Een spannende eerste schoolweek | Blog over downsyndroom

Hoe zal hij het doen? Zal hij zich gedragen? Zal hij op zijn plekje zijn? Is hij gelukkig? Hij is nog maar twee ochtenden geweest, maar wat een spanning… voor mij dan! De eerste schoolweek.

Vorige week zijn de scholen weer begonnen in regio midden. En dus mocht ook Joas, na twee jaar oriënteren en voorbereiding vanuit ons, starten op de basisschool (mijn oude basisschool) voor twee ochtenden in de week. Een moment waar we al heel lang heen leven en naar hebben uitgekeken. Maar ook moment waar ik enorm tegenop zag.

Joas gaat al drie jaar een kinderopvang ‘plus’ groepje waar hij vertrouwd is, waar wij vertrouwd mee zijn en waar we hem met een gerust hart achterlaten. Waar hij zijn peuterjaren is opgegroeid, waar ze hem kennen. En nu, voor twee ochtenden, komt er een einde aan deze vertrouwde omgeving en moet hij weer vanaf nul beginnen. Wennen, structuren leren, regels leren en voor school… mijn kind leren kennen.

En zelfs nu na twee ochtenden vind ik het weer lastig om hem vandaag (dinsdag) weg te brengen. Alhoewel een stemmetje in mijn hoofd zegt: “het gaat echt goedkomen” ben ik uiteraard bang dat het niet lukt. Maar wat kun je nu zeggen na twee ochtenden?? Ik merk dat ik zelf snel snel snel wil, resultaten wil zien. Maar dit is natuurlijk niet reëel. We moeten hem allemaal de tijd geven. En structuren leren kennen is natuurlijk lastig als je maar twee ochtenden gaat in plaats van 3,5 dag. Dus wederom komt daar het woordje ‘geduld’ om de hoek kijken. Mijn sterkste eigenschap (breed lachende sarcastische smiley hihi)

Zijn eerste ochtend, vorige week dinsdag, merkte je aan hem dat hij een beetje verloren was. Er waren natuurlijk veel nieuwe prikkels, veel kinderen, alhoewel hij nu in een klein klasje van 14 start. Maar je merkte dat hij even niet zo goed wist wat er van hem verwacht werd. Uiteindelijk kregen we gelukkig mooie filmpjes van de begeleiding waarop hij aan het dansen was op muziek en buiten speelde met fietsjes en karretjes.

De tweede ochtend, de donderdag, ging voor mijn gevoel aanzienlijk beter en rustiger voor hem. Hij had meer overzicht over de situatie en liep ook meteen naar de juiste klas toe. Jas opgehangen aan de kapstok. En ook die dag kregen we filmpjes en foto’s dat hij in de kring zat, aan het tekenen was en boekjes doorbladerde. Hij deed daadwerkelijk mee in de groep! Wat een opluchting was dit zeg.

En nu vanmorgen.. was hij weer onrustig, boos dat hij de klas niet uit mocht. Dus laten we hopen dat we straks toch een terugkoppeling krijgen dat het over het algemeen aardig goed ging.

En natuurlijk op dit soort momenten twijfel je aan je eigen beslissingen, twijfel je aan je eigen kennis van je kind en vraag je je af of je de juiste keuze hebt gemaakt. Maar met die twijfel voel ik ook meteen het moeder-oergevoel dat me vertelt dat ook ik mijn kind niet mag onderschatten. Want in zijn koppie is het echt een pienter jongetje, een leerbaar jongetje. All we need is time.