Pff, van je vrienden moet je het maar weer hebben

Van je vrienden moet je het maar weer hebben...
Zoals sommige weten heb ik een hele tijd bij de Aldi gewerkt en daar werkte mijn beste vriendin toen ook.
Ik ben toen weggegaan bij de Aldi omdat ik elders een betere baan kon krijgen.
Dit alles leidde tot een hoop onbegrip van haar kant omdat ik het haar naar haar eigen mening te laat aan haar had verteld.
Ze was toen super beledigt waarop ik eens wat terug zei en dat ik dat onzin vond.
Uiteindelijk resulteerde het erin dat de vriendschap over was wat al erg kinderachtig was.

In juni van het afgelopen jaar hebben we toch maar weer eens afgesproken om een keer met elkaar te gaan praten.
Om een vriendschap van heel wat jaar voor zoiets onbenulligs kapot te laten gaan vond ik eigenlijk wel heel erg.
Ze was zelfs mijn getuige bij mijn trouwerij en zij heeft heel dicht bij de zwangerschap van Wesley gestaan.
Ik heb haar zwangerschap van haar eerste kindje ook heel bewust meegemaakt en ben zelfs meegeweest naar echo's.
We hebben het toen min of meer uitgepraat al was zij er van overtuigt dat ik degene was die schuld had.
Ik heb het daar toen maar bij gelaten, had geen zin meer om er weer ruzie over te maken, maar achteraf had ik toen al beter moeten weten.
We hebben daarna nog twee keer met elkaar afgesproken en dat was wel gezellig, alleen wel wat onwennig allemaal en wat meer afsrandelijk.
De laatste keer dat we mekaar hebben gezien was een paar weken voor de geboorte van Nigel, toen is ze langsgeweest samen met haar zoontje.
Ze vertelde toen dat ze zwanger was, al ruim vier maanden!
Ik vond het toen al een beetje raar dat ze het niet eerder had verteld, maar goed.
Het was toen ook niet echt gezellig en het waren min of meer de kinderen die het super leuk met elkaar hadden.
Dat ze wegging deed ze ook behoorlijk vreemd, maar goed.
Ik heb haar het gelijk laten weten dat Nigel was geboren en haar uiteraard ook een kaartje gestuurd.
Als je een goede vriendinnen van elkaar bent dan kom je op zijn minst naar elkaar kindje kijken lijkt mij.
Misschien niet dezelfde dagen of week, maar een bezoekje lijkt mij op zijn plaats, toch???

Ik heb na de geboorte helemaal niks van haar vernomen, ja een sms, lekker persoonlijk ook.
Geen kaartje, geen bezoekje, niks!
Ik heb haar gisteren maar eens een sms gestuurd met de vraag of er wat is??
Nee hoor er was niks aan de hand en dat ze gewoon erg moe is.
Oke, heb ik echt wel begrip voor, ik weet hoe het is om zwanger te zijn, maar je kunt mij niet vertellen dat je even een uurtje ergens tijd hebt om naar ons mannetje te komen kijken.
Ik heb dat ook laten weten, ik heb gezegt dat ik het raar vind dat ze nog helemaal niet is komen kijken en dat terwijl Nigel vandaag alweer een maand oud is.
Wat haar betreft is de vriendschap over omdat er teveel is gebeurd en het niet meer is dan voorheen.

Pfff, wat een overgedramatiseerd gedoe zeg!
Dit zegt meer over haar dan over mij en ik kan alleen maar zeggen dat het haar verlies is en niet de mijne!!