ZWANGER!!

De titel zegt het al... Ik ben zwanger, echt ongelooflijk ZWANGER... 

In eerste instantie was ik in shok, vol ongeloof en aan de grond genageld van verdriet. Oh nee, niet dat het ongewenst was hoor; integendeel!! Na 3 jaar wachten op ons 2de meesterwerk is dit de kers op de taart! 

Waarom dan wel? Lang verhaal, excuses alvast daarvoor...

Eind december vorig jaar ging de grond onder mijn voeten vandaan. Mijn beste vriendin kreeg de diagnose 'kanker' en tegelijkertijd een erg slechte prognose. 
Maandenlang zijn we samen in en uit het ziekenhuis geweest, dokters bezocht en hebben we eindeloze gesprekken gehad. 

Ondanks het feit dat ze middenin de chemo stond zaten we samen in de fertiliteitskliniek, gekken en lachen met de kledij die we aanmoesten, handjes vast houden bij de terug plaatsing van de 2 embryokes, een hand door je haren voelen bij het ontwaken na de pick up,... ze was er altijd, ondanks haar ziekte! Net gelijk ik er voor haar was, want dat is gewoon de pure vriendschap die we hadden! 

Toen het leven voor haar op zijn einde liep hebben we dan ook heel terloops een deal gesloten! Het ging zo ongeveer als volgt: 

zij: 'Geen nood sjoeke, ik kom terug via u'

ik: 'Prima! Maar realiseer u dat je dan wel moet luisteren naar mij he!'

Zij: 'Geen probleem, naar u luister ik want jij bent een goede mama'

Enkele dagen later overlijd ze helaas op een leeftijd van 31 jaar... Begrafenis en crematie worden geregeld en vinden plaats... Ik vlucht mijn mannen achterna naar Spanje enkele uren na de begrafenis! (reis reeds lange tijd geboekt). Bij terugkomst heb ik mijn ouders getelefoneerd en hebben we er ineens een weekend Zeeland aan gekoppeld. 
Kapot van verdriet kon ik toch weer wat terug gaan naar mijn gelukkige jeugdjaren om thuis te komen en een beetje te verwerken of op zijn minst proberen te plaatsen.. 

De tijd gaat voorbij, terug aan het werk na 7 weken voelde niet goed maar ik kon niet thuis blijven (wat ik dus wel voor haar heb gedaan om haar te kunnen verzorgen de laatste maand!) en daar zit je dan; alleen tijdens de nachtdienst met veeeeel tijd en ruimte om na te denken! Hels vond ik het. De tijd gaat door, de klok tikt verder... naar 16 augustus... Haar verjaardag... 

32 zou ze worden, in de fleur van haar leven en met het vooruitzicht op het PUKKELPOP festival... 's Avonds had ik afgesproken met haar partner voor een hapje te eten (sociale controle op elkaar) gecombineerd met een lach en een traan... maar net ervoor bedenk ik me ineens dat ik nog altijd niet ongesteld ben, tja.. waar denkt een mens op  zulke momenten aan zeker? 
Gelukkig heb ik door de hele MMM wel nog ergens een testje achter de hand! Snel plasje, erin doppen en weer door. Ik hang over de badrand om mijn haren snel te wassen en nadat ik opkijk met de handdoek rond mijn hoofd zie ik tot mijn grootste verbazing 2 streepjes... 1 overduidelijke controlestreep en 1 lichte teststreep... Shit! Stomme actiontesten! Ik baal als een stekker dat ik geen KV of CB meer in huis heb, maar de streep staat er echt, op de juiste plaats en is roze! 
Snel naar haar partner en aangezien ik het niet geloof zwijg ik tegen iedereen en alles maar loslaten kon ik het niet meer... Hij stond er wel degelijk op!
Maandagochtend dan maar als de bliksem naar het KV en wederom snel plassen... Het is nu 17 augustus, exact een maand na haar overlijden en ja hoor; overduidelijk positief... 

Ik huil, ik bibber, ik zit op de grond gelijk een hoopje gelukkige ellende... 1000den gedachten passeren en ik krijg er geen orde in. Iedere mogelijke emotie heb ik het komende half uur gevoeld, vergetend dat zoonlief er ook nog was... Wanneer hij wat twijfelend binnen komt slaat hij zijn mini armpjes om me heen met de woorden 'Mama, je moet niet verdrietig zijn, 'Poatje' (dialect voor meter) ligt onder een dekentje van bloemetjes'   Het kind had geen flauw idee wat er zich afspeelde maar bracht meer troost dan dat ik op dat moment nodig had dus snel sta ik op en gooi een klets water door mijn gezicht.
Ik vertel hem dat hij een broertje of zusje krijgt, dat het nog een geheim is en dat mama moest huilen van geluk maar dat mama ook verdrietig is dat ik dit niet meer tegen Poatje kon zeggen... Hij is zo fier als een gieter en weet het geheim raar maar waar ongelooflijk te bewaren. 

Het duurt dagen eer ik het ten volle besef; ee, hemels cadeau... 
Het had niet zo moeten zijn als ze daarmee hier kon blijven maar ze heeft klaarblijkelijk er haar eerste missie 'hierboven' van gemaakt om mij gelukkig te maken... 

Op mijn FB staat al even een foto van ons samen in gelukkige tijden met als bijschrift 'side by side or miles apart, best friends are forever connected by the heart' en ik kan nu enkel nog zeggen 'best friends, forever connected'