Ons verhaal
Ons verhaal
Week 20
Tot 20 weken hebben we een goede zwangerschap.
Ik had wel al bekkenklachten, maar ik liep hiervoor bij een fysiotherapeut en ben minder gaan werken. Hoe vervelend het ook was, ik had het er voor over.
Ook was mijn buik aan de flinke kant, maar ik ben maar een klein vrouwtje (1.57)
Met de 20 weken echo werd wat vocht ontdekt in Sam zijn beiden niertjes. Maar dit was nog binnen de maat en niets om ons zorgen over te maken. Sam lag er niet zo goed voor en later die week wordt er nogmaals naar Sam gekeken. Ook wilde de verloskundige met 24 weken nogmaals naar de niertjes kijken.
Week 24
Rond die tijd werd mijn buik wel erg groot en kwam ik ook in gewicht behoorlijk aan. Zes kg in één maand! Ik sprak hierover met de VK en het viel haar op dat mijn baarmoeder inderdaad aan de grote kant was. Zij verwees mij door naar de Star voor een groei echo en ik kreeg een doorverwijzing voor een dagcurve voor zwangerschapssuiker.
Sam zijn niertjes werden nog wel even door haar gecontroleerd, eveneens als mijn vruchtwater. Er was nog wat vocht te zien in zijn rechterniertje, maar geen zorgen, komt heel vaak voor. Vruchtwater was keurig.
Later die week bleken mijn suikers prima te zijn.
Week 26
Twee weken later volgde de groei echo bij de Star. Deze arts twijfelde of mijn termijn wel klopte, Sam lag twee weken voor. Hij belde zelfs, waar ik nog bij was, meteen de verloskundige.
Diezelfde middag, op een vrijdag, kreeg ik een telefoontje van de VK. Zij wilde dat een gynaecoloog in het Ikazia ziekenhuis naar ons kindje zou kijken, ook om te bepalen of mijn termijn misschien verkeerd bepaald was. Die dinsdag had ik gelijk al een afspraak.
De gynaecoloog was niet bepaald vriendelijk: hoe IK er bij kwam dat het termijn niet klopte, wie die arts die dacht dat mijn termijn klopte wel niet was en waarom de VK mij eigenlijk had doorgestuurd, hij vond het allemaal maar onzin.
Hij keek razendsnel met een echo naar het buikje van ons kindje en er was niets aan de hand volgens hem. Vervolgens voelde hij aan mijn buik en mompelde: “hmm, misschien is het kindje wat groot voor jouw postuur”.
We kregen voor de ’netheid ‘ over twee weken een groei echo en daar was de kous wat hem betreft mee af. Niet wetende dat hij amper drie weken later aan mijn bed zou staan als blijkt dat Sam overleden is.
Week 28
Twee weken later, groei echo Ikazia ziekenhuis.
We hebben eerst een kort gesprek met een gynaecoloog in opleiding en worden dan naar een apart kamertje gebracht. De vrouw die onze groei echo maakt, vertelt dat zij die avond daarvoor een wijnproeverij heeft gehad en deze nog aardig voelt zitten. We lachen er maar een beetje om.
Ze begint de echo en kijkt ons verschrikt aan: of het er geen twee zijn??!! Ze ziet twee rompjes!!
Ik schrik, word lacherig, zenuwachtig ook….er gaat van alles door mij heen. Ze laat ons 10 minuten in de waan dat we zwanger een tweeling zijn, tot ze ontdekt dat het er toch maar één is…; ”ze zag gewoon dubbel…”
Vervolgens kan ze Sam zijn maagje nergens vinden….of deze met de 20 weken echo wel gezien is? Afijn, ook het maagje vindt ze uiteindelijk terug op de beelden. En een volle blaas. Dan constateert en vertelt ze ons ook nog even dat Sam inderdaad flink is en dan ik heel veel vruchtwater heb; “net onder de maat “
Het valt mij tijdens deze echo op dat Sam zijn handje er raar bij ‘drijft’ en dat hij in die ruim 20 minuten niet beweegt. Hij zal vast wel liggen te slapen..? Wel zien we een kloppend hartje.
Vervolgens mogen we weer bij de gynaecoloog in opleiding naar binnen, die ons vertelt dat ons mannetje wat voor ligt op de groei, maar niets om ons zorgen over te maken. Over mijn vruchtwater wordt geen woord gerept. Wel krijg ik de opdracht om mij weer op suiker te laten prikken en moet ik weer een afspraak maken voor een groei echo over twee weken.
Vanaf deze bewuste donderdag voel ik Sam niet meer bewegen, maar ik houd mij vast aan de echo. Alles is goed, alles komt goed. Als ik het maar vaak genoeg herhaal in mijn hoofd, ga ik het zelf vast wel geloven. Op zondag denk ik: hij is dood. Ik word zelf helemaal naar van al die gekke gedachten in mijn hoofd, doe toch eens normaal!!
Week 29, Pretecho
Vier dagen na de groei echo, heb ik een pretecho. Ik verheug mij er niet op, ben bang voor wat ik te zien krijg. Misschien is ons kindje wel ernstig gehandicapt, ik haal de raarste dingen in mijn hoofd.
Mijn moeder en mijn partner gaan mee, zij verheugen zich wel op deze echo. Als de dame van Babyview even stil is en vraagt wanneer mijn laatste echo is geweest, roep ik al dat het niet goed is. Ik heb geen woorden meer nodig. Ik weet het al, ik wist het al.
En inderdaad, mijn nachtmerrie is werkelijkheid: Sam is dood.
En daar eindigt onze droom en dit verhaal en begint ons nieuwe verhaal.
reacties (0)