Niet te bevatten :c(

Hier zit ik dan. Het is veel te vroeg in de ochtend, maar ik kan niet meer slapen. Heb al een aantal wakkere uren in mijn bed gehad. Het beeld van ons levenloze kindje blijft maar door mijn hoofd spoken.

En toch denk ik dat ik het heb aangevoeld. Wij zijn afgelopen weekend naar de stad geweest en ik heb super leuke kleertjes gezien. Ook heb/had ik eigenlijk zwangerschapsbroeken nodig, maar kon het op een of andere manier niet kopen. Iets hield me tegen. Mijn vriend kan met korting een hele mooie babyfoon kopen en vroeg mij zondag of hij de bestelling kon plaatsen. Ik zei dat hij maar even moest wachten totdat wij maandag een goede echo hadden gehad. Ik was ook zooooo zenuwachtig en dat had ik bij de zwangerschappen van mijn twee kinderen helemaal niet. Ik dacht dat dat misschien de leeftijd kon zijn. Toen ik gisteren op het bed ging liggen voor de echo, ging mijn hart als een razende te keer. En toen ik het kindje zag, wist ik het. Het lag helemaal stil, maar toch had ik de hoop dat het sliep of zo. Ik keek naar het buikje, maar zag ook geen knipper lampje. Ik vroeg aan de echoscopiste "Hij doet het niet meer he?". Zij zei "Hier is het hoofdje en hier het lijfje...". Toen keek ze mij aan en zei "Jij hebt al eerder een miskraam gehad?". Ik zei toen nogmaals "Het leeft niet meer he?". Zij bevestigde het en zei dat ze nog een aantal testje ging doen. Er kwam een ander soort beeld op de monitor. Hierop zag je bloedvaten oplichten. Mijn baarmoeder was goed doorbloed. Alleen ons kindje bleef grijs. Je zag helemaal niets oplichten. Ze mat hem toen op en kwam op 3,5 cm. Dit kwam uit op 10 weken en een aantal dagen. Ik heb de ogen uit mijn kop gehuild.

Vannacht dus een slechte nacht gehad. Je hebt toch een toekomstbeeld in je hoofd. In juni lekker kroelen met je baby, luiertjes verschonen, borstvoeding geven, wandelen in het zonnetje... En dat alles is weg...