Deel 4: De vlokkentest

< Deel 3: Blijheid en Diep Verdriet

12 januari om 10u moest ik in Gent zijn voor de vlokkentest. De ochtend verliep al goed; nergens een parkeerplaats te vinden. Auto's stonden in een gigantische rij aan te schuiven voor de parkeertoren. Ze stonden al vanaf de rotonde buiten het ziekenhuis terrein. Nochtans waren we al een uur vroeger dan we er moesten zijn, toch konden we geen plek vinden. Uiteindelijk, uit pure frustratie, ook onze auto ergens gezet waar hij niet in de weg stond maar niet 100% reglementair. 

Dan mij aanmelden en naar de wachtzaal. We waren daar helemaal alleen en moesten gelukkig niet al te lang wachten voor we naar binnen mochten. Aangezien je niet zo ontzettend veel informatie vind over deze test, buiten de kansen op miskramen en dergelijken, was ik uiteraard erg nerveus. Ik hoopte dat ze de test via mijn buik zouden doen omdat het precies een kleinere kans op een miskraam zou geven dan vaginaal. Wel, mijn hoop werd waarheid...

Eerst kregen we een hoop uitleg van de gynaecoloog in verband met de test, de mogelijkheden en onze opties. Ook werd mijn bloeddruk gemeten (die uiteraard niet zo goed was door mijn nervositeit) en wat standaardvragen gesteld. Dan mocht ik gaan liggen en kreeg ik mijn eerste uitwendige echo. Uiteraard had ik gehoopt dat het onder betere omstandigheden was geweest.

Tijdens de echo liet ze ons alles zien wat ze al kon zien; de vingers, de tenen, de oogkassen, de hersens, de ruggengraat, het neusbeentje, de blaas, de maag, ... en luisterden we naar het hartje. Alles kon niet beter zijn. De baby was enkel wat kleiner dan zou moeten zijn aan de hand van de laatste uitgerekende datum (18 juli 2017). Maar of het door een afwijking komt of doordat mijn datum al drie-vier keer versprongen is, kon ze niet zeggen en ze zag het voorlopig dan ook niet als een negatief teken. 

Dan bekeek ze hetgeen waardoor we daar waren beland; de nekplooi. Hij was groter; 5.3mm. Maar ze probeerde mij direct gerust te stellen door te zeggen dat het ook perfect kon komen doordat het kindje zelf gegroeid was en niet noodzakelijk iets hoefde te zijn. Natuurlijk zei ze er wel direct bij dat het hoe dan ook te dik was en vroeg ze of ik nog altijd de vlokkentest wilde laten uitvoeren of een van de andere mogelijkheden wilde doen; niets of wachten op de vruchtwater punctie. Zowel mijn man als ik wilde de vlokkentest laten uitvoeren. Hoe sneller we iets weten, hoe beter.

De assistente doorliep het proces van de test met ons terwijl ik mij zo gemakkelijk mogelijk probeerde te maken op de stoel. De gynaecoloog zou via de buik met een naald langs de randjes van de placenta schrapen en de assistente zou deze vlokken die loskomen opzuigen. Door het heen en weer bewegen van de naald zou ik gedurende een a twee minuten pijn hebben maar ze zouden zo snel mogelijk doch nauwkeurig te werk gaan. 

Dan de vlokkentest zelf. Man, doet dat zeer! Ik was zo blij dat mijn man mee was en de hele tijd mijn hand heeft vastgehouden en tegen me gesproken heeft. Hij vertelde me wat ze aan het doen waren, hoe het op de echo eruit zag en constant dat het bijna gedaan was (de leugenaar). Deugd deed het zeker niet en ik ben blij dat het achter de rug is. 
Na de vlokkentest heeft ze nog even snel een echo gedaan om te zien of de kleine er last van heeft gehad maar hij/zij dobberde nog vrolijk rond. 

Ook hebben we beiden nog bloed moeten laten trekken en dan mochten we gaan. Al bij al, misschien een uur en half binnen geweest. Daarna zijn we de stad in getrokken (stappen was beter dan zitten/liggen volgens de dokter) en heb ik toch nog twee broeken met elastiek gekocht als zwangerschapsbroeken ondanks mijn voornemen om niets te kopen zolang ik niet weet hoe dit verhaal gaat aflopen. Natuurlijk houd mijn lichaam zich niet in en past er nog maar een broek mij goed omdat ik die altijd met een riem moest dragen voor mijn zwangerschap.

Voorlopig zijn we nerveus aan het afwachten op telefoon dat we het resultaat mogen komen bespreken. De dokter had gezegd woensdag, uiterlijk donderdag...