Lars weer thuis... :)

Pfffieeeuwww Ons manneke is weer gezond en wel thuis. 3 gaatjes in de buik rijker.. wij een diep litteken in onze ziel rijker. Nooit gedacht dat ik als kerstverse mama zo snel al zo hard op de proef gesteld zou worden.

Ik emotioneel nog een wrak na de bevalling, was die maandag de eerste keer alleen met de kleine mup en toen ging het helemaal mis. Eerst dacht ik dat ik iets fout deed.. Toen de eerste voeding die dag (die van 8 uur) terugkwam vond ik het nog grappig. Jahoor.. ben je alleen met mam, spuug je meteen de hele toko (incl mama) onder, dacht ik bij mezelf.  Toen de 2e voeding (11 uur) ook retourkwam met 160km/h ging mijn mama-alarm al af. Eventjes lopen ronddralen (niet panieken niet panieken niet meteen manliefbellen, je kun dit!) toch maar manlief gebeld of dit normaal was. Maar die  vond t ook een beetje raar, op zn minst afwijkend want dit had hij nog niet eerder meergemaakt met Lars, en ook niet met de andere 2 meiden. Moest even de 3e voeding aankijken en even terugbellen. Nou de 3e voeding (14 uur) kwam dus ook retour. Hele golven! Niet leuk, manlief gebeld en die zei, als de voeding van 17 uur ook eruitkomt gaan we bellen. De de 4e voeding (17 uur) deed mn man zelf (ik was inmiddels beetje opgefokt en dat is niet heel handig als je rustig wilt voeden) en die kwam ook retour!! Meteen gebeld naar het consultatiebureau en die zouden morgen terugbellen.. ja daaaaag!!! Mn baby heeft sinds vanmorgen niet meer gegeten! Ga echt niet tot morgen wachten. Toen maar het nummer van de kraamzorg gezocht. Kraamzorg gebeld voor advies (lang leve de nazorg!) En die adviseerde meteen de verloskundige te bellen. Verloskundige gebeld en die adviseerde niet langer te fakkelen en huisartsenpost te bellen. Huisartsenpost gebeld. Die hoorde ons uit en vroeg om temperatuur en gedrag van baby maar dat was allemaal goed. Voor hun nog geen alarmbellen maar we mochten meteen komen als we onzeker waren ivm de leeftijd van Lars. Enigzins gerustgesteld besloten we nog 1 voeding af te wachten. Zij maakten er in elk geval een notitie van en als de  20uur voeding ook terug zou komen konden we meteen terugbellen. Met angst en beven de 20uur voeding gegeven en we waren nog niet halverwege en toen kwam alles door alle mogelijke gaten eruit, germmm. Dus meteen naar de huisartsenpost gebeld en konden over een half uur al terecht. Super. Wij naar t ziekenhuis. Voor de zekerheid maar een vluchtkoffer ingepakt, you never know. 21u zaten we bij de huisarts en die wilde geen risiconemen dus doorverwijzing naar spoedeisende hulp/kinderarts. Die was er zo klaar mee: 24 uur observeren. Dus meteen door naar de neonatologie. Daar kregen we een spoedcursus flesgeven en babylatenboeren. Lars is een gulzige baby en blijkbaar moet je die wat vaker laten boeren ipv 1x halverwegen en na de fles. Wist ik veel? Wonder boven wonder bleef de hele fles binnen. Ohh wat voelden wij ons dom. Maar goed, als het dat was dan waren we ook zo thuis. Maar goed hij moest toch geobserveerd dus daar kwamen we niet onderuit. Hij kreeg een bedje bij de neo. Daar lagen alle babies op zaal en kon je als moeder overnachten op een aparte kamer.. alleen net die avond was geen kamer vrij. Alles zat vol. Dus ik heb tot 2 uur snachts naast mn mannetje gezeten op een kutstoel (zeer hechtingonvriendelijk) Toen heeft mn manlief erop aangedrongen dat ik mee naar huis zou gaan ipv daar te blijven zitten de hele nacht. Slapen was zo niet mogelijk. Maar ik wilde mijn kindje niet alleen laten. We waren onafscheidelijk sinds de bevruchting en ik wist dat dit moment een keer ging komen, maar niet nu en niet om zon reden en al helemaal niet bij vreemde mensen! (zo fijn die hormonen, maken je zo onredelijk) Uiteindelijk heb ik me laten overhalen (mede ook omdat ik rechtop in slaap viel) Nou dit moment gaat de geschiedenis als een van de kutste momenten van mn leven denk ik. Dikke krokodillentranen. Was helemaal ontroostbaar. Alsof iemand mn borstkast openzaagde en zo mn hart eruit trok. Wat een verdriet. Het voelde zo niet goed, maar mn verstand zei wel dat dit t beste was omdat morgen lars thuis zou komen en ik er dan ook voor hem moest zijn en doodmoe gaat dit niet. Wonder boven wonder heel goed en vast geslapen (voor t eerst sinds de bevalling, mja ik was ook DOOD) dus werd al meteen wakker met een gigantisch schuldcomplex. Wist niet hoe snel ik in het ziekenhuis moest komen. Daar aangekomen dacht ik mijn kind wel even op te kunnen halen, nou niet dus! Hij bleek de hele nacht alles onder gespuugd te hebben. Nou.. het lag dus blijkbaar toch niet aan onze manier van voeden/boeren.  Gesproken werd over een echo, maar eerst wilden de voeding gaan indikken want hij was nog te jong voor een pyllarus hyperstrofie (verdikte maagspier) dus dat was niet waarschijnlijk. Nou zoals jullie in mijn andere blogjes hebben kunnen lezen kwam toen een drama van onmacht, heel veel prikjes, heel veel wachten, nog meer spugen, je kind van 2 weken oud zien aftakelen en drama drama. Uiteindelijk kregen we donderdag te horen dat hij eindelijk een echo zou krijgen (nadat ik de dokter bijna te lijf was gegaan en hem gevraagd had of mijn zoon eerst moest uitdrogen voor hij serieusgenomen zou worden nadat de dokter zonodig aan mij moest vragen “gaat niet zo goed he”toen Lars net zn hele bed had volgespuugd en inmiddels zo uitgeput was dat hij bijna apatisch werd!!!) Ja dan komt het moederinstinct naar boven. Nou toezegging voor de echo was binnen om 9u en om half 5 kregen we AL de echo. 18 uur kwam de diagnose Pyllarus Hyperstrofie. Dus toch. Ondanks dat hij er erg jong voor was (normaal 6 weken oud) was de toegang tot zn darmen al bijna helemaal afgesloten en moest hij z.s.m. geopereerd. Maar dat kon niet in ons ziekenhuis, daarvoor moesten we naar het Academisch Ziekenhuis in Maastricht. En om daar heen te kunnen moesten zn bloedwaarden eerst goed zijn. Mja die waren nu dus bar slecht omdat ze hem zo lang hebben laten spugen. Ik kende mn kindje niet meer terug, was helemaal uitgeput. Ze zijn meteen begonnen met infuus en voeding werd stopgezet. Dat was raar, je kind geen eten meer geven. Ons ritme was meteen naar de klote. Dat van hem helaas niet, hij bleef op de vaste tijden een honger gevoel krijgen en was dan ontroostbaar en lag me met een droog mondje smekend aan te kijken. Hartverscheurend. Dan moet je van je hart een steen maken wil je dit overleven. En dan heb ik het nog niet over al dat bloedprikken en infuusprikken en die sonde die maar steeds opnieuw moet, waarbij je baby op tilt slaat. Vanwegen het infuus moest hij vanaf dat moment per ambulance vervoerd gaan worden en konden we niet zelf met hem naar maastricht gaan. En ook hierop moest gewacht worden. Achteraf viel dit enorm mee. Een half uur na telefoontje kwamen ze ons ophalen. Ik mocht gelukkig mee.

Zaterdags mochten we per ambulance eindelijk naar Maastricht en hier ging het allemaal gelukkig wat sneller. Binnen een uur stond de chirurg naast zn bed en werd er een echo besteld welke een uur later al werd uitgevoerd. Inmiddels was de toegang naar de darmen volledigaf gesloten en heeft Lars die middag zn laatste poepluier gemaakt. Toen was het wachten op een plek op de OK. Vanaf 1 uur smiddags tot 21u 's avonds hebben we zitten wachten.. om 21.30u kregen we te horen dat hij die dag niet meer geholpen werd want er waren heel veel spoedgevallen geweest. Gelukkig stond hij voor de dag erna meteen als eerste op de lijst. Weer zon kutmoment, je baby achterlaten in een OK. Wetende dat ze zijn kleine gave perfecte lichaampje nu al gaan opensnijden en zn keeltje gaan intuberen. Ben niet bij het “inslapen”geweest. Dat kon niet. Misschien maar beter ook want ik ging nu al door de knieën. Gelukkig ging het na de operatie al vrij snel beter. Zn eerste flesje was voor mij heel emotioneel, had hem zovaak moeten telleurstellen, en nu mocht ik hem weer wat geven!!! Zalig! De eerste nacht en dag erna volgde een terugval omdat hij opnieuw begon met heel erg spugen (weer met golven) de chirurg was even bang dat niet diep genoeg geklieft was en wellicht de ingreep over moest. Dit viel gelukkig mee, de verzorging had de voeding te snel opgebouwd en nadat we een hele dag 8x 40cc hadden gegeven en toen per voeding 10 cc mochten opbouwen ging het ineens super! 1,5 dag erna was hij sterk genoeg om naar huis te gaan. Wat een mooi moment!!

Ben zo bang, verdrietig en boos geweest. Ik wist niet dat ik kon doordraaien van piepgeluidjes… heb ongekende machteloosheid ervaren en heb naast ons eigen verdriet zoveel ellende van andere ouders en babies meegekregen en gezien op de IC dat ik lichamelijk en geestelijk gesloopt ben voorlopig geen ziekenhuis meer zien kan. Er was 1 mama die woonde daar al 17 weken en had nog steeds geen garantie of haar zoon ooit thuis zou komen en in welke toestand.. naast ons manneke lagen 2 babies met hele erge gezichtsafwijkingen die niet eens normaal kunnen drinken en nog heel veel operaties moesten ondergaan om normaal te kunnen functioneren, laat staan normaal uitzien. Dus naast je eigen verhaal ben je onbewust ook bezig met al die andere verhalen. Alarmen die om de 20 seconden afgaan. Zoveel prikkels dat ik af en toe gewoon uitflipte en wegmoest. Pfff dan ben je op Zeker moment 'blij' dat jouw kind 'maar' een foutje in zn spijsvertering heeft wat relatief makkelijk verholpen kan worden. Ik wil het niet bagatelliseren hoor!! Pas op.. zo bedoel ik dat niet. Maar het drukt je keihard met je neus op de feiten wat allemaal mis had kunnen gaan, maar wat gelukkig niet zo is! En dat het altijd erger kan..

Het was een zware anderhalve week. Niet zoals ik me mijn kraamtijd had voorgesteld. En mn arme manneke. Dattie dit nu al moest meemaken. Maar voor mijn gevoel is het nog niet helemaal voorbij. Na elke voeding blijft hij ontroostbaar en hongerig. Bij moet voor zn lichaamsgewicht 80 cc krijgen, maar zelfs aan 90 cc heeft hij niet genoeg. Al 2 avonden heeft hij de hele avond liggen jammeren. Nu ook weer. Dus dat wordt weer een nieuwe casus. A.s. donderdag voor t eerst naar het consultatiebureau. Meteen al met een pak papier van het ziekenhuis.

Sorry dat het zolang duurde voor ik het goede nieuws melde. Maar na thuiskomst afgelopen woensdag kwam donderdag “de man met de hamer” . Maf hoe sterk je lichaam is wanneer het moet. Maar nu ben ik weer even een wrak.. overal pijn. Denk dat ik nog wel even wat hersteltijd nodig heb. Ik zat al niet zo lekker in mn vel en nu.. Pfff… kraamweek poging 3 AND ACTION!

Ontzettend bedankt voor het meeleven allemaal!! Dat maakt alles toch een beetje.. dragelijker.

Liefs,
Deez