Het alleengaande moederschap, niks voor mij

Sinds kort ben ik een alleengaande moeder van drie kinderen. Ik had al twee jongens van 3,5 en 2. Nu heb ik er nog eentje bij. Hij is bijna 34 en zijn biologische moeder (a.k.a schoonmoeder) vond, geheel terecht overigens, dat de zorg van ons mankepootje op mij terecht komt. Meneer heeft namelijk zijn enkel gebroken en wat blijkt: het leven met één been is best onhandig (onbenig?).

Want zie maar eens op één been en met twee krukken een peuter te verschonen, die met de poepluier op de enkels van je wegrent... Of de kinderen weg te brengen naar de opvang. Dat gaat ook niet soepel met één gipsen poot (überhaupt, je enige vervoersmiddelen zijn je krukken. Met een beetje pech vind je kind je kruk reuze interessant en gaat ie er zelf mee aan de haal. Sta je daar, of juist niet...).

En ook de zorg voor het huishouden valt opeens niet mee. Koken, doe je meestal op twee benen. Wassen, als je lang genoeg wacht loopt de was vanzelf wel weg - maar ideaal is anders. Schoonmaken, we hebben overwogen om een dweil aan één van de krukken vast te binden, maar uiteindelijk toch maar besloten dat meneer het beste met zijn voetje omhoog op de bank kan zitten.

Het runnen van huishouden B.V. komt dus vooral op mijn schouders terecht. We zijn net één week onderweg en wat heb ik een intens respect gekregen voor de papa's en mama's die het altijd alleen moeten doen. Want wat blijkt - ik ben hier totaal niet geschikt voor. Ik kan nu al niet wachten totdat meneer uit het gips is. Dan ga ik met de benen omhoog, blijf ik een keertje liggen als de kinderen roepen dat ze wakker zijn en wordt het avondeten voor me verzorgd.

Maar tot die tijd (en ook daarna, je bent een moeder of je bent het niet) zorg ik met alle liefde en een beetje extra voor mijn drie mannen die mij nu zo hard nodig hebben!