Daar zijn we dan... 20 rondes bezig. Nog eentje te gaan en dan mogen we starten met iui.
Maanden geleden keek ik uit naar een traject; want dan zou het ons toch moeten lukken?!
Inmiddels weten we dat er geen oorzaken zijn: onverklaarbaar minder vruchtbaar.
En hier begin ik steeds meer moeite mee te krijgen. Want waarom zou een traject dan wel helpen als er niets mis is?
Er zit een soort oer gevoel bij mij dat zegt dat het mis gaat bij de innesteling, al is daar geen bewijs voor gevonden.
Lutheale fase is precies lang genoeg. Ik heb vitamines en osteopathie maanden geprobeerd. Maar niets helpt...
De arts heeft mijn verwachtingen op een succesvol traject getemperd. Door keer op keer te zeggen dat onze kansen met iui niet hoger liggen dan nu in de natuurlijke cyclus.
God wat had ik graag gehad dat ze mij hoop had gegeven! En moed! En kracht!
Zodat ik nu met veel vertrouwen hieraan zou beginnen.
Wat ik veel vrouwen hier zie hebben: vertrouwen. Vrouwen die denken: Yes nu ga ik moeder worden. Oh zo blij dat ze eindelijk mogen starten.
En zelf denk ik: dit heeft niet meer kans, waarom zou dit wel helpen.
Ik wil weer geloven en dromen. De gedachtes over namen en kinderkamers zijn al tijden minder aanwezig uit zelfbescherming.
Maar ik had ze wel nodig om mijn droom levend te houden.
Wat ik wil bereiken door het hier op te schrijven...
Ik ben het even kwijt en hoop dat er vrouwen zijn die het misschien herkennen?
Of me wel weer moed en geloof kunnen geven.
Succesverhalen van anderen waarbij ook geen oorzaak was maar een traject wel de oplossing bleek te zijn!❤️
reacties (18)