Opperdepop

hai, ik lees je blog net. Ik kan me helemaal vinden in jou verhaal. Heel goed dat je nu beseft dat je op begint te raken. Ga die hulp zoeken. Het is een grote stap, maar wel in de goede richting. Neem tijd voor jezelf. Je moet weer leren om van dingen te genieten. Heb ik ook moeten leren (ben nog in die leerproces)
ik wens jullie heel veel sterkte xoxox

Ha meid! Ik lees nu pas je blog..
Jullie zitten in een hele moeilijke periode wat dus ook helemaal niet raar is dat het een chaos is in je hoofd! Heel goed dat je nu echte hulp krijgt, ik hoop dat je heel snel weer wat rust krijgt meid!
Dikke knuf hoor!!

er is ook zo veel gebeurt. Neem het jezelf niet kwalijk, laat het over je heen komen. Ik ben in april ingestort en loop momenteel bij de psyc. Mijn rouwverwerking is nu pas begonnen, ook omdat ik na lisa 4 maanden later weer zwanger was en al mijn energie daar in ging zitten, na de geboorte van lisan ging het ook niet vanzelf, eerste 6 weken waren moeilijk voor haar, wilde niet groeien en ziekenhuis bezoeken gehad, daarna moest mijn gal eruit en toen viel ook nog eens mijn man van de steiger en hij mocht 3 maanden niet lopen, zit je met een kleine van 6 weken en een peuter van bijna 3 jaar. mijn man is nu weer wat mobieler en kan weer wat lopen en toen storte ik dus op mijn werk in april in. De psyc zegt dat het heel normaal is met wat we hebben meegemaakt en dat het rouwen is uitgesteld. Dus ook ik wordt daar nu in geholpen en ik moet zeggen dat het steeds wat beter met me gaat, ik werk weer, heb af en toe nog moeijlijke momenten, kan zo boos zijn op iedereen.

Ik wil alleen maar zeggen, neem de tijd. Kies voor jezelf en je gezin, laat iedereen maar denken. Maak je niet druk om wat mensen zullen denken of zeggen. Vergeet Sam niet, praat over hem, je zeurt echt niet, het is je zoon, hij hoort erbij. Ik zelf heb het ook ervaren dat mensen niet meer over lisa beginnen en dat is rot voornamelijk als het familie van je is, het is ook hun kleindochter denk ik dan, ze hebben er 3 en geen 2!
Ik hoop dat het over een tijdje wat rustiger gaat worden bij jullie, dat alle onderzoeken voorbij zijn en dat het goed zal gaan met jullie dochter, een mooie toekomst tegemoet. Laten we daar om duimen, en er is een mooi engeltje die haar zal beschermen!

Tip, ga schrijven, een boek. Het helpt echt en zo hou je de herinnering levendig. Ook voor uje dochter later

Ik lees nu toevallig je verhaal en wil je graag een hart onder de riem steken. Ik hoop dat je snel weer rust en vrede zal vinden in je leven na deze intensieve periode. Wat goed dat je zelf op zoek bent gegaan naar hulp. Heel veel geluk voor de toekomst!

Je hebt echt rust nodig er is idd teveel gebeurd je hebt geen tijd gehad om het allemaal te verwerken... Sterkte en alles komt goed...

Even een dikke knuffel.Liefs sabine

jees meid ik vind het sowieso al heel erg knap van je/jullie hoor. Maar het is als ontzettend goed om toe te geven dat je hulp nodig heb en het dan ook gaat zoeken natuurlijk.
Het zijn toch 2 hele traumatische ervaringen die je heb mee gemaakt. het overlijden maar ook het krijgen van een kindje, plus nog eens de klap van de uitslag. Vaak merk je dat je een 1e trauma kan verwerken of voelen als je een 2e krijgt. Zo heb ik mijn moeder horen zeggen, dat zij pas het verlies van haar moeder toen zijn 12 was pas echt voelde toen mijn vader/haar man overleed. Ze voelde echt alsof ze 2 mensen verloren had. Wel heel iets anders maar soms kunnen dingen op een later tijdstip pas echt verwerkt worden.
Heel erg veel sterkte meis voor jullie allemaal!!

Oh meis dat is toch meer dan begrijpelijk dat het nu op is ! ik hoop dat je de juiste hulp gaat krijgen.
IK denk aan je en succes met de hulp welke je ingeschakeld heb. Goeie stap. xx

Heel knap dat je het aangeeft,
we leven erg in een maatschappij waarin het altijd maar 'goed' moet gaan,
het eerste deel van je verhaal is bijna precies mijn verhaal, kindje verliezen, miskraam, weer zwanger! en dat alles is al zwaar genoeg voor lichaam én geest!
en dan krijg jij ineens dat nieuws dat je erfelijk belast bent, en als klap op de vuurpijl je wonderschone dochter ook!
als ik nu zoiets te horen zou krijgen, zou mijn wereld ook echt helemaal instorten!
neem lekker de tijd voor je gevoel, en ook voor de verwerking van Sam! Hij mag er zijn, en hij is jouw zoon!
ik noem mijn eigen zoon vaak ook nog specifiek, want ik wil niet dat hij vergeten wordt en irriteer me aan mensen die doen alsof het allemaal nooit gebeurd is...
Je hebt 2 kinderen, waarvan 1 niet meer leeft. Dat maakt de een niet minder belangrijk dan de ander!
sterkte meid!

Sterkte!

Sterkte meis....

Sterkte meid! Goed dat je "op tijd" aan de rem trekt om rust proberen te vinden.

Mensen verwachten misschien wel dat je nu toch alles hebt wat je wenst, en in feite is dat ook zo, maar daar is wel een hele hoop aan vooraf gegaan. Ik herken dat wel, dat van even diep ademhalen en weer doorgaan. Een collegaatje van mij heeft haar 2 kids dankzij IVF gekregen, daar heeft ze zich ook heel dapper doorheen geslagen en toen opeens klaboem, even helemaal stuk. Dat vond ze zelf zo raar, want ze zei: "maar ik heb nu toch wat ik zo wenste?"...het is een hele logische reactie. En erover praten helpt, ook over Sam natuurlijk, want daar is het mee begonnen. Enne wij luisteren wel hoor, je hebt dat ook weer kunnen zien aan je reacties op zijn geboorteverhaal. Houd je taai hè

He meis, wat goed dat je het er allemaal uitgooit, dat je het erkent en hulp zoekt. Ik denk dat dat heel verstandig is. Je doet me ook een beetje aan mezelf denken als ik het eerste deel lees. Ook ik ga maar door met mijn leven na Sarah* en voor nu lijk ik het allemaal wel te redden. Al is het enige wat ik wil opnieuw zwanger worden en een kindje dat bij ons mag blijven. Maar je weet natuurlijk niet wat er wanneer naar boven komt ondanks dat het nu redelijk gaat. En dan dan heb je alsnog hulp nodig. Dat jij er helemaal doorheen zit, helemaal op bent kan ik me heel goed voorstellen. Je hebt zo veel meegemaakt in zo'n korte tijd. En dat met je kostbaarste 'bezit', je dierbare kinderen. Natuurlijk is en blijft het meervoud, ook al spreken anderen niet meer over Sam* voor jullie zal hij er altijd bij blijven horen.
Sterkteknuffel

Ach meid, het is toch heel logisch dat je al dat verdriet en die tegenslag niet zomaar even verwerkt. Goed dat je nu aan de bel trekt. Gelukkig zijn er mensen die hun werk maken van orde in hoofden van anderen te scheppen. Geef dat de tijd en aandacht die het nodig heeft en geniet tussendoor lekker van je prachtmeid. je komt er wel, met nu een dip(je), maar daar kom je wel weer uit.
Sterkte meid!

Kan me heel goed voorstellen dat het nu echt even opperdepop is voor je...heel veel sterkte! Leef met je mee.
Die sneltrein herken ik wel, zo is het bij ons ook gegaan, en dan tijdens de zwangerschap steeds meer zorgen om dat het mis kan gaan. En niemand meer die praat over het verloren kind, zo was en is het hier ook. Net alsof hij nooit bestaan heeft, alsof het een droom was, alsof hij niet meetelt.
En nu heb jij je bordje voller dan vol. Moeilijk hoor, goed dat je hulp heb gezocht. Ik hoop dat je weer een beetje de rust kunt vinden om van het leven te genieten

Ach jeetje, het is ook allemaal wat! het lijkt mij ook enorm moeilijk om mee te maken wat jullie allemaal al mee hebben moeten maken en nu nog steeds doormaken! Ik denk dat geen één mens dit aan zou kunnen! Het is nogal wat inderdaad en dat is nog geen 2 jaar!
Hopelijk krijg je snel hulp om alles te verwerken en dingen in je hoofd op een rijtje te zetten!
Doe het maar rustig aan en zorg goed voor jezelf. heel veel sterkte in deze periode.

liefs Susanne

Hey lieverd,
Ik herken je hele verhaal. Het kon net zo goed MIJN verhaal zijn.
Alleen dan met mijn moeder in de hoofdrol.
Sterker nog, ik had vandaag een hele zware en verdrietige dag om die reden.
Ik weet dus heel goed wat jij bedoelt, ondanks dat het bij jullie om Sam gaat en bij mij om mijn moeder.
Dat er niet meer naar gevraagd wordt, maakt het moeilijk he?
Ik leef helemaal met je mee.
En wat goed dat je hulp gezocht hebt. Dit is ook wel een hele grote hoop die je nu op je bordje krijgt.
Al die onderzoeken, dat wachten, die spanningen ...
Pfff, ik heb er 7 weken in gezeten met dat gedoe van mijn vruchtwaterpunctie en ik kan je wel 1 ding zeggen ... dat NOOIT meer!
Maar jullie moeten nog even ...
Ik wou dat ik wat voor je kon betekenen.
Let me know, als ik iets voor je kan doen he?
Enne ... je kunt altijd je verhaal bij mij kwijt.
Dikke knuf,
Alice