alsof mn leven er vanaf hing, wat uiteindelijk ook lukte. Hierbij verloor ik dan ook eindelijk de “echte” slijmprop met bloed. Ergens rond deze tijd is ook de kraamverzorgster gearriveerd.

9.03 uur Tweede keer vliezen gebroken (5 uur en 8 minuten bezig)

Toen het plassen gelukt was wilde ze nogmaals de vliezen gaan breken om e.e.a. te verspoedigen. Op dit moment zat de vochtblaas in de weg en kon de baby niet goed draaien en verder indalen. Het was best een grappig gevoel dat vliezen breken, en er kwam me toch een partij water uit?!! Nounou.. Dus toch een waterballet haha. Alleen 1 nadeel.. toen de vliezen braken schoot de baby een stuk naar onder en doordat het hoofdje niet goed stond kreeg ik dus acuut hele zware persweeën. En wat zijn DIE heftig zeg…. :( Vervolgens een weeënstorm. Soms zaten er minder dan 10 sec. tussen 2 weeën en dat is pittig. Soms zat er geen pauze tussen en gingen ze in 1x over in de volgende wee. Wat ik heel erg pittig vond is het feit dat je lichaam op de automatische pilootstand schiet en gewoon begint met persen (ook als jij dit niet wilt en mag). En dat voelt aan alsof je onderlijf uit elkaar gereten word.  Enkel door heel goed wegzuchten kun je dat persen tegenhouden. Gelukkig heeft de stagiaire de hele tijd met me mee gepuft anders trok ik het echt niet. Langzaam schoot ik in een soort overleefmodus en probeerde ik bij iedere wee buiten mezelf te treden om de pijn niet te voelen. 90% van de tijd ging dit goed, maar soms kwam toch een perswee op volle sterkte door en dan ging ik door de grond. Je overgeven aan de pijn en blijven puffen werkt dan het beste.
Deze fase leek een jaar te duren. De ene na de andere perswee volgde en langzaam begon ik stress te krijgen. Het deed verschrikkelijk pijn, ik ging kapot van de warmte het leek alsof mn bekken zich aant ontwrichten was en dit ging gepaard met beenweeen. En als kers op de taart kreeg ik ook nog overal kramp van het opvangen van de weeen! Op een gegeven moment kwam ik op een punt dat ik me hardop heb afgevraagd: waarom wilde ik dit thuis doen, en zonder pijnstilling… waarom???!!!
Toen heb ik op een gegeven moment gezegd.. sorry jongens ik trek het niet meer.. ik kan het niet meer opvangen breng me maar weg. Schijnbaar is dit voor hen het signaal dat ‘het’ zover is.. :) Daarop besloot de verloskundige nog een keer te onderzoeken.

9.55u derde inwendige onderzoek: volledige onsluiting!!! (6 uur bezig)

Heel snel kreeg ik te horen dat het hoofdje goed stond en dat er echt nog maar een heel klein randje zat.. dat ik er echt bijna was. Nou dat waren voor mij hoopgevende woorden, maar lang kon ik er niet bij stilstaan want de weeen kwam zo ongeveer om de minuut en waren nauwelijks nog op te vangen. De verloskundige wilde voelen wat dit randje deed tijdens een wee en bleef binnen toen de volgende wee kwam. Tijdens deze wee heeft ze dit randje weggedrukt en kreeg ik eindelijk de verlossende woorden te horen: je hebt volledige ontsluiting!

10.15u Geboorte van Lars! (6 uur en 20 minuten na aanvang bevalling)

Toen kwam de vraag: wil je op de baarkruk of op bed bevallen? Ik had zoveel pijn en had het gevoel dat mn bekken half uit elkaar lag en het enige wat ik heb gezegd is: ik ga hem er nu hier eruit duwen!!! Ik kreeg nog de vraag of ik er fotos van wilde hebben en heb hier ja op gezegd, iets waar ik nu nog steeds erg blij om ben want het is een prachtige rapportage geworden!!!
Ik mocht op mijn rug gaan liggen en de verloskundige zei: geef maar toe aan je gevoel.
Vanaf het moment dat ik op mn rug draaide was ineens alle pijn WEG… foetsie! Heerlijk!!! Logisch, mijn lijf perste nergens meer tegenaan, de weg was vrij!
 Snel kwam de eerste perswee en instinctief begon ik te persen. 3x per wee, soms 4x. Ik was niet te stoppen. Ik voelde me onoverwinnelijk en superwoman tegelijkertijd! Wat een oerkracht komt er dan los!!! Ik weet dat ik mijn man heb horen vragen.. uhhmm moet ze niet ook af en toe een keer ademhalen?? Neuhh hoor! Geen tijd voor!
Al na een paar keer persen voelde ik het hoofdje dieper komen en al snel voelde ik mezelf oprekken van onder.. gek genoeg deed dit geen pijn. Het voelde bijna magisch. Ik had mijn ogen gesloten maar in gedachten zag ik alles gebeuren. Ik werd enorm aangemoedigd en langzaam voelde ik zijn hoofdje naar buiten komen (wat voelt dat gaaf zeg!) en ineens voel je dan echt PLOP en moet je acuut gaan zuchten. Dit deed ik ook braaf. Maar wat niemand zag aankomen is dat zijn lijf er met 120 km/u erachteraan kwam, gevolgd door nog een grotere plens vruchtwater! Dat was echt PLOPPERDEPLOPPERDEPLOP! Wat een bizar mooi gevoel om zon klein warm lijfje uit je lichaam te voelen glijden. Ook voor mij ging het heel snel dus was heel verbaast dat er ineens een klein warm mannetje op mijn buik lag. Het voelde voor mij als wakker worden uit een diepe slaap, de roes trok op. Twee kleine donkere oogjes keken mij aan en het enige wat ik kon zeggen was.. och wat ben je mooi.. en ik gaf mijn zoon zijn eerste kus. Wat mij opviel is hoe warm hij was en rustig, hij was echt superrelaxed. Hij keek om zich heen, keek me recht aan en huilde nauwelijks, lekker pruttelend lag hij op mijn borst. Wauw! Dit moment zal ik echt nooit meer vergeten! Moet weer huilen als ik eraan denk.. 9 maanden heb ik erover gedroomd en gefantaseerd.. nu was het zover.. Wat mooi, intiem en bijzonder. Ik keek de kleine bink aan en het was net alsof ik een miniatuurversie van mijn man in handen had. Mooie donkere oogjes, mooie bos donkere haartjes, lange slanke vingertjes en heeeeele grote voeten haha. Wat me opviel is hoe rustig ik zelf was, sowieso de hele bevalling al maar nu helemaal. Alsof ik dit dagelijks deed ofzo. Normaal werd ik ram zenuwachtig van een baby maar nu kwam er een soort oerinstinct in me naar boven die ik nog niet kende. Ik voelde me enorm verbonden met dit lieve kleine wezentje en wilde nog maar 3 dingen, hem liefkozen en beschermen en welkom laten voelen. Meneertje verklaarde me de liefde door me tegelijkertijd onder te plassen en te poepen! Mooii kon dat al afgeparafeerd worden in het kraamboek. :)

10.21u Na (de) geboorte… (6 uur en 26 minuten na aanvang bevalling, 6 minuten na de geboorte)

Tegelijkertijd met al deze euforie en liefde en geluk voelde ik ook meteen dat ik ram ingescheurd was… ik voelde de navelstreng gewoon in de scheur trekken. Ik heb daarom ook vrij snel gevraagd of de navelstreng doorgeknipt mocht worden. Ik was voornemens om hem volledig te laten uitkloppen, en volgens mij is dit ook wel redelijk gelukt maar op een gegeven moment deed het gewoon heel erg pijn daarbeneden want de streng was ook niet oneindig lang. Dus nadat we hebben gecheckt of het ook echt een jongetje was.. hihi.. kreeg hij zijn naam en werd “Uppie” Lars. Vervolgens werd door de kersverse papa de navelstreng doorgeknipt en kon ik mn kleine wondertje eens echt van dichtbij bekijken! Ondertussen kreeg ik de spuit in mn been voor de nageboorte maar tegelijkertijd kreeg ik al een wee en floepte de placenta er al in 1x uit! Wat een maf gevoel. En wat groot ook! In 1x zag ik mn buik nog een stuk meer inzakken. Wel niet prettig overigens als je alles open heb liggen daaronder maar gelukkig kwam de placenta er net zo snel uit als de baby dus was het korte pijn, letterlijk. We hebben heerlijk kunnen genieten met z’n drietjes. Lars had flink wat slijm en vruchtwater binnen gekregen en daarom duurde het eventjes voor hij echt goed doorhuilde. Ze zette hem rechtop tegen mn benen aan en na even pruttelen en rochelen kwam daar zijn eerste echte grote schreeuw. Wat mooi! Ook werd hij mooi roze. Zijn apgarscore was 8-9-10

Toen we rustig de tijd hadden gekregen om kennis te maken kreeg papa hem op de arm en kreeg hij zijn eerste flesje. Tegelijkertijd moest ik gehecht gaan worden. Nou hier kan ik heel kort en krachtig over zijn. HECHTEN IS ZWAAR KUT! En dan met name het verdoven. Ik kan heel goed tegen spuiten zetten en heb er ook al genoeg gehad in mn leven. Maar halleluja.. er zijn leuke plekken om een naald te krijgen. Met name richting anus was erg pijnlijk! Ik was helemaal naar binnen toe ingescheurd (dus van de buitenkant van de vagina richting de baarmoeder dus de achterkant van mijn vagina zat niet meer aan elkaar vast zeg maar en het was tot op de bekkenbodemspieren ingescheurd. (alleen dat vertelde men mij niet, dit heb ik later moeten concluderen uit het rapport en enig speurwerk op internet omdat ik me afvroeg hoe het kon dat mijn urine gewoon wegliep en ik dit niet tegen kon houden) Men is dus best een tijdje bezig geweest met hechten. En zo stoer en stil als ik tijdens het baren was, zo heb ik liggen schreeuwen tijdens het hechten. Niet omdat ik kleinzerig ben, maar het deed gewoon echt facking veel pijn en het leek wel of de endorfineaanmaak alleen tijdens de baring werkt en niet meer daarna.

Na het hechten kreeg ik mijn eerste beschuit met muisjes en gingen ze Lars nakijken, meten en wegen. Alles zat erop en eraan, hij was 52 cm lang en woog 3600 gram. Meneertje lag totally gerelaxed op het aankleedkussen op de tafel, in het zonnetje. Het zag er heel idyllisch uit! Daarna mocht papa hem verschonen en aankleden. Vervolgens kreeg ik lekker Lars weer bij me. Ik mocht hem lekker nog een beetje de fles geven omdat hij gespuugd had.

Toen we een beetje uitgetut waren ging Lars zn bedje in en mocht ik gaan douchen. Van het bed (op klossen)af  komen was nog een hele kunst. En bah wat was dat een vreselijk vies gevoel toen ik van bed stapte. Het was net alsof al mijn organen in 1x naar onderen zakte!! Die zijn door de baarmoeder aan de kant gedrukt geleidelijk, nou de baarmoeder was weer klein dus alles zakte in 1x terug. Getverderrie.. ik moest bijna overgeven zo vies. Mijn buik was ook echt superzacht! Uiteraard zat er geen strakke harde baarmoeder meer in + kind, maar ook mn buikspieren hingen nog ergens aan de zijkant haha. Vervolgens moest ik de trap op.. dit was ook fun. Ik was mn contragewicht aan de voorkant kwijt dus ik had totaal geen evenwicht haha. Ik leek wel een dronkenlap. Op zich had ik niet heel veel bloed verloren (ca. 400cc) maar ik was zo wit als een lijk en voelde me heeeel slap. Onder de douche kon ik amper zelf staan. Ook verloor ik meteen een groot stolsel waardoor het even leek of er nog een placenta kwam. Dit is normaal. Snel snel gewassen met behulp van mn man (die ging lekker mee in de douche). En toen begon ik door mn benen te zakken alla flauwvallen. Dus ben snel door mijn man en kraamhulp in zon sexy netbroekje geholpen met 2 kraamverbanden (kraammatrassen is een beter woord), strakke sportbh aan en hoppa een fris bed in. Toen ik op bed lag, was ik doodmoe, ik zag eruit als een lijk (heb grote spiegelkast recht tegenover mn bed) ik schrok enorm van mezelf. Donkere ingevallen ogen en overal vlekken in mn gezicht. Ik had met het persen de vaatjes in mn gezicht een beetje opgeblazen dit resulteerde in bloeduitstortingen. Hoort er allemaal bij.

En ondanks dat ik helemaal kapotmoe was en eruitzag als een dooie voelde ik me alles behalve dat!! Een enorme adrenaline boost ging door mijn lijf en een enorm gevoel van trots. Ik had het toch maar even geflikt… en hoe??? Geweldig! Thuis, pijnstillerloos… helemaal volgens eigenwens en dat alles in slechts 6 uur en 20 minuutjes! En wat issie mooi.. de kleine Lars en wat doet hij het goed!! Tranen van geluk!

Een wens.. een start.. velen teleurstellingen.. 9 maanden hormoonbehandelingen met alle bijverschijnselen.. dan eindelijk een positieve test.. 39 weken en 5 dagen heel hard werken aan de bouw van een nieuw mensje met alle ups en downs, misselijkheid en bekkeninstabiliteit.. de grote finale, flink ploeteren en op de tanden bijten en dan volgt eindelijk het moment waar je dit ALLES voor hebt gedaan: De ontmoeting met Lars!

En dan weet je, dat het dit allemaal waard is geweest!!!!

Nu kan ik het dan eindelijk zeggen…

IK BEN MAMA

Liefss,
Deez

*** iedereen die tot hier gekomen is, dankjewel voor het lezen van mijn lange persoonlijke verhaal. Ik kan het alle vrouwen aanbevelen hun verhaal op te schrijven. Het is goed voor de verwerking en leuk voor later, veel vergeet je namelijk al snel.. heel snel! ***