Deel 9: Luci

< Deel 8: De laatste resultaten

Ik loop al een tijd tegen mezelf te zeggen dat ik het laatste deel op deze blog moet zetten. Maar zoals zoveel moeders van een eerste kunnen beamen, het komt er gewoon niet van in het begin. Gelukkig om de juiste redenen: onze kleine, perfecte meid die op dit moment naast me op de bank lekker ligt te slapen. 

De laatste vier maanden van mijn zwangerschap verliepen zonder problemen. Ze groeide goed, mijn bekken deden op gegeven moment geen pijn meer, het brandend maagzuur was verschrikkelijk en ze was enorm actief in de buik. In de laatste weken voor mijn uitgerekende datum van de 28ste juli heb ik rondgewaggeld, de zolder gefillerd en geverfd, mijn 30ste verjaardag gevierd en zijn we naar de nieuwe Spiderman in de bioscoop geweest. En eindelijk, na zo lange tijd, kon ik eindelijk stoppen met werken. 17 juli, een maand na mijn verjaardag en 11 dagen voor mijn uitgerekende datum, ging mijn zwangerschapsverlof in. Hoe kon ik weten dat ik de volgende ochtend zou opstaan en mijn vliezen zouden breken?

18 juli. Rond half 8 's morgens. Ik lig nog in bed, rustig wakker te worden als ik plots het gevoel heb dat er iets niet klopt. Ik roep snel mijn man om mij uit bed te helpen want snel geraak ik er niet uit met mijn dikke buik. Ik voel vocht langs mijn benen lopen en geraak nog net op tijd voor de grote stortvloed op het toilet. Ik voel nattigheid (ha ha) maar volgens mijn man kon ik gewoon mijn plas niet ophouden. Sorry schat, maar dat lukt mij toch nog altijd. Nee, ik wist dat het meer was maar zei hem dat ik ging wachten en als ik het echt niet vertrouwde, naar het ziekenhuis zou gaan. Ondertussen vertrok hij naar zijn werk. Het is 8 uur.

9 uur 's morgens. De hond is uitgelaten en na even op de bank te hebben gelegen, besluit ik toch even naar het ziekenhuis te rijden om mij en mijn kleine meid te laten controleren. Aangezien mijn schoonmoeder op vakantie is, besluit ik zelf te rijden. Gelukkig gaat dit nog prima.

Half 10 's morgens. Ik waggel het ziekenhuis binnen na de auto geparkeerd te hebben op een naburig gelegen parkeerplaats. Het parkeren op het ziekenhuis domein is niet alleen erg duur maar ook vaak onmogelijk omdat er maar een tiental plaatsen zijn en die altijd vol staan. In de lift sta ik een beetje te puffen en maak ik een praatje met de verpleegster. Blijkbaar is het enorm druk op de kraamafdeling. Bij de kraamafdeling aangekomen leggen ze mij direct neer om te controleren of het inderdaad vruchtwater was of niet. Een paar minuutjes later vertellen ze mij dat ik beter mijn man kan bellen omdat onze meid vandaag of morgen haar opwachting zou maken. Ik heb een 4cm ontsluiting. Gelukkig had ik mijn vluchttas al in mijn auto gezet...

10 uur 's morgens. Mijn man sprint binnen en we krijgen de keuze; ofwel in het ziekenhuis wat rondlopen of even naar de stad en om 12 uur terug komen voor nog een controle. Ik voel me prima en ben niet iemand om gewoon te blijven zitten op mijn gat dus besluiten we om even de stad in te gaan en wat te gaan eten. Na wat winkels gedaan te hebben, besluiten we iets te eten in de Panos. Juist als we opstaan om te vertrekken voel ik terug water lopen. Helaas was ik dit keer niet snel genoeg om bij het toilet te geraken. Hoewel er niets op de grond is geraakt, zijn zowel mijn onderbroek als mijn spijkerbroek doorweekt. Als ik daarvoor al niet waggelde, nu doe ik dat zeker...

12 uur. Nog altijd 4cm ontsluiting. Mijn gynaecoloog wil echter niet dat ik nog ergens naartoe ga dus worden we begeleid naar een van de bevallingsruimtes. Wanneer mijn ontsluiting genoeg is zullen we naar de kamer met het bad gebracht worden voor mijn onderwater bevalling. Ondertussen praten mijn man en ik wat, kijkt hij wat televisie terwijl ik wat lees en loop ik wat rond. Ik heb nog altijd nergens last van. Op gegeven moment komt er een verpleegster binnen voor mij spoeling te geven. Altijd tof. 

Rond 15 - 16 uur. Mijn man is naar huis om onze hond en die van zijn moeder uit te laten. Mijn weeën beginnen wat vervelend te worden en ik heb een bal gekregen om te kijken of ik ze op die manier kan opvangen. Helaas zijn de weeën niet zozeer een probleem maar de opkomende duizeligheid en flauwte wel. Ik bel de verpleegster om dit te melden en ik krijg wat cola en druivensuiker. Helaas helpt dit niet en leggen ze mij op het bed zodat ik niet om kan vallen. Wat hierna gebeurd is wat wazig voor mij daar ik begon te zweven tussen twee werelden. Dit zijn de flarden die ik nog weet.

De weeën die steeds heftiger worden. Pijn zoals ongesteldheid? Wat een onzin. Het wegpuffen van de pijn in mijn heupen lijkt soms onmogelijk. Ik heb nergens anders pijn dan in mijn heupen en ik kan mij precies op geen enkele manier leggen waardoor het verminderd. Op gegeven moment vraag ik voor een ruggenprik en vertellen ze me dat de anesthesist eraan komt. 

Mijn gynaecoloog die langs komt, gekleed in een mooie jurk en verteld dat ik een 6 cm ontsluiting heb. Het zal niet lang meer duren en ze gaat zich omkleden...

De stem van mijn man wat op gegeven moment het enige is dat ik nog hoor. Ik zie echter niets meer. Hij verteld me continue dat ik goed bezig ben en dat het bijna gedaan is. Dat laatste blijft hij, naar mijn gevoel, uren zeggen. Bijna noemt hij dat...
Plots zegt hij dat ik mag beginnen met persen. Ik herinner me nog dat ik dacht; 'En mijn ruggenprik dan? Waar blijft die gast?'

Bijna 19 uur. Een kwartier nadat ik mocht beginnen met persen leggen ze een klein, smerig bundeltje huilende baby op mijn borstkas terwijl de gynaecoloog bezig is met mij terug dicht te naaien. Ons kleintje kalmeert snel in mijn armen en ze is zo lelijk! Blauw en wit en in elkaar gefrummeld. Ik hou nu al van haar, van onze lieve Luci.

20 uur. Ondertussen is mijn duizeligheid al redelijk weg en is Luci gewogen en gemeten. Ze heeft ook al gedronken aan de borst. Twee keer schijnbaar zelfs maar de eerste keer herinner ik mij niet. Ze ziet er ook al wat beter uit; minder blauw en in elkaar geperst. We hebben zowel mijn schoonmoeder als mijn moeder proberen bellen maar niemand nam op. Mijn oma neemt echter wel op. Ze kon niet gelukkiger zijn en beloofde direct om te proberen langs te komen. Opeens belt mijn moeder terug en mijn man verteld haar dat ze terug oma is geworden. Ze gelooft hem eerst niet maar springt direct in de auto wanneer het eindelijk doordringt dat het echt zo is. 

Ondertussen zijn we alweer twee maand en twee weken verder. Ze groeit goed en zit mooi op alle curves. Hoewel die maanden onzekerheid en ongerustheid nog altijd niet volledig weg zijn, ziet het ernaar uit dat al die stress voor niets is geweest. Ze is een gezonde en vrolijke baby. Ze drinkt goed, zowel aan de borst als, sinds kort, aan de fles en buiten de typische krampjes, heeft ze nergens last van. We hebben nog twee mooie weken voor ons voordat ik terug moet gaan werken en zij naar de onthaalmoeder moet. Hoewel ik daar niet naar uit kijk, betekend het wel dat alles nog altijd goed verloopt. En wat wil een moeder meer?