Ik zou het niet kunnen | Blog over Downsyndroom

“Ik zou het niet kunnen!” is een opmerking die we vaak horen. En ik denk oprecht dat ik het zelf pre-kids ook regelmatig heb gedacht. Als ik andere moeders/vaders met een kindje met ‘iets’ zag lopen zal ik ook gedacht hebben “Hoe doe je het toch, ik zou het niet kunnen!” Maar feit is, je weet pas waar toe je in staat bent op het moment dat het echt moet!

Ik kwam deze zin laatst ook tegen bij een poll: Zou je bij adoptie kiezen voor een kindje met downsyndroom? Een enkele reageerde met ‘ja’, want elk kindje is welkom. Een groot deel antwoordde met ‘nee’, omdat een kindje met downsyndroom veel zorg nodig heeft en ze dat niet zouden kunnen. En natuurlijk snap ik deze reactie. Want feit is, een kindje met downsyndroom is nu eenmaal wat anders dan anders. Het heeft invloed op je gezinsleven. Je bent er echt drukker mee. Je loopt wekelijks tal van afspraken af en thuis probeer je op een speelse manier bepaalde vaardigheden aan te leren die bij andere kinderen vanzelfsprekend zijn.

Maar zeg alsjeblieft niet te snel “ik zou het niet kunnen.” Want echt, je weet pas hoe sterk je bent op het moment dat je echt sterk moet zijn. En dan nog steeds hou je momenten waarop je het even niet ziet zitten. Momenten dat je twijfelt aan jezelf, twijfelt aan je kunnen, twijfelt aan je geduld, twijfelt aan je visie, twijfelt aan de toekomst. En believe me, dit gebeurt met enige regelmaat. Echte ups en downs.

En weet je wat dan grappig is? Wie denk je dat degene is die mij weer sterk maakt? Die mij in laat zien dat het goed is, dat we echt op de juiste weg zitten, die mij vooruitgang laat zien en die van mij houdt ook al heb ik net een melt-down gehad. Die mij kusjes geeft als ik eens een traan laat, die mij knuffelt, die mij erdoor heen sleept? Inderdaad ja, Joas!

Nu wil ik mij zelf niet op de borst kloppen en zeggen dat ik zo sterk ben. Want ja, ook ik dacht van te voren dat ik het niet zou kunnen. Maar goed, dat denk ik ook heel vaak op het moment dat Jens een peuter-tirade geeft, of op het moment dat Juup heel hard en lang ‘zingt’.

Maar Joas is mijn zoon, net als dat Jens en Juup zijn. En voor elk kind wil ik mij inzetten om daar het beste uit te halen. Elk kind heeft hierin zijn eigen behoeftes en heeft weer andere dingen nodig dan de ander. Ja, ik ben echt drukker met Joas. En inderdaad, het is niet altijd rozengeur en maneschijn. (Überhaupt is het ouderschap niet altijd rozengeur en maneschijn, is mijn mening.) Maar als moeder heb dat voor je kind over. Voor je kind wil je naar het einde van de wereld reizen als je weet dat dat de juiste weg is. Downsyndroom of niet. Mijn doel is om ze alle drie gelukkig te maken, op welk niveau dan ook. Elk kind is anders en uniek.

“Je weet pas hoe sterk je bent als sterk zijn je enige keuze is!”