Deel 3: Blijheid en Diep Verdriet

< Deel 2: Zwanger worden en begin van de Zwangerschap

Vier dagen nadat mijn man terug was van China, en dus eindelijk wist dat ik zwanger was, mochten we langsgaan bij de gynaecoloog.

Met mijn eigen berekening kwam ik uit op een bevaldatum van 20 juli 2017. Bij de eerste echo bleek dat ik iets minder lang zwanger was; mijn uitgerekende datum zou eerder de 28ste juli zijn. Aangezien ik geen idee heb hoe lang mijn cyclus is, zou dat best kunnen. Geen reden tot ongerustheid. 

Zo raar om zo'n klein boontje te zien en te beseffen dat het een baby'tje is dat aan het groeien is in je buik. Althans, beseffen doe je eigenlijk nog niet echt. Het blijft een onwerkelijk gevoel. Alles wat ze kon zien zag er goed uit en het hartje klopte naar hartenlust. Beter had het op dat moment niet kunnen zijn.

Mijn tweede echo was anderhalve week later, juist na kerstmis. Omdat ik mijn familie niet zo vaak zie hadden we besloten, ondanks dat het nog wat vroeg was, om toch al te vertellen dat we zwanger waren. We hadden voor beide ouders een fotoboek laten drukken van onze trouw en op de laatste pagina de eerste echo omgekeerd ingeplakt met de tekst 'op naar ons volgende avontuur'. Voor beide oma's (onze oma's) hadden we een slabbetje gekocht. 

Mijn schoonmoeder en schoonzus waren in tranen en blij. Mijn oma leefde helemaal op van het nieuws en begon al over dat ze alles voorlopig in neutrale kleuren moest kopen omdat ze het geslacht nog niet wist. Mijn moeder was een ander verhaal...

Mijn moeder was aan het bladeren in het fotoalbum en kwam uiteindelijk op de laatste pagina. Maar ze had haar bril niet op. Ze kon de tekst niet lezen... Uiteindelijk had ze het ontcijferd, het kaartje omgedraaid en begon ze mij toch te gillen. Mijn oor doet nog altijd pijn. Heel mijn familie zat naar haar te kijken van wat krijgt die nu? Uiteindelijk roept ze 'ze zijn zwanger!' en had de rest het ook door. Grappig dat de meeste rustig maar emotioneel reageren maar mijn moeder, een typische Brabander, zo uitbundig.

Natuurlijk vertelden we iedereen dat het nog erg vroeg was en dat we een paar dagen na de kerst de tweede echo hadden en er nog van alles kon gebeuren. Maar gelukkig kon ook de tweede echo niet beter gaan; het hartje klopte nog altijd perfect, de hersentjes zagen er al goed uit, het bewoog al enthousiast en speelde met de navelstreng met de voetjes. Iedereen gelukkig en mijn man en ik konden ons geluk niet op. We moesten dan op vrijdag de 13de januari terug komen voor de nekplooimeting en de nipt test, maar alles was in orde.

Helaas bleek ons geluk van korte duur. 

Zaterdag de 31ste december rond 17u zat ik op het toilet vlak voordat we naar vrienden zouden gaan voor nieuwjaar te vieren toen ik plots een hele hoop bloed verloor. Ik denk niet dat ik mij ooit zo geschrokken heb... Mijn man was juist een vriend gaan ophalen die met ons zou meerijden dus even wist ik niet wat te doen. Ik heb toen de spoeddienst van ons ziekenhuis gebeld en zij vertelden mij dat ik direct moest komen voor controle. Ik dus in tranen mijn man gebeld en verteld wat er aan de hand was. We hebben nog eerst onze vriend bij de rest afgezet, gelukkig lag het op dezelfde baan, en zijn dan doorgereden naar het ziekenhuis. Gelukkig hebben we niet lang moeten wachten in het spoed, met zo'n feestdagen is het meestal super druk, en konden vrij snel geholpen worden door de gynaecoloog. Onze angsten werden gesust; alles was in orde en de placenta zag er goed uit. Maar we moesten toch maandag bellen voor op eerdere controle.

Dus volledig gerust, belde ik maandag en konden we die middag direct langs. Mijn vaste gynaecoloog controleerde nogmaals alles en was tevreden over wat ze zag en hoorde. Tot plots haar gezicht betrok. Toen ik naar het scherm keek zag ik wat het probleem was. Door vaak op internet dingen op te zoeken kwam ik vaak de nekplooi tegen en wist ik al dat deze niet dikker mag zijn dan 3mm en hoe een verdikte en normale nekplooi eruitziet. En mijn baby had overduidelijk een verdikte nekplooi; 4mm...

Het voelde alsof mijn wereld instortte. Alles ging zo goed, beter dan ik had kunnen hopen, en dan dit. Veel van het gesprek erna herinner ik mij niet buiten dat ze direct een bloedtest ging laten doen om de kansberekening te laten doen. Ook vroeg ze onze toestemming om, afhankelijk van het resultaat, direct een afspraak in Gent te laten maken voor de vlokkentest. 

Eenmaal thuis hebben we niet veel anders gedaan dan elkaar geknuffeld en samen gehuild. Dan waren het twee lange dagen waarin we wachten op het bloed resultaat. We bleven hopen dat het ging meevallen. Ik hoor niet in de risico groep, ben nog maar 29 jaar, we roken beiden niet. Ik drink geen alcohol, mijn man heel erg weinig en we gebruiken beiden geen drugs. Het zal wel meevallen...

Helaas viel het resultaat niet mee; 25% oftewel 1 op 4 kans op een hormonale afwijking. De vlokkentest was al gepland. Op donderdag 12 januari zou ik naar Gent moeten om de test af te leggen.