Angst..

Zoals in vorige blogs te lezen is ben ik vorig jaar vrij onverwacht een zoontje verloren. Na zijn geboorte.
Tot een week voor de bevalling had ik een zorgeloze zwangerschap. Na zijn geboorte bleek hij ernstig ziek te zijn.


Nu ben ik momenteel weer in verwachting.. 30 weken precies vandaag..


Iedereen vraagt constant hoe het gaat, hoe de zwangerschap gaat en eigenlijk gaat het prima. Op wat rug en bekken pijn na..
Maar alle controles zijn goed, de baby groeit en beweegt goed.. Dus eigenlijk een prima zwangerschap..


Ik merk echter dat ik steeds meer angst krijg.. Niet voor het zwanger zijn en niet eens voor de bevalling.. Maar meer voor erna..
Lijkt dit mannetje op zijn broer? Hoe kan ik nu gerust zijn als ik vorig jaar niets merkte aan het ziek zijn van ons ventje?
Na de geboorte kleurde hij niet mooi bij volgens de verpleegkundige, ik zag dat niet.. ik zag een knap roze kindje..
Zelfs in de couveuse zag ik niet hoe ziek hij eigenlijk was...
Het heeft me zeker 2 dagen gekost voor ik in ging zien dat er wel degelijk iets goed mis was...
En voor dat besef goed en wel geland was moesten we afscheid van hem nemen...


Ik ben nooit zo'n bezorgde moeder geweest. Ieder kind is wel eens ziek, hup paracetamol erin, lekker kroelen, je eigen rustig houden en weer door... Maar ik merk nu al dat ik het benauwd krijg bij het idee dat dit kleintje ook ziek kan zijn/worden. 
Ik heb helemaal geen zin in kraamvisite die deze kleine vast willen houden enzo.. Zeker nu niet met die rotte corona..
Maar ik kan toch moeilijk het kleintje in een bubbel stoppen?! Hoe kan ik de oma's en overige familie weigeren om hun neefje te zien/vast te houden. Ook zij hebben een neefje verloren vorig jaar! En kijken er enorm naar uit. 

En waarom voel ik dat niet tegenover mijn andere zoons? Wil je in de modder kikkers gaan vangen? Prima vent ga maar lekker... Heb je buikpijn? Nou ga even naar de wc, hier heb je een paracetamol, kom even lekker bij me zitten en dan weer naar bed...



Maar het idee dat het kleintje in mijn buik ziek kan zijn....... Pffff hopelijk is dit hormonaal.. Ik wil niet zo zijn....

800 x gelezen, 3

In Overig

reacties (13)


  • Vlindermoeder

    Kijk even hoe het straks gaat. Om ons heen dacht iedereen dat wij ook heel 'moeilijk' zouden zijn na het verlies van onze zoons. Niets is minder waar. We zijn behoorlijk makkelijk. Vanaf het eerste moment op de eigen kamer. Val je? Een kus, opstaan en doorgaan. Misschien heb je dat straks ook 'gewoon' als je ziet dat het écht goed gaat. Dat het goed gaat is namelijk iets wat gewoon bijna niet voor te stellen is na een verlies.

    Niets is goed of fout!

  • Lehaison

    Wat je mee gemaakt hebt is heftig en omdat je weer op dit punt bent beland, is het heel logisch dat je je zo voelt. Ik hoop ook dat iedereen begrijpt dat je eerst beschermend naar je kleintje bent en ik denk wel dat het hormonaal is en het gaat ook weet over, maar het is ook logisch!

    Onze dochter is na de geboorte ook ontzettend ziek geworden en ze is beter geworden, maar heb wel een jaar in angst gezeten of ze het niet weer kreeg, want de oorzaak is niet gevonden, dus bij alles dacht ik, misschien kwam het hierdoor en gewoon bang dat we het weer moesten mee maken. Dus overdreven overbezorg geweest, maar wilde haar beschermen met m'n leven : ) Gelukkig kon ik daarna weer beter relativeren en is het over gegaan, toen zwanger van de 4e, ook wel weer even de angst gehad, als we het naar niet weer mee maken en je merkt dat je hormonen toch mee spelen, maar gelukkig wel iets minder last van gehad!

  • Narnar

    Over kraamvisite en vasthouden is het met corona juist makkelijker, perfecte reden dat mensen het niet doen. Bij ons hebben ook alleen grootouders en broers en zussen onze dochter vastgehouden. Niemand vind het gek ik corona tijd om extra voorzichtig te zijn.

  • Liselott

    Klinkt als logische gedachten gezien de omstandigheden.. Wel gedachten waar je wat mee moet helaas!

    Probeer iets te vidnen wat je verder kan helpen qua hulp zodat je nog wel iets ontspannender de tijd na de geboorte mag ervaren

  • DaMama88

    Ik heb het nog niet besproken, ik ben heel goed in mijn kop in het zand steken. Als je het niet benoemd is het er niet. Maar merk de laatste week eigenlijk dat ik er meer aan denk en mee zit.

    Maar ik heb morgen een afspraak met de verloskundige en hoop dat ik het dan kan bespreken.

    Nu ik dit typ bedenk ik me ook dat het wellicht goed is om het thuis eerst met mijn man eens te bespreken. Ook lullig als hij het bij de verloskundige pas hoort..

  • Liselott

    Laatste misschien wel slim ja ;) Maar fijn dat je nú merkt dat het je niet lekker zit voordat je echt verder van huis bent en het moeilijker op te lossen is.

    Je kunt ook kiezen om dit verhaal even te laten lezen of wat anders op te schrijven voor hem: net wat voor jou prettiger werkt.

    En sommige dingen worden al kleiner door erover te praten.

    Hier gelukkig niet zoveel moeilijke dingen meegemaakt, maar m'n man is wel bang geworden voor de bevalling (vacuumpomp oa en reanimatieteam stond klaar bijv) en hebben uiteindelijk afspraak gemaakt voor hem bij verloskundige, zodat hij ook kans kreeg om alle vragen te stellen en zo wat meer rust te vinden.

    Hopelijk kun jij op jouw manier ook rust vinden door samen te gaan kijken wat je kunt doen: Bijv. extra checks, of tips hoe je zelf dingen kunt controleren bij je kindje..

    En mocht je gevoelens zo blijven dat je liefst je kindje wilt inpakken kun je ook aangeven bij familie dat je het moeilijk vind en dat het je moeite kost om uit handen te geven. Betekent niet dat ze het niet jammer zullen gaan vinden, maar hopelijk krijg je zo wel wat begrip en wordt je drempel weer wat lager

  • Liselott

    Laatste misschien wel slim ja ;) Maar fijn dat je nú merkt dat het je niet lekker zit voordat je echt verder van huis bent en het moeilijker op te lossen is.

    Je kunt ook kiezen om dit verhaal even te laten lezen of wat anders op te schrijven voor hem: net wat voor jou prettiger werkt.

    En sommige dingen worden al kleiner door erover te praten.

    Hier gelukkig niet zoveel moeilijke dingen meegemaakt, maar m'n man is wel bang geworden voor de bevalling (vacuumpomp oa en reanimatieteam stond klaar bijv) en hebben uiteindelijk afspraak gemaakt voor hem bij verloskundige, zodat hij ook kans kreeg om alle vragen te stellen en zo wat meer rust te vinden.

    Hopelijk kun jij op jouw manier ook rust vinden door samen te gaan kijken wat je kunt doen: Bijv. extra checks, of tips hoe je zelf dingen kunt controleren bij je kindje..

    En mocht je gevoelens zo blijven dat je liefst je kindje wilt inpakken kun je ook aangeven bij familie dat je het moeilijk vind en dat het je moeite kost om uit handen te geven. Betekent niet dat ze het niet jammer zullen gaan vinden, maar hopelijk krijg je zo wel wat begrip en wordt je drempel weer wat lager

  • Grumble2.1

    Ik zou ook even zoeken naar hulp voor het verlies .. de angsten die je hebt lijken me heel normaal maar je moet er wel mee om leren gaan ❤

  • DaMama88

    Ik heb het nog niet besproken, ik ben heel goed in mijn kop in het zand steken. Als je het niet benoemd is het er niet. Maar merk de laatste week eigenlijk dat ik er meer aan denk en mee zit.

    Maar ik heb morgen een afspraak met de verloskundige en hoop dat ik het dan kan bespreken.

    Nu ik dit typ bedenk ik me ook dat het wellicht goed is om het thuis eerst met mijn man eens te bespreken. Ook lullig als hij het bij de verloskundige pas hoort..

  • Grumble2.1

    Bespreek het idd .. kop int zand steken helpt eventjes maar it wil bite you in the a** uiteindelijk .. dikke knuffel

  • MarieAnn

    Je bent aan het rouwen vanwege het onverwachte verlies van je zoontje, en dan nu weer opnieuw zwanger, dat is nogal wat. Is dus niet gek dat er nu angst bij is gekomen, dat is alleen maar menselijk.

    Heb je dit besproken met je verloskundige of de huisarts? Ik denk namelijk wel dat je hier hulp bij kan gebruiken. Je voelt het niet bij je andere zoons, omdat je toen geen ervaring had met het verliezen van een kind. Ik wens je sterkte, en ik hoop dat je een manier vind om hier mee om te kunnen gaan.

  • DaMama88

    Ik heb het nog niet besproken, ik ben heel goed in mijn kop in het zand steken. Als je het niet benoemd is het er niet. Maar merk de laatste week eigenlijk dat ik er meer aan denk en mee zit.

    Maar ik heb morgen een afspraak met de verloskundige en hoop dat ik het dan kan bespreken.

    Nu ik dit typ bedenk ik me ook dat het wellicht goed is om het thuis eerst met mijn man eens te bespreken. Ook lullig als hij het bij de verloskundige pas hoort..

  • MarieAnn

    Ja, eerst met je man bespreken zou ik zeker even doen. Het is toch iets waar je met zijn 2'n doorheen gaat, alleen rouwt de 1 misschien anders dan de ander. Succes morgen.