Wat er nu precies aan de hand is...

Hey meiden,

Heb nu even de tijd gevonden om te vertellen wat er precies aan de hand is...
Het begon eigenlijk vlak na mijn verwachte NOD.
Ik ben nog niet heel lang geleden bevallen, Nigel is 7 maanden oud.
Na de bevalling heeft mijn cyclus zich vrij snel weer gestabiliseerd.
Ik was gewoon netjes op tijd ongesteld en had gewoon weer een cyclus van 28 dagen als voorheen.
Dit keer werd ik alleen niet ongesteld.
Laat ik voorop stellen dat we niet bezig waren voor een vierde kindje want we vinden het in ieder geval voorlopig goed zo...
We weten het nog niet echt, aan de ene kant hebben we het gevoel "klaar" te zijn, aan de andere kant weet je nooit hoe we daar over een paar jaar over denken als de anderen allemaal uit de luiers en naar school zijn.
Maakt ook niet uit voor de rest, maar we waren dus niet bezig.
Wel gewoon aan de voorbehoedsmiddelen ( condooms ).
Dit keer werd ik dus niet ongesteld..
Ik ben niet zo erg snel van het testen als ik een paar dagen overtijd ben.
Alleen was ik wel erg vaak misselijk in de ochtend en ik voelde me gewoon "anders".
Herkenbaar anders, na drie zwangerschappen weet ik ook wel een beetje hoe het allemaal aanvoelt...
Ik heb na een paar dagen overtijd te zijn geweest toch maar een test gehaald en gedaan.
Netjes met ochtendurine en na een paar minuten wachten was er toch echt maar heel duidelijk 1 streep te zien.
Okey, niet zwanger dus, een flinke opluchting vooral bij Sebas want die zou op z'n zachtst gezegt een kleine ramp hebben gevonden.
Nog maar weer wachten en wachten en ondertussen was ik al 13 dagen overtijd en nog geen menstruatie..
Toch maar weer een test dan??, misschien te vroeg getest, alhoewel mij dat sterk leek aangezien ik zelfs met Nigel al drie dagen voor mijn NOD positief teste....
Ik was op mijn werk ( woensdag ) en ik kreeg ineens uit het niets verschrikkelijke buikkrampen.
Het was echt heel pijnlijk, ik stond echt helemaal dubbel van de pijn, heel fijn als je aan het werk bent..
Het was echt een weeën achtige pijn, het kwam, bouwde op , en zwakte af.
Op mijn werk maar even naar de wc gevlucht en daar een paar minuten gezeten om even tot mezelf te komen.
Dit scenario herhaalde zich nog een keer en toen begon ik ineens echt heel erg te bloeden, het was echt heel eng.
Het stroomde er echt uit met veel stolsels en andere bagger, echt heel raar.
Toen ik eindelijk naar huis kon heb ik mijn moeder gebeld om haar menig eens te vragen van wat het zou kunnen zijn.
Dit was teveel en te pijnlijk voor een normale menstruatie.
Sebas wilde alweer met me naar de huisartsenpost, maar ik ben geen dokterloper en daar voel ik me dan weer te trots voor.
Mijn moeder was toch een beetje bang voor een miskraam maar dan zou vreemd zijn aangezien ik negatief had getest.
Eerst nog even getwijfeld of ik weer een test zou halen maar we vonden het verstandiger als ik de volgende dag naar de huisarts zou gaan en daar om een bloedtest zou vragen, deze zijn veel nauwkeuriger.
Die avond nog veel pijn gehad en op tijd onder de wol gegaan.
De volgende dag heb ik me ziekgemeld op mijn werk, ik zag het niet zitten om daar de hele dag op en neer te moesten rennen voor schone verbandjes en pijn te hebben.
's Ochtends kon ik vrij snel terecht bij de huisarts en ik heb het hele verhaal verteld.
Hij vond het ook verstandig om een bloedtest te doen, hij kon me ook voor een echo sturen maar dit ging sneller omdat er in hetzelfde pand een prikpunt zit en hij dezelfde dag de uitslag nog kon hebben voor me.

Gelukkig heb ik niet lang hoeven te wachten.
Na een paar uur kreegnik de uitslag al en ons vermoeden werd waarheid.
Ik was zwanger geweest, er was nog een spoor HCG aangetroffen.
Het was wel heel erg weinig en het vruchtje was dus waarschijnlijk al vrij snel na bevruchting weer afgestoten.
Ik moet het nu een week aankijken, kijken of de bloeding langzaamaan minder wordt.
Zo niet dan moet ik naar het ziekenhuis voor een echo om te kijken of de baarmoeder goed schoon is.
En nee, ik ben echt niet meer zwanger, het kan ook niet zijn dat ik zwanger zou zijn geweest van een tweeling waarbij een ervan is afgestoten.
Het hcg was echt te laag voor wat het had moeten zijn qua aantal weken wat ik geweest zou zijn.
De verklaring voor de negatieve test is waarschijnlijk toch omdat het hcg toen niet hoog genoeg was.
Niet elke test is even gevoelig zei hij.
Nou goed, het zal wel, het maakt ook geen donder meer uit nu...

Dit alles is heel apart.
Ik was zwanger, maar we wisten het niet.
En ja kunnen en mogen we verdrietig zijn om iets kwijt te raken waar we ten eerst het bestaan niet wisten en ten tweede waar we ( vooral Sebas ) waarschijnlijk niet heel erg blij mee waren geweest.
Ik vind het wel heel naar, ik had nooit verwacht zoiets zelf mee te maken.
Het gebeurt vaak bij anderen... en dan gebeurt het ook ineens bij jezelf.
Tuurlijk ben ik ook verdrietig want hoe dan ook , het was voor mij welkom geweest maar het zou wel moeilijk geworden zijn.
Ik ben ( persoonlijk ) fel tegen een abortus dus dat was voor mij uitgesloten.
Maar goed, een kindje moet wel gewenst zijn door beide ouders en dit was waarschijnlijk wel tussen mij en Sebas ik komen te staan uiteindelijk.
Het is misschien beter zo...
Toch is het heel naar hoor, je gaat toch malen..
Wat zou dit geweest zijn, een jongen of een meisje?
Hoe zou hij of zij eruit hebben gezien..
Al dat soort dingen spoken door je hoofd.
Dit geeft wel veel stof tot nadenken bij mij en Sebas want ook op Sebas heeft het veel indruk achtergelaten.
Misschien dat dit het moment is om te kijken waar we staan en wat we willen.
Willen we het wel of niet meer?
Het is het zoveelste wat we mee moeten maken in  een korte periode.
Zucht!!!
Binnenkort ook naar de neuroloog, maar weer eens afwachten wat daar weer uitkomt..