Wéér naar het ziekenhuis, bloedprikken! Auw...

Na een kleine beurt te hebben gehad (nu niet gaan doordenken hè) bij de gynaecoloog en alles er goed doorgesmeerd uit zag, en vriendlief zijn (volgens hem; superzaad) aandeel had ingeleverd. Was het weer mijn beurt, bloedprikken.

Vrijdag eerder weggegaan van het werk en al vloekend aan gekomen bij het Maasstad Ziekenhuis, want man man man wat kunnen mensen slecht rijden zeg! Mij gemeld bij de balie en er zat ge-luk-kig maar 1 iemand in de wachtkamer, ik maakte al een vreugdedansje want dan hoef ik niet zo lang te wachten. Dacht ik…

Ondertussen heb ik iedere foto alweer bekeken in mijn telefoon en kan je mij inmiddels overhoren met alle folders die daar in de wachtkamer beschikbaar zijn. Mevrouw Claudia, ik spring op en mag alvast plaats nemen in kamer 1. “Ik kom er zo aan” wordt er nog tegen mij gezegd. Ik kom er zo aan, tja wat is zo? Is dat met een minuutje of is het een afkorting van laat maar zo lang mogelijk wachten.

Nu ben ik het typetje ADHD en zet mij op een stoel die kan draaien en ik heb de tijd van mijn leven, maar óók ik heb een grens en daar zat ik toch bijna tegenaan. Nou nou daar kwam de juffrouw die mijn bloed zal gaan afnemen. “Sorry dat het wat langer duurde” maar als ik inmiddels al een f*cking kwartier in die stoel zit, heb ik dezelfde juffrouw weliswaar in mijn hoofd verbaal met de grond gemaakt, maar leek het mij verstandiger om “geeft niet” te zeggen en werden er 4 buisjes gevuld én kan ik vol trots mijn dapperheids diploma laten zien.

Onderweg naar buiten, struikel ik eerst over mijn eigen voeten heen en al struikelend laat ik mijn rijbewijs door de hal van het ziekenhuis heen frisbeen én of ik al niet genoeg pech had begon het ook nog te regenen. Ik dacht, de bikkel die ik ben.. ik laat me niet kennen! Lopende door die plensbui, met niet de meest ideale schoenen 3 maal bijna in de spagaat te hebben gelegen. Kwam ik eindelijk als een bezopen kat máár heelhuids bij mijn auto aan.

Tja en dan, dan begint dat fantastische wachten weer. Wachtende tot 16 oktober, want dan mogen wij weer naar het ziekenhuis om alles met de gynaecoloog te bespreken. Ondertussen voel ik weer van alles in mijn lijf gebeuren en zou dit weekend mijn innesteling “kunnen” zijn, iedere onderbroek trek ik bij het naar de wc gaan vol enthousiasme naar beneden om enig spoor van een innesteling te zien. Maar helaas is ie nog net zo schoon als toen ik hem vanochtend aan trok!