Goed nieuws met een naar einde

Zo, ik heb eindelijk even tijd kunnen vinden om te vertellen hoe het is afgelopen bij de gynaecoloog vandaag..
Gelukkig heeeeel goed nieuws!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ons kleine mannetje weegt nu zo rond de 2250 gram!!!!
Dat is echt veel en veel meer als dat we hadden verwacht, we hadden zelf zo rond de 1900 gram gegokt.
We hadden onze vaste echoscopiste, dat is zo'n lief mens!!!
Ze heeft alles weer helemaal netjes nagekeken en ik heb zelf ruim aan vruchtwater.
Waar ik bij Wes en Jay te weinig had, heb ik nu teveel zeg maar.
Ze zag zelfs vlokjes huidsmeer dwarrelen in het vruchtwater, heel apart om te zien!
Ook heeft ze de bloedtoevoer in de navelstreng bekeken om te
achterhalen of de kleine moeite heeft met het binnenkrijgen van
voeding, maar ook dit was perfect!
Het hoofje is wat klein, maar dat is voor mij alleen maar een positief iets, dat moet er toch als eerste weer uit.
Ze zei ook dat het ook wel logisch was dat het een fijn kopje heeft, want ik heb ook een smal hoofd
Daarna konden we dus alvast opgelucht in de wachtkamer gaan zitten om
te wachten totdat we gezien zouden worden door Dokter Brouwer.
Hij is ook degene die Wesley heeft gehaald en we hadden Wes mee, dus
dat was wel leuk, kon hij ook gelijk eens zien wat voor stoer mannetje
Wes nu al is.
Helaas hebben we ruim een uur moeten wachten totdat we eindelijk eens aan de beurt waren
Wes had het ook echt wel gehad en net op het moment dat hij begon te klieren konden we gelukkig naar binnen.
Even besproken hoe het gaat en natuurlijk nog even over Wes gesproken en zijn lage geboortegewicht en bla bla bla bla....
Bloeddruk was keurig, weer helemaal zoals we van mij zijn gewend, 120/60.
Hij ging mijn buik nog even bekijken en in tegenstelling tot Doker Bayram vond hij mijn buik juist groot!
Hoe verschillend kunnen die gynaecologen toch zijn, wat de een klein vind, vind de ander weer groot.
Er is echt geen peil op te trekken bij die lui wat dat betreft.
Volgens Dokter Brouwer moeten we het geboortegewicht van Jayden wel gewoon kunnen halen.
Het zou een hele opluchting zijn zeg!!!
Ik moet vanaf nu elke week op controle komen en we hebben nog even doorgenomen wat te doen als de bevalling begint.
Ook kreeg ik nog een formulier mee voor bloedprikken want ze willen
mijn ijzergehalte nog een keer controleren voor ik moet bevallen.
We zijn echt zooooo blij dat alles goed is!!!
Aan de andere kant kan ik er ook soms wel eens moe van worden dat je
ook weer zo onzeker kunnen maken zoals bij de vorige controle het geval
was.
Maar goed, we kunnen weer opgelucht adem halen.

Helaas had deze leuke uitslag voor ons weer een naar einde.
We werden opgehaald door mijn zwager, die zou Sebas, Wes en mij naar huis brengen.
Hij is toen even doorgereden naar Krommenie zodat we gelijk Jayden van
het dagverblijf konden halen, dat scheelde mij weer een ritje met de
bus.
Alleen op een gegeven moment remde er een auto vlak voor ons heel
plotseling en mijn zwager zag het te laat waardoor hij bovenop de
voorliggende auto knalde.
Gelukkig hebben wij en de kinderen niks, maar ik ben wel heel erg geschrokken.
Dat soort dingen kunnen heel naar aflopen.
Ik heb wel mijn hoofd flink gestoten en Sebas heeft erge pijn in zijn slechte been.
De schade aan de voorliggende auto van nauwelijks te zien, maar de voorkant van de auto van mijn zwager zag er minder fraai uit.
Echt heel vervelend voor ze!
Wel kan er natuurlijk beter wat met de auto zijn als dat we wat met een
van ons was gebeurt, maar het is wel erg vervelend, want het gaat ze
weer een hoop geld kosten.
Mijn zwager heeft ons toen bij zijn huis eruit gezet en de rest hebben we gelopen.
Het was voor Sebas wel erg zwaar, het is gelukkig niet zo'n heel eind,
maar hij mag eigenlijk helemaal nog niet veel lopen en dat heeft hij nu
wel moeten doen.
Gelukkig liepen Wes en Jay braaf door, maar we hebben toch over een
stukje van normaal misschien 5 minuten lopen is, nu ruim 20 minuten
gedaan.
Eenmaal thuis moesten we eerst even bijkomen van de schrik, want het had er met name bij mij best wel ingehakt.
Ik heb al wel eerder een aanrijding gehad en ben daar toen ook zonder
kleerscheuren vanaf gekomen, maar het blijft toch altijd erg schrikken.
Sebas kijkt het met zijn been nog even aan, als hij morgen nog steeds zo'n pijn heeft bellen we het ziekenhuis.
Daar moeten ze dan maar een foto maken om te kijken of er wat verkeerd zit.
Nu maar duimen dat het morgen beter gaat.