Wie had ooit gedacht dat ik dat zou zeggen | Blog over Downsyndroom

Wie had ooit gedacht dat ik anderhalf jaar na de geboorte van Joas zou zeggen…. “Een baby als Joas….. daar kan ik er nog wel tien van hebben.”

Zoals ik al eerder in blogs heb vermeld kwam de diagnose downsyndroom rauw op mijn dak. Ik was erg verdrietig en boos en rouwde om het kindje wat ik niet had gehad en zo graag wilde. Na een ziekenhuis periode van (maar) drie weken mocht Joas mee naar huis.

Doordat Joas ons eerste kindje was hadden wij natuurlijk geen referentiekader met betrekking tot het ouderschap. En al helemaal niet een referentiekader met betrekking tot het ouder zijn van een kindje ‘met iets’ Al vanaf het begin kregen we mensen over de vloer. Een begeleidster voor het  Early Intervention Programma Kleine Stapjes, de logopedie om te kijken of hij wel een drinktechniek had, de fysio om zijn spieren sterker te maken. De wijkverpleging als hij zijn sonde weer eens had uitgetrokken. We wisten niet beter. Dit was onze norm. Je bent druk met alle afspraken. Rijdt je kind overal heen en je laat het over je heen komen. Daarnaast gaan je emoties van hot naar her en probeer je je hoofd boven water houden. En vaak dacht ik: ik wil dit niet!!! Ik kan dit niet!! Ik wil een kind ‘zonder iets’. Want ‘zonder iets’ is vast makkelijker.

En toen kwam Jens, 14 maanden nadat Joas was geboren. Jens was ons kindje ‘zonder iets’. En aangezien dit ons eerste kindje ‘zonder iets’ was hadden wij de verwachting dat alles van een leien dakje zou gaan. Maar weet je, Jens was een jankerd! Man man man. Overdag, ’s nachts… Het heeft totaal 2,5 jaar geduurd voordat hij ’s nachts eens doorsliep en nog steeds kruipt hij af en toe bij mij in bed. Als ik dan ’s nachts, voor de derde keer eruit ging om hem te troosten, en ik mezelf ontzettend zielig vond dacht ik: “Je kunt beter een kind met downsyndroom krijgen”.  

Want weet je wat wij er bij het syndroom van down gratis bij kregen? Een hele lieve rustige baby. Een baby die nooit huilde, die altijd tevreden was, die niet luidruchtig was. Die al snel de nachten doorsliep. Die zichzelf heerlijk kon vermaken in de box, zonder het na tien minuten op krijsen te zetten. Echt!! De keren dat Joas huilde is op één hand te tellen.

Conclusie: je bent gewoon druk met elk kind! Met iets, zonder iets. Elk kind is weer anders, heeft zijn eigen nukken, zijn eigen behoeftes, zijn eigen voordelen en zijn eigen nadelen. Ik kan in alle oprechtheid zeggen dat een kind met downsyndroom meer is alleen maar zorgen en afspraken. Ik denk namelijk dat hij veel makkelijker in het leven staat dan wij of zijn broertjes. Natuurlijk ben je druk met hem. Maar dat ben ik ook met mijn andere kids, alleen dan op een andere manier.