Curretage miskraam

Woensdag 8 juni was het zover. De miskraam/het windei zou verwijderd worden. We hebben een week moeten wachten voordat het kon. In die week denk je dat je het aardig goed een plekje hebt gegeven, maar eigenlijk begint de emotionele achtbaan weer opnieuw. Ik heb die dag echt onderschat, omdat ik me wel weer redelijk hersteld voelde na de klap van 1 juni.

Toen ik eenmaal naar de ok gebracht werd, kwamen de tranen. Je voelt je heel alleen als je daar in zo'n koude kamer op zo'n koude harde tafel ligt. We moesten nog wachten op de anastesist en de gyneacoloog. Dat was niet fijn. Maar het moest nou eenmaal gebeuren.

Na de ingreep werd ik weer huilend wakker. Eigenlijk is dat nooit meer opgehouden 2 dagen lang. De derde dag was de eerste dag dat het droog bleef.

We moesten in het ziekenhuis wachten totdat de gynaecoloog klaar was met haar ochtendprogramma. Om 13:30 uur was ze er nog niet, en er was geen indicatie hoe laat ze zou komen. Ze was niet bereikbaar. Mijn man en ik hebben ervoor gekozen om naar huis te gaan. We voelden ons zo rot, dat we weg wilden uit het ziekenhuis. De zuster beloofde mij dat de dokter mij zou bellen die middag. Ik had nl nog best wel wat vragen. Wat kwam eruit, hoe zag het er van binnen uit, wanneer krijgen we weer groen licht??? Helaas heeft ze niet meer gebeld. Daar was ik erg verdrietig over. Ze was pas dinsdag weer bereikbaar. Ze zei dat het geen onwil was, maar dat de zuster het nooit heeft mogen toezeggen over het terugbellen, aangezien ze die middag daar geen tijd voor had. Dit was een extra domper op de dag. Je bent toch al zo emo.

De lichamelijke pijn vond ik wel te doen, maar het verdriet niet! Toch begon het op dag 3 alweer wat lichter te worden in mijn hoofd. Ongelooflijk wat een veerkracht een mens heeft. Ik dacht namelijk dat het nooit meer goed zou komen!

Nu wachten op de eerstvolgende menstruatie, en dan vol goede moed weer proberen.