Niet serieus genomen worden....

Sorry meiden, dit is geen super vrolijke blog maar wil het toch even van me afschrijven...
Ik heb al eens in een blog verteld dat ik momenteel echt met mijn handen in het haar zit met Wesley...
Ik ben nu gewoon een beetje op het punt dat ik even niet weet wat ik met hem aan moet.
Het ergste van alles vind ik nog dat ik absoluut niet serieus genomen wordt door mijn omgeving.
Iedereen, behalve mijn eigen ouders wuiven het maar weg, zelfs Sebas.
Maar ja, hij heeft makkelijk praten, hij werkt de hele week en tegen de tijd dat hij thuis is gaan we eten en dan ziet hij de kinderen nog ongeveer een uurtje en gaan ze alweer naar bed.

Maar goed, terug naar Wesley.
Ik moet zeggen dat vanaf het moment dat hij twee was hij moeilijker begon te worden.
Iets heel logisch want toen rolde hij immers in de peuterpubertijd en dan heeft elk kindje zijn lastige fase.
Het is een paar maanden goed gegaan en had ik het idee dat hij er langzaamaan uit kwam, dit was ongeveer toen hij tussen de 3 en 3,5 was.
Het laatste half jaar is het echt weer veel erger geworden.
En in plaats van dat het minder wordt, wordt het alleen maar extremer.
Hij kan af en toe echt zo raar doen.
De hele dag ben ik bezig met hem want hij blijft om negatieve aandacht vragen.
Inmiddels ben ik op het punt dat we al zoveel hebben geprobeerd.
Het negeren, een time-out plek in huis, op de gang staan, voor straf naar boven sturen, spullen ontnemen, rustig blijven, heel erg boos worden etc..
Nergens hebben we hem mee, hij is NIET te straffen.
Op alles krijg ik een grote mond terug, ik wordt uitgelachen, hij gaat rollen met zijn ogen.
Ook stookt hij Jayden heel erg op.
Zodra ik ook maar even op het toilet zit hoor ik Wes alweer fluisteren tegen Jay en die moet dan vervolgens iets doen wat van mij niet mag.
En ja, Jay luisterd naar Wes en vervolgens moet ik weer kwaad worden maar dan op beide.
Ook kan Wes helemaal niks hebben van Nigel, zodra Nigel bij hem in de buurt komt begint hij te schreeuwen, te duwen, speel goed afpakken etc...
Af en toe hij ook echt van die momenten dat hij echt van god los is.
Dan loopt hij te schreeuwen en te rennen door de kamer, hard gillen en gewoon rare dingen doen.
Als hij boven is om te spelen, dan gaat hij niet spelen.
Nee hij gaat allerlei rare dingen doen.
Zo had hij het er laatst over dat zijn speelgoed stonk.
Wes heeft een speelgoed vak in zijn kamer en daar ligt van alles in.
Laatst toch maar even gekeken, had hij dus in die bak zitten plassen.
Al het speelgoed stonk naar plas en plakte aan alle kanten.
Als hij op het potje is geweest wat bij het toilet staat ( die bij ons alleen boven is ) smeert hij zijn poep uit over dingen.
Spuugt op kleding, jat flessen shampoo uit de badkamer en maakt ze leeg.
Laatste kwam hij beneden en zat zijn kleding onder de tandpasta.
Allemaal van dat soort vreemde dingen....
Ik ben aan het eind van de dag echt gesloopt!
Vaak moet ik dan even uitrazen tegen Sebas en dan krijg ik doodleuk te horen van " ja, dan moet je zus en zo proberen"
Pff, alsof hij het zo goed weet allemaal ....
Het is wel zo dat Wes meer ontzag heeft voor Sebas als voor mij, waarschijnlijk maakt een boze papa meer indruk als een boze mama.
Ik zit er al een tijdje over de denken om hulp te gaan zoeken voor Wes maar daar ben ik mede door het Jeugdzorg gebeuren wel een beetje huiverig voor geworden eerlijk gezegt.

Ik heb pas een heel goed gesprek gehad met mijn moeder.
Mijn ouders maken het in principe alleen een paar uurtjes mee als ze hier zijn of wij bij hun maar door het weekend toen Wes en Jay daar waren begrijpen ze mijn frustratie wel heel erg goed.
Gelukkig, er zijn in ieder geval nog twee personen die me wel begrijpen...
Misschien komt het nu in deze blog ook wel over alsof Wes "gewoon" even in een lastige fase zit maar het is gewoon echt niet normaal.
Gelukkig weet ik nu wel dat ik niet gek ben of overdrijf want mijn ouders maken zich ook wel zorgen om Wes.
Over alles maar dan ook alles wordt strijd gemaakt en alles is een machtspelletje en op de een of andere manier verlies ik die gewoon van een 4 jarige...
Jay en Nigel zijn gewoon heel anders, van hun kan ik echt oprecht genieten en van Wes momenteel helemaal niet.
Niet dat ik Wes minder lief vind of minder van hem hou, mijn kindjes zijn alles voor me maar hij maakt voor mij het moederschap af en toe echt tot een hel!
Mijn ouders denken dat het komt omdat Wes voor zijn leeftijd al erg ontwikkeld is.
Hij is echt heel erg slim en op de een of andere manier kan hij dat goed uitbuiten.
Bij hem is het dan ook zo dat je hem niet zomaar zijn zin moet geven, iets wat mijn schoonmoeder wel heel veel doet en daar betaal ik dan de prijs voor de dag erna.
Ik weet het gewoon even niet meer, ik heb het gevoel alles te hebben geprobeerd.
Ongetwijfeld is dat niet het geval maar ik zie het even niet meer.
Ik voel me ook vaak erg schuldig, schuldig dat ik niet van hem kan genieten..