Ik wil ook een boxkleed!!! :(

Hormonen zijn rare dingen… kleine onopvallende nietszeggende kleine stofjes in je bloed.. die het grootste deel van de tijd gewoon.. uhh slapen?? Niets doen. Maar dan wel zoals katten dat doen, met 1 oog op een kiertje, altijd waakzaam.. zodat ze zomaar, ineens, van het meest stabiele mens IN EEN KLAP een klein labiel kind kunnen maken… AAAAAAARCCCCHHH!!!

Aangezien er in babyland vrij weinig te melden valt maar even een “zomaar”blogje tussendoor.

Het ging zo goed… zo goed.. Nadat ik in augustus 2012 te horen heb gekregen dat ik niet tot nauwelijks vruchtbaar ben heb ik braaf alle stadia van rouw doorlopen.. Boos, verdrietig, ontkenning, woede, jaloezie.. en met name onmacht zijn een van de vele kreten die in me opkomen als ik aan die periode terugdenk. En dat mag, want het is ook niet niets, je moet je verwachtingen bijstellen, je dromen even in de diepvries zetten en vooral je bezig houden met de hoofdvraag: en wat nu? Heel veel tijd om dit allemaal te verwerken in je bolletje krijg je niet echt, want ja voor het ziekenhuis is dit dagelijkse kost en zij denken niet in onmogelijkheden maar mogelijkheden. Dus beginnen vrijwel direct met “het repareren van je defecte babymaakfabriek” om het even plat uit te drukken. Op zich niets mis mee, maar als je er dagelijks mee bezig bent heeft dit niet de zelfde lading als voor iemand die net een droom in 1000 spetters uit elkaar ziet knallen. Daarnaast begin je met dit verwerken onder het genot van de nodige kunstmatig toegevoegde hormonen, altijd fijn. Ik ben ontzetten blij met babybytes en met de blogs van iedereen, zodat ik sommige krachttermen zoals “provera”, pregnyl, clomid, IUI, samenlevingsonderzoek al eens gehoord heb. Maar het ziekenhuis doet alsof dit de normaalste zaak is van de wereld en dat iedere vrouw in Nederland weet waar die krachttermen voor staan. Nou sorry mensen, maar totdat “het niet lukte” heb ik me daar nooit mee bezig gehouden en had ik daar ook niet de behoefte toe. Ik ga niet de goden verzoeken om het zo even uit te drukken.

Maar goed… Ook dat komt in de kruiwagen erbij en vrolijk gaan we door met ons leven. Als enige tijd in de medische mallemolen zit, en eenmaal goed met jezelf aan de slag bent gegaan krijg je op zich wel goede moed. Je bent nu tenminste actief bezig met “het proberen” en je krijgt er de best mogelijke hulp bij. Je leert ook relatieveren. Ikzelf ben nu inmiddels ruim 8 maanden in de medische mallemolen en het gaat eigenlijk, na omstandigheden, heel goed met me. Het rouwproces is naar de achtergrond verdwenen en ben inmiddels zo positief over de aanstaande behandeling(en) dat ik rustig durf te gaan uitkijken naar een positief resultaat. Ik ben zelfs zo positief dat ik enkele babyspullen al heb overgenomen van vrienden (kwam toevallig zo uit) en die staan al netjes op de zolder te wachten totdat ze nodig zijn. Het is een klein beetje mijn “happycorner” geworden op de zolder. Misschien vinden jullie dit voorbarig.. maar ik heb dit positief denken gewoon nodig. Wat mij ook opvalt is dat ik er ook totaal geen moeite mee heb. Als ik eerder iets zag wat met babies te maken had dan had ik al waterige ogen. Kan er de laatste tijd goed over praten en kan het goed van me afzetten en daar ben ik trots op.

Maar dan weer even terugkomen op die sluwe hormonen… Nadat ik afgelopen week nog trots met mn partner had besproken over hoe goed het allemaal ging liepen we dit weekend even in de blokker wat rond te neuzen. En toen liep ik ineens tegen een Boxkleed aan…

Tja.. en toen kwamen ineens alle hormonen tot leven en stond ik te snikken bij mn man… IK WIL OOK EEN BOXKLEED!!! L

*zucht* echt waar… Gelukkig kon mn man me al snel weer aan het lachen krijgen.
Maar het was wel gewoon een hele stomme situatie. Het zit met denkelijk toch hoger dan dat ik dacht. Maar misschien komt dit ook wel omdat ik spoedig zal gaan starten met de hormooninjecties. Ben er toch wel een beetje huiverig voor.. Beetje bang voor naaldjes, beetje bang voor de hormonen en beetje heel erg bang voor eventuele bijwerkingen. De clomid heeft lettelijk mn lichaam getekend en daar ben ik nog steeds niet helemaal van hersteld. Maar het ergste is weg gelukkig.

De vier weken die ik moest wachten op een eventuele menstruatie zijn alweer verstreken. Maar ik wacht nog tot vrijdag (dan heb ik vrij) en laat ik dan even in het ziekenhuis bloed prikken om te krijgen of ik niet per ongeluk zwanger ben want ondanks dat de verwachting van de dokter is dat ik zelf geen eisprong kan krijgen kan het dus zomaar zijn dat die perongeluk toch komt… You never know!! (Hoop t wel natuurlijk!!)  en indien dit niet zo is start ik vrijdag dan met de provera om de cyclus weer op te wekken en dan op dag 3 starten met de puregon. Dus.. nog paar daagjes geduld en dan weer ik zeker of ik moet gaan starten met spuiten. 

Nog even duimen dus..

Liefs,
Deez