Bevallingsverhaal Levi... Wat fout kon gaan, ging ook fout.

I.v.m. mijn schoonmoeder welk terminaal ziek is, hebben wij met de gyneacoloog besloten om op 22 februari in de ochtend een ballon te plaatsen. Tijdens het plaatsen bleek ik inmiddels 1 cm ontsluiting te hebben en dit stemde ons goed. Thuis aangekomen, begon ik na een tijdje voorweeen te ervaren. Ik kon deze het gemakkelijkst opvangen al lopend en na een paar uur besloten op bed te gaan liggen en proberen nog wat te gaan slapen. Na het slapen, viel alles stil. Mijn vriend belde ondertussen huilend op dat het zeer slecht ging met zijn moeder en of de ballon er al uit gevallen was. Helaas vielen de weeen stil en ben ik maar een lang stuk gaan wandelen om te zien of dat de truc zou zijn. Helaas!

Zaterdag 23 februari moesten wij ons om 07:00 uur melden in het ziekenhuis om te kijken wat het ballonnetje zou hebben gedaan. Mijn verwachting was niet positief aangezien deze er niet uitgevallen was. Toch bleek het anders, het ballonnetje zat namelijk vast in mijn vaginale kanaal en ik had inmiddels 4 cm ontsluiting. Hierna werden mijn vliezen gebroken en werd ik aan het infuus aangesloten. Het aanbrengen van het infuus bleek een uitdaging, na 4 keer prikken was het nog niet gelukt. Uiteindelijk werd deze in mijn rechterhand geplaatst en werden de weeenopwekkers steeds opgevoerd.

Na enige tijd begon ik de weeen te ervaren, in het begin enkel nog in mijn buik.  Deze kon ik gemakklijk wegpuffen, maar niet veel later kreeg ik ze in mijn rug. Wat een hel die rugweeen! Ik ben op een fitnessbal gaan zitten en hier kreeg ik de rugweeen gelukkig wat makkelijker mee weg. Na een paar uur had ik er pas 1 cm bij en ik dacht.. "Dit ga ik niet de gehele dag trekken als het zo langzaam gaat". In overleg werd er besloten een ruggenprik toe te dienen zodat de ontsluiting wellicht wat sneller zou gaan.Ik werd naar beneden gebracht en gelukkig was iedereen zo lief en hebben mij er stap voor stap doorheen geloods. Toen de ruggenprik eenmaal begon te werken, lag ik er een stuk gemakkelijker bij.

Op een gegeven moment bekeek ik mijn rechterhand waar het infuus inzit en heel mijn hand en complete onderarm waren opgezwollen. Direct op de knop gedrukt en mijn infuus was gaan lekker en de weeenopwekkers liepen in mijn arm. Infuus werd eruit gehaald en in mijn andere arm geplaatst. Er werd alleen geen rekening gehouden met dat nu in beide armen medicatie zat, zowel door het infuus in mijn linkerarm als mijn rechterarm waarbij het gelekt had. Ik kreeg de weeenopwekkers nu dubbel op. Dit vond mijn lijf en de baby dus niet zo leuk. Heel de kamer stormde vol met artsen en ik werd direct op mijn linkerzij gelegd en kreeg zuurstof toegediend. De medicatie werd stop gezet en de baby zijn hartslag werd in de gaten gehouden. Nadat alles was gestabiliseerd werd de medicatie weer rustig opgebouwd. 

Doordat ik een ruggenprik heb gekregen lag ik ook vast aan een bloeddruk apparaat, deze meet steeds om het kwartier mijn bloeddruk. Op een gegeven moment ging het apparaat aan. Hierdoor kwam er druk op de wond te staan, waar het infuus in had gezet en begon uit mijn ader bloed te spuiten. Alles zat onder en ik kon het noodknopje niet vinden. Uiteindelijk het knopje gevonden en werd het bloeden gestopt.

Tevens bleek ik koorts te hebben en kreeg ik een infuus met paracetemol,  helaas deed dit zijn werd niet en werd er een infuus geplaatst met antibiotica. Na uren bleek ik eindelijk op 8 cm te zitten, wat ons de hoop gaf dat de kleine er met 2 uur zal zijn. Na 2 uur bleek ik op 9 cm te zitten en mocht ik geen ruggenprik meer toedienen. Helaas kwam ik in een weeenstorm terecht, deze wisselde zich van buik naar rug. Hierdoor had ik geen tijd om te herstellen. Gelukkig kreeg ik de magische 10 cm te horen, enkel bleven de persweeen uit. Op verzoek van de arts gingen we toch persen, want de kleine was nog niet volledig ingedaald. Ook dit ging niet goed, want de kleine zakte geen mm. Gelukkig kwam de persdrang op gang, maar ondanks dat zakte de baby niet. Hij bleek vanuit mijn stuit de draai naar boven niet te kunnen maken.

Inmiddels gingen alle toeters en bellen af en wederom liep de kamer vol met artsen. Weer werd ik aan het zuurstof gezet en zakte de hartslag van de baby. De pijn die ik had in mijn rug is met geen pen te beschrijven! De arts kwam met het verlossende woord... een spoedkeizersnede. Niet wat ik vooraf wilde, maar het gaf me nu rust en ik mocht weer op de knop drukken voor pijnstilling via de ruggenprik. Enkel het werkte niet zoals het moest werken. Ik werd naar beneden gebracht en er werd snel extra pijnstilling toegediend, maar ik bleef alles voelen. Na 3x extra pijnstilling te hebben gekregen bleek ik een one side block te hebben. Dus moest de ruggenprik opnieuw!!

De KS vond ik behoorlijk traumatisch, wat gaat dat er grof aan toe. Al dat duw en trek werk....

Uiteindelijk is Levi geboren op zondag 24 februari om 01:38 uur. 3390 gram en 51 cm lang.  Wij mochten dinsdag het ziekenhuis verlaten.